Το ποδόσφαιρο θρηνεί, έχασε το παιδί του…

Ο μύθος. Ο θρύλος. Ο θεός. Ίσως και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, από το απόγευμα της 25ης Νοεμβρίου δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Πήγε στον παράδεισο, να συναντήσει τον Τζόρντζ Μπέστ και τον “αδερφό” του όπως ο ίδιος τον είχε χαρακτηρίσει, τον Φιντέλ Κάστρο. Και πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή: Τζόρτζ Μπέστ, Φιντέλ Κάστρο και Ντιέγκο Μαραντόνα έφυγαν από την ζωή και οι τρεις στις 25 Νοεμβρίου. Το 2005, το 2016 και το 2020 αντίστοιχα.

Εγώ προσωπικά, δεν τον έζησα τον Ντιέγκο Μαραντόνα, όμως τόσο  από τα βιντεάκια που κυκλοφορούν και τα οποία μπορεί να βρει ο καθένας με μια απλή αναζήτηση στο youtube, όσο και από την εξαιρετική ταινία της ζωής του. Δημιούργημα του Ασίφ Καμπαντία την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα να  δείτε τις επόμενες μέρες. Καταλαβαίνω,  τι έχει προσφέρει ο Μαραντόνα στο ποδόσφαιρο. Την ηδονή που έχει προσφέρει αυτή η μπαλαδόφατσα  στους φίλους του ποδοσφαίρου  σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αλλά και την τεράστια επιρροή που είχε ο Αργεντίνος μάγος στο άθλημα αυτό.

Η  22η του Ιουνίου του 1986, ο  προημιτελικός του παγκοσμίου κυπέλλου ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία. Ήταν ο αγώνας που αποτέλεσε  σύμβολο για τον Ντιεγκίτο. Αφού, σε διάστημα μόλις τεσσάρων λεπτών(51′-55′) φρόντισε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του. Όταν έκανε το 1-0 με το “χέρι του θεού” όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε φωνάζοντας στους συμπαίκτες του να πάνε να πανηγυρίσουν μαζί του για να μην ακυρωθεί το γκολ. Και τέσσερα λεπτά αργότερα, έβαλε το πιο μυθικό γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ξεκινώντας από το κέντρο και περνώντας κυριολεκτικά ολόκληρη την ομάδα της εθνικής Αγγλίας. Φυσικά, η Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα στο τέλος κατάφερε να κατακτήσει το μουντιάλ του Μεξικό το 1986. Ήταν η  πρώτη και η τελευταία φορά που κατέκτησε   μουντιάλ ο “θεός”. Ενώ, από πολλούς χαρακτηρίστηκε το μουντιάλ της ζωής του.   Η ενέργεια του, στο δεύτερο γκολ ήταν αυτή που έκανε τους τότε πιτσιρικάδες να βγουν στις αλάνες με σκοπό να προσπαθήσουν να μιμηθούν τον μάγο της μπάλας.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, με τις δύο φάσεις εκείνες και τα δύο του γκολ κατάφερε από την μια να τον μισήσει όλος ο Αγγλικός λαός και από την άλλη να αγαπηθεί από τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους. Βέβαια, ο ίδιος ο τότε προπονητής της εθνικής Αγγλίας Σερ Μπόμπι Ρόμπσον, σε ερώτηση δημοσιογράφου που του ζητούσε να σχολιάσει το πρώτο γκολ του αγώνα η απάντηση του ήταν η εξής: “Το δεύτερο γκολ το είδατε;” Αυτή η δήλωση δείχνει και με το παραπάνω, τι ακριβώς είχε πετύχει με το συγκεκριμένο γκολ ο Μαραντόνα. Ο προπονητής της αντίπαλης ομάδας δεν ασχολήθηκε καθόλου με το παράνομο γκολ που μέτρησε κανονικά κατά της ομάδας του.

Και πόσα ακόμα να θυμηθεί κανείς; Ήταν η 22η μέρα του Απριλίου του 1989, όταν στον ημιτελικό του τότε κυπέλλου Ουέφα απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου στο ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, μας προσέφερε(ακόμα και σε βίντεο για εμάς που δεν τον προλάβαμε) την πιο επική προθέρμανση στην ιστορία όχι μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά έχω την αίσθηση στην ιστορία του αθλητισμού γενικότερα. Αφού, υπό τους ήχους του Live is life, έκανε “τσαλιμάκια” με λυμένα κορδόνια, μην αφήνοντας την μπάλα να πέσει κάτω. Και με τον κόσμο να τον παρακολουθεί από τις κερκίδες και την τηλεόραση. Έχοντας μείνει με το στόμα ανοικτό. Για την ιστορία, εν τέλει η Νάπολη κατέκτησε το τρόπαιο τότε. όταν σε διπλούς τελικούς επικράτησε της Στουτγάρδης με 1-0 στον πρώτο αγώνα στο Σαν Πάολο. Για να επιβεβαιώσει την κατάκτηση του κυπέλλου Ουέφα με μια ισοπαλία (3-3) στον δεύτερο αγώνα στην Γερμανία.

