Ένας ακόμα τελικός Κυπέλλου – μνημείο! Σε άδειο γήπεδο, αγωνιστικό χώρο – χωράφι, μια Φραπάρτ που ήταν άλλου και μια απονομή μόνο για τον νικητή. Και του χρόνου με υγεία!
Από που να το πιάσεις. Ένας τελικός Κυπέλλου «αντάξιος» των όσων συνεβησαν μέχρι και την διεξαγωγή του. Για τα πανηγύρια. Αφού βρήκαν οι αρμόδιοι που θα γίνει τελικά, αφού άλλαξαν 2-3 φορές την ημέρα διεξαγωγής του, αφού αποφάσισαν 10 μέρες πριν την σέντρα οτι θα γίνει για ακόμα μια χρονιά κεκλεισμένων των θυρών, φτάσαμε στη σέντρα του. Σε ένα άδειο γήπεδο που κάποια στιγμή έπαιξε και να διακοπεί αφού έκλεισαν κάποιες λάμπες των πυλώνων και σε έναν αγωνιστικό χώρο – χωράφι.
Και αφού τα είχαμε όλα, μας προέκυψε και η Στεφανί Φραπάρτ. Γλίτωσε η UEFA που δεν την επέλεξε για το EURO, την φορτωθήκαμε εμείς. Τώρα αν η γαλλίδα ήταν απλά σε κακό βράδυ πάμε πάσο. Αν αυτά είναι τα στάνταρ της, δεν γίνεται να είναι elite κατηγορίας. Κύριε Ροσέτι, σπάστα και ξαναρίχτα. Και δεν είναι οι τρεις αποβολές. Στέκονται όλες. Η τύπισσα ήταν αλλοπρόσαλη. Άλλα τα σφύριζε που δεν ήταν, άλλα που ήταν όχι και μερικά ανάποδα. Και όποιος ζητούσε κάρτα στον αντίπαλο, την έβγαζε! Το έχασε το ματς νωρίς, έχασαν και οι ποδοσφαιριστές την ψύχραιμια τους, χάλασε το παιχνίδι και στο τέλος που έδειξε μια διάθεση να το τελειώσει το ματς πριν την ώρα του, είχαμε κυνηγητό στο χορτάρι και κρυφτό στα αποδυτήρια. Ήταν δεδομένο οτι όποιος το έχανε το Κύπελλο θα φώναζε. Ο Άρης το παράκανε. Ο Καρυπίδης ξέφυγε.
Στο ταμείο της βραδιάς. Μόνο ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από αυτόν τον τελικό. Μακράν ο χειρότερος της τελευταίας 10ετίας, ίσως και παραπάνω. Από όλες τις απόψεις.
Και του χρόνου να’ μαστε καλά!