Αντριάνο σημαίνει αβάσταχτη θλίψη και ανεπανάληπτη λαχτάρα (pics&vids)

Η τραγική ιστορία του Αντριάνο έχει γραφτεί εκατοντάδες φορές. Τώρα την εξιστορεί ο ίδιος. Σε ένα συγκινητικό γράμμα ο πρώην σούπερ σταρ μιλάει για τα ύψη και τα βάθη της καριέρας του. Το Sportime γράφει για τον παίκτη που θα μπορούσε να αφήσει εποχή για πάντα. Τον ποδοσφαιριστή με την αβάσταχτη θλίψη και την ανεπανάληπτη λαχτάρα.

Η ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική σκηνή γνώρισε τον Αντριάνο Λέιτε Ριμπέιρο με ένα μπαμ! Στις 14 Αυγούστου του 2001 σε ένα φιλικό παιχνίδι απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης ο Βραζιλιάνος επιθετικός έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Ίντερ. Μόλις τρεις μέρες πριν είχε φτάσει στο Μιλάνο από την πατρίδα του, το Ρίο ντε Τζανέιρο και τη Φλαμένγκο. Και μόλις λίγα λεπτά μετά την αλλαγή του στεκόταν εκεί έξω από τη μεγάλη περιοχή της μιας εστίας του Μπερναμπέου έτοιμος για την εκτέλεση φάουλ.

Σε ένα γράμμα του στην ιστοσελίδα της Ίντερ θυμάται τη στιγμή αλλά και τις δύσκολες ώρες στην καριέρα του. Όλα αυτά τα διηγείται προσωπικά…

“Φορούσα τη φανέλα της Ίντερ και είχα τη Ρεάλ Μαδρίτης μπροστά στα μάτια μου. Ήταν ακριβώς αυτό που έβλεπα στα όνειρά μου. Δεν χρειαζόμουν τίποτα παραπάνω. Μπήκα στον αγωνιστικό χώρο και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Έπαιξα όπως έπαιζα στο σκονισμένο βρώμικο γήπεδο στη Βίλα Κρουζέιρο, στη φαβέλα του Ρίο. Τρίπλαρα τους αντιπάλους, μου περνούσα ανάμεσα τους, μπορούσα να κάνω απλά τα πάντα.

Όταν κέρδισα το φάουλ μου φώναζαν οι παίκτες από τον πάγκο να αναλάβω εγώ την εκτέλεση. Θυμήθηκα που με το αριστερό μου πόδι, μικρός, έκανα προπόνηση από το δρόμο μέχρι το σπίτι όταν και… τρέλανα την μητέρα μου! Με εκείνη την εκτέλεση φάουλ, συστήθηκα στον πλανήτη και έκανα γνωστό σε όλους το… πόδι μου. Μου είπαν μετά πως σε εκείνη την εκτέλεση, η ταχύτητα της μπάλας έφτασε τα 170 χιλιόμετρα!”.

Ένα μπαμ. Ενα σουτ. Και έτσι απλά ο Αντριάνο ήταν το “next big thing” του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ήταν μόλις 19 ετών. Θεωρήθηκε ο νέος Ρονάλντο.
Το “φαινόμενο” τότε ήταν επίσης στην Ίντερ.

Οι Μιλανέζοι πάντως δεν είχαν πειστεί ακόμη για τις ικανότητές του. Τον χειμώνα τον δάνεισαν στην Φιορεντίνα και αργότερα τον πούλησαν στην Πάρμα. Ωστόσο, ύστερα από από ενάμιση χρόνο τον πήραν πίσω μετά και από πιέσεις των φιλάθλων φυσικά. Πλέον θα μπορούσε να αποδείξει την αξία του και το έκανε με εκπληκτικό τρόπο.

