Τα δύο τελευταία χρόνια ακούμε για το πιο συναρπαστικό και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα επειδή πέρσι τέσσερις ομάδες ήταν κοντά στη βαθμολογία και φέτος είναι πέντε. Τι να το κάνεις όμως όταν αυτή τη «ανταγωνιστικότητα» βασίζεται σε σοβαρά διαιτητικά λάθη υπέρ κάποιων ομάδων και κατά κάποιων άλλων κι έτσι διαμορφώνονται άνισες συνθήκες;
Βλέπει και ξαναβλέπει κανείς το ξεκάθαρο σπρώξιμο του Μήτογλου πάνω στον αμυντικό του Λεβαδειακού από το οποίο προήλθε η ισοφάριση για την ΑΕΚ επί του Λεβαδειακού και αδυνατεί να αντιληφθεί πως είναι δυνατόν να μην καταλογίστηκε αυτό το πεντακάθαρο φάουλ. Τον σπρώχνει και με τα δύο χέρια πάνω στην κίνηση του να απομακρύνει τη μπάλα και τον πετάει μερικά μέτρα κάτω.
Και την ίδια ώρα κάνεις την αναπόφευκτη σύγκριση με το ακυρωθέν γκολ του Άρη στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό από το οποίο ο Θεός του πολέμου θα έκανε το 1-2. Σε εκείνη τη φάση θυμίζω, το Var, χωρίς να υπάρχει προφανή παράβαση (άρα δεν είχε λόγο να καλέσει τον διαιτητή) γύρισε τη φάση πίσω ανακαλύπτοντας φάουλ του Σιφουέντες ο οποίος απλά έβαλε το χέρι του για να κρατήσει ισορροπία στην μονομαχία του με τον αμυντικό του Παναιτωλικού. Μια φάση που έγινε στο κέντρο του γηπέδου. Κι έτσι ακυρώθηκε ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς του Μανού Γκαρθία ενώ δεν έπρεπε.
Έτσι ο Άρης έχασε τρεις πολύτιμους βαθμούς που κατά πάσα πιθανότατα θα έπαιρνε (ή στη χειρότερη έναν, πάντως δεν θα έχανε) και στη συνέχεια ήρθαν δύο ακόμη ήττες με τον Βόλο (0-1 με ακόμη χειρότερη διαιτησία) και με ΑΕΚ (4-0 στην ΟΠΑΠ Αρένα). Εν τέλει το κλίμα βάρυνε και οδηγηθήκαμε στην απόλυση του Άκη Μάντζιου η οποία δεν θα ερχόταν αν απλά ο Άρης είχε το 50-50. Είδατε πως έρχονται αλυσιδωτές οι συνέπειες για μία ομάδα από κάποια φάλτσα σφυρίγματα;
Το… κορυφαίο πρωτάθλημα στο οποίο το άγγιγμα του Σιφουέντες είναι φάουλ, αλλά το σπρώξιμο του Μήτογλου δεν είναι
Ήταν δηλαδή φάουλ του Σιφουέντες στο κέντρο του γηπέδου και δεν ήταν του Μήτογλου που στο κάτω από το σπρώξιμό του απέκτησε σαφές πλεονέκτημα ώστε να σκοράρει.
Και φυσικά δεν είναι μόνο η φάση από το ματς της ΑΕΚ. Μία αγωνιστική πριν είχαμε το γκολ του Φώτη Ιωαννίδη στο Λεβαδειακός – Παναθηναϊκός 0-1 και του Καμαρά στο Παναιτωλικός – ΠΑΟΚ 0-1. Και στα δύο οι παίκτες που σκόραραν χρησιμοποιούν το χέρι για να μπορέσουν να σκοράρουν. Τα γκολ μέτρησαν κανονικά. Οπως έπρεπε να μετήσει του Άρη με τον Μανού Γκαρθία.
Δηλαδή το touch (απλό άγγιγμα όπως άλλωστε το χαρακτήρισε ο Λανουά στην ανάλυση που έκανε) του Σιφουέντες ήταν επιθετικό φάουλ, αλλά των άλλων τα touch δεν είναι. Μάλιστα.
Αυτό λοιπόν είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα που μας λένε οτι πρέπει να απολαύσουμε. Ένα πρωτάθλημα στο οποίο εφαρμόστηκε βίαια ένα φορμάτ «κομμένο και ραμμένο» κατά του Άρη. Το περίφημο 1-4. Στο οποίο μάλιστα στις θέσεις 5-8 (που ευελπιστούν οτι θα αγωνίζεται ο Άρης σε λίγο καιρό) οι βαθμοί διαιρούνται δια του δύο. Όλα καλά, όλα ανθηρά
ΥΓ1: Για να δούμε πως θα «σφυρίξει» από το VAR στο Αστέρας – Άρης ο Σιδηρόπουλος μετά την παραδοχή του για το σοβαρό λάθος στο ματς Κυπέλλου με την ΑΕΚ που έκρινε σε μεγάλο βαθμό την πρόκριση υπέρ της Ένωσης. Εντύπωση πάντως προκαλεί οτι ο Αστέρας δεν αντέδρασε σε αυτό τον ορισμό. Δηλαδή δεν ανησυχεί μήπως ο διεθνής ρέφρι «παίξει» Άρη για να ισορροπήσει. Ας παίξει 50-50 λέω εγω.