Τι λένε τώρα στον Παναθηναϊκό για τον Γιοβάνοβιτς

Ανεξαρτήτως πρόκρισης, εννοώ τον προβιβασμό της χώρας μας στην πρώτη κατηγορία του Nations League (κάτι που ολόκαρδα ευχόμαστε) ή όχι (το απευχόμαστε) με την Σκωτία, βλέπεις, έναν προπονητή να μιλά με ταπεινότητα, αλλά και με γνώση και διαύγεια για την αναμέτρηση της ομάδας μας και…τον παραδέχεσαι.

Να κεντράρει το ματς σε κάθε πτυχή του, να απαντά με καταδεκτικότητα εκεί που πρέπει και την ίδια ώρα να αποφεύγει διακριτικά να μιλήσει για όσα δεν πρέπει.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι μια μπαρουτοκαπνισμένη αυθεντική μπαλαδόφατσα. Εμπνευσμένος παικταράς, οργάνωνε την ομάδα, δίχως να μπαίνει πάνω απ’ την ομάδα. Αναλόγως κινείται και ως προπονητής.

Στον Παναθηναϊκό θέλανε μέσα σε λίγο σχετικά διάστημα να ξορκίσει δαιμονικά χρόνων και να χτυπήσει απευθείας πρωτάθλημα.

Το όποιο βαθμολογικό προσπέρασμα το θεώρησαν δεδομένο και δεν συγχώρησαν οπισθοχωρήσεις. Λες και έπαιζαν μόνοι τους, λες και ήταν υπερομάδα με μπάτζετ πολλαπλάσιο συγκριτικά τους αντιπάλους του. Λες και δεν έχουμε άπειρα άλλα ανάλογα παραδείγματα, εντός και εκτός συνόρων, λες και δεν γνωρίζουν όλοι πως για να χτίσεις ορόφους χρειάζεσαι πρώτα γερά θεμέλια και πυλωτή.

Ο ιντριγκαδόρικος τίτλος του άρθρου, μάλλον απαντάται με το παρακάτω ωραίο τραγούδι.

Μια δημιουργία του θρυλικού ΒΒ, δηλαδή του Βασίλη Βασιλειάδη και του αθάνατου Πυθαγόρα, που ερμήνευσαν κάποτε μοναδικά ο αξέχαστος Μάνος Παπαδάκης και η -όνομα και πράγμα, δηλαδή επώνυμο- Λίτσα Διαμάντη.

Έκανα λάθος έκανα λάθος

Μα τώρα πια είναι αργά

Είναι αργά…