Δεν είναι πλάκα, ούτε υπερβολή. Τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα των ακαδημιών έχουν και κοινό και ενδιαφέρον και σημασία. Όχι μόνο αθλητική, ποδοσφαιρική, αλλά και εκπαιδευτική, διαπαιδαγώγησης. Για τα δύο πρώτα, το κοινό δηλαδή και το ενδιαφέρον, μια βόλτα και μόνο σε οποιοδήποτε γήπεδο που φιλοξενεί παιχνίδι οποιασδήποτε φυτωριακής ομάδας, σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας, σε οποιαδήποτε ηλικία, αρκεί.
Πολλές φορές, οι θεατές τέτοιων παιχνιδιών, ξεπερνάνε την προσέλευση σε παιχνίδια Super League. Και αυτό, για όσους ειδικά γνωρίζουν και αγαπάνε τα συγκεκριμένα πρωταθλήματα, δεν είναι ένας απλός ευφημισμός, ενδεχομένως και «φουσκωμένος». Είναι πραγματικότητα. Τα παιδιά του ποδοσφαίρου, απασχολούν. Δεν έχουν μόνο γονείς, φίλους και συγγενείς που τα παρακολουθούν. Δεν έχουν καν ενδιαφέρον μόνο για τις ορδές των ατζέντηδων και τους scouts που κάθε Σαββατοκύριακο προσπαθούν να συνδυάσουν προγράμματα για να παρακολουθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες αναμετρήσεις και να χαρτογραφήσουν όσο στο δυνατόν περισσότερα ταλέντα.
Όχι πως υποτιμάται αυτό, ή είναι εκτός μιας επαγγελματικής διαδικασίας που καλώς ή κακώς η εξέλιξη του αθλήματος έχει φέρει πλέον στην καθημερινότητα αρκετών νεαρών, εφήβων ποδοσφαιριστών και κατ’ επέκταση και των οικογενειών τους. Ολόκληρη η ποδοσφαιρική βιομηχανία δομείται σε αυτές τις ηλικίες, απανταχού στον πλανήτη. Και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο κατεβαίνει ο ηλικιακός μέσος όρος του επίκεντρου και της αγοράς, αλλά και της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Μόνο στην Ελλάδα, για ακόμη μια φορά, δεν φαίνεται πως εναρμονιζόμαστε με την παγκόσμια τάση. Η Super League, το αρμόδιο δηλαδή όργανο που αποφασίζει προς – συνολικό – όφελος των ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, εξετάζει τη δεδομένη στιγμή να ανασταλούν τα πρωταθλήματα των κ15 και οι συγκεκριμένες ομάδες να συνεχίσουν να παίζουν μόνο σε τοπικό επίπεδο, σε επίπεδο του νομού που εντάσσεται ο εκάστοτε σύλλογος.
Πρόταση που σαφώς εδράζει στην προσπάθεια για μείωση εξόδων για τις χειμαζόμενες (και) από τις επιπτώσεις της πανδημίας ομάδες. Πέραν του προφανούς, το πόσο δηλαδή είναι το λογιστικό όφελος από μια τέτοια ενέργεια και της σύγκρισης που μπορεί να υπάρξει με άλλα κόστη προκύπτουν πολλά ερωτήματα.
Γιατί, για παράδειγμα, να συζητάμε για την K15 και να μην συζητάμε για την K19; Η εξέλιξη του αθλήματος είναι τέτοια που 18αρηδες και 19αρηδες, πλέον, δεν χρειάζονται εκπαίδευσης. Είναι δεδομένο, κατασταλαγμένο πλέον αν το «έχουν» ή όχι, αν μπορούν ή όχι να σταδιοδρομήσουν ως επαγγελματίες. Στο τέλος τέλος, όλοι σε αυτήν την ηλικία, εφόσον συνεχίζουν να παίζουν ποδόσφαιρο, έχουν υπογεγραμμένα συμβόλαια. Αν αξίζουν. Αφήστε που στη χώρα μας, στην Κ19 δεν παίζουν οι πραγματικά καλοί. Αυτοί είναι στην ανδρική ομάδα. Δεν παίζουν ούτε καν οι λιγότερο καλοί. Παίζουν οι καλύτερα ελεγχόμενοι.
Σε κάθε περίπτωση απαγορεύεται να «σκοτώσουμε» τη διαδικασία εκμάθησης, τη διαδικασία προετοιμασίας ενός παιδιού στο ποδόσφαιρο, την προεργασία ενός συλλόγου για να δημιουργήσει επαγγελματίες (και να καρπωθεί φυσικά από αυτούς). Έχει υπολογιστεί πως τα έξοδα μια ολόκληρης ακαδημίας για μια πενταετία, ισοδυναμούν μόνο με την αξία που δημιουργείται από έναν ποδοσφαιριστή που φτάνει σε επίπεδο εθνικής ομάδας), ας σκεφτούμε διαφορετικά.
Γιατί λοιπόν αυτή η πολυθρύλητη «καινοτομία» (και καλά) με τη δημιουργία ομάδων Β’ που θα συμμετέχουν στις χαμηλότερες ποδοσφαιρικές κατηγορίες να μην εξεταστεί ως η εναλλακτική; Έτσι, οι επαγγελματικές ποδοσφαιριστές 18 και 19 χρονών θα περνάνε ακόμη ένα στάδιο τσεκαρίσματος και (ασφαλούς) κρίσης σε απόλυτα ανταγωνιστικές συνθήκες και παράλληλα, ένα τόσο κομβικό στάδιο για την εξέλιξη ενός νεαρού ποδοσφαιριστή, όπως είναι οι ομάδες K15 θα διατηρήσει ακέραιο και απαράλλαχτο τον χαρακτήρα και τον ρόλο της.
Κοινώς, ψάξτε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Αλλά τα παιδιά, μην τα πειράζετε. Γιατί και στο ποδόσφαιρο έχει αντίκρισμα ο στίχος. Πρέπει ο νους να είναι στο παιδί. Γιατί, αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα. Για όλους. Ακόμη και για τα πορτοφόλια των ομάδων…