Η επιρροή του Μαραντόνα στο ποδόσφαιρο ήταν τεράστια. ήταν ο λόγος  που τα παιδιά τα οποία  μεγάλωσαν  βλέποντας τον, ερωτεύτηκαν το ποδόσφαιρο. Στην Αργεντινή λατρεύεται σαν θεός. Αφού, πήρε μια ομάδα στους ώμους του και την οδήγησε στην κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για την Νάπολη. Τα επιτεύγματα του θεού με την συγκεκριμένη ομάδα  ήταν εξωπραγματικά για την εποχή. Πήρε μια ομάδα που τότε θεωρούνταν χωριό και κατάφερε εκτός από το κύπελλο Ουέφα να οδηγήσει τους Ναπολιτάνους στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ιταλίας για πρώτη φορά στην ιστορία τους την σεζόν 1986-87. Σπάζοντας έτσι, το κατεστημένο του Βορρά εκείνη την εποχή. Βάζοντας ουσιαστικά την Νάπολη στον ποδοσφαιρικό(αλλά και γεωγραφικό χάρτη). Μιας και τότε, ήταν μια πολύ υποδεέστερη πόλη στην Ιταλία. Μάλιστα, στην θητεία του στην Νάπολη και υπό την καθοδήγηση του η ομάδα κατάφερε να κατακτήσει ένα ακόμα- το τελευταίο της μέχρι και σήμερα- πρωτάθλημα. Την σεζόν 1989-1990.

Ένα ακόμα δείγμα της επιρροής του Μαραντόνα, στο ποδόσφαιρο και την Νάπολη, ήταν στο μουντιάλ της Ιταλίας το 1990. όταν ο ημιτελικός ανάμεσα σε Ιταλία και Αργεντινή διεξήχθη στην Νάπολη. Στο Σαν Πάολο. Εκεί όπου ο Μαραντόνα δίχασε μια ολόκληρη χώρα. Η μισή Ιταλία ήταν με τον Μαραντόνα και η υπόλοιποι  υποστήριζαν την εθνική τους ομάδα. Με το μίσος για τον Μαραντόνα από τους Ιταλούς (εκτός των Ναπολιτάνων), να μεγαλώνει μετά την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Αργεντινού. Πέναλτι με το οποίο απέκλεισε την Ιταλία στέλνοντας την Αργεντινή στον τελικό.

Ο κύριος λόγος που ξεχώρισε στην εποχή του ο Ντιέγκο Μαραντόνα, είναι τόσο οι ποδοσφαιρικές του ικανότητες και το θέαμα που προσέφερε στο κοινό όσο όμως ακόμα περισσότερο η πανίσχυρη προσωπικότητα του. Ενδεικτικά είναι τα λόγια του ίδιου, όταν σε συνέντευξη του είχε πει: “Ατό που με ξεχωρίζει από τους άλλους είναι το ότι εγώ θα μπορούσα να σταθώ σε οποιαδήποτε συζήτηση και εκτός ποδοσφαίρου. Ενώ οι άλλοι όχι.

Όταν σκέφτηκα να γράψω κάτι με αφορμή τον θάνατο του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, δεν μου πέρασε  επ’ ουδενί από το μυαλό να αναφερθώ στην εξωγηπεδική του ζωή και στα μπλεξίματα τα οποία είχε με τα Ναρκωτικά και την Ιταλική μαφία. Δεν σκοπεύω  το κάνω. Αυτό γιατί, ο ποδοσφαιριστής Μαραντόνα, μέσα στο γήπεδο ήταν άψογος. Ότι έπρεπε να κάνει μέσα στο γήπεδο το έκανε. Και με το παραπάνω. Άλλωστε, όπως είπε χτες στις δηλώσεις του μετά το ματς του Ολυμπιακού με την Μάντσεστερ Σίτυ ο Πεπ Γκουαρντιόλα  ορμώμενος από ένα πανό που είχε αντικρίσει όταν είχε πάει πριν από έναν χρόνο στην Αργεντινή.  Δεν έχει σημασία τι έκανε στην ζωή του ο Ντιεγκίτο, σημασία έχει τι έκανε στις δικές μας ζωές.