Ηταν 1.91μ. με δυνατό σώμα αλλά γρήγορος και τεχνικά εντυπωσιακός. Αυτό βέβαια που… έβαζε το “κερασάκι στην τούρτα”, ήταν αυτά τα βίαια σουτ του, που έστελνε την μπάλα από πολύ μακριά με ορμή στα αντίπαλα δίχτυα. “Είμαστε δυνατοί παίκτες. Είμαστε εκρηκτικοί”,είπε πρόσφατα σε μία ζωντανή συζήτηση του στο instagram στον εν ενεργεία επιθετικό της Ίντερ Ρομέλου Λουκάκου, ο οποίος είναι ίδιου στυλ παίκτης.

“Ο Αντριάνο έχει τη δύναμη του Λουίτζι Ρίβα, την ευκινησία του Μάρκο φαν Μπάστεν και τον εγωισμό του Ρομάριο”, είχε πει για τον παίκτη του, ο τότε προπονητής της Ίντερ, Ρομπέρτο Μαντσίνι.

Ένα…μπαμ, ένα σουτ

“Ήμουν δέκα χρονών όταν ένα απόγευμα άκουσα ξαφνικά θόρυβο  πυροβολισμών στον δρόμο μας. Ένα μπαμ! Μία από τις σφαίρες πέτυχε το κεφάλι του πατέρα μου Αλμίρ. Τον πέτυχαν καταλάθος. Από σύμπτωση. Ήταν ένα ατύχημα”, λέει ο Αντριάνο.

Το Μάρτιο του 1992, ο άλλοτε διεθνής ποδοσφαιριστής, αναγκάστηκε στα 10 του μόλις χρόνια, να παρακολουθήσει πώς ο πατέρας του, δεχόταν μία σφαίρα όταν βρέθηκε κατά λάθος ανάμεσα σε μία συμπλοκή, συμμορίας γκάνγκστερ με αστυνομικού. Ο Αλμίρ ως εκ του θαύματος επέζησε, ωστόσο επειδή η οικογένεια του δεν είχε χρήματα για να γίνει η εγχείρηση, στο υπόλοιπο της ζωής του ήταν με μία σφαίρα στο κρανίο του!

“Θυμάμαι πολλές δύσκολες μέρες που ήμουν μαζί με τη μητέρα μου Ροζίλντα στο νοσοκομείο και με τη γιαγιά μου στο σπίτι. Για να φανώ χρήσιμος, καθάριζα παπούτσια σε περαστικούς σε μία γωνία ενός δρόμου στη γειτονιά μας, για να μπορέσω να φέρω κάποια χρήματα στο σπίτι. Οι μέρες μου περνούσαν με σχολείο προπόνηση και τα απογεύματα αγωνία κι ανυπομονησία για την υγεία του πατέρα μου. Η μέρα που ο πατέρας μου γύρισε στο σπίτι από το νοσοκομείο, ήταν η πιο όμορφη της ζωής μου”, λέει τώρα ο 38χρόνος.

Μία ανεπανόρθωτη τρύπα!

Το ποδόσφαιρο, έδωσε στον Αντριάνο πολλές ωραίες ημέρες. Κατάφερε να μπει στις καρδιές των οπαδών της Ίντερ, που τον βάπτισαν” αυτοκράτορα, από τον… ορίτζιναλ αυτοκράτορα της Ρώμης Ανδριανό. Κατέκτησε με την Ίντερ το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Με την εθνική Βραζιλίας το Κόπα Αμέρικα και το 2005 κύπελλο συνομοσπονδιών όπου βγήκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά. Ήταν τότε που πέτυχε μία εκπληκτική γκολάρα στην τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης Ελλάδα και στον Αντώνη Νικοπολίδη.

“Θυμάμαι τα πάντα. Όπως για παράδειγμα πως… χόρεψα τη μισή ομάδα της ουντινέζε πριν το γκολ που πέτυχα. Τις μεγάλες νίκες. Τις μεγάλες ήττες, τους θριάμβους. Θυμάμαι απλά τα πάντα. Ξέρετε ποιο είναι το τελευταίο μου γκολ με τη φανέλα της Ίντερ; Μα φυσικά αυτό απέναντι στη Μίλαν. Στο ντέρμπι!”, λέει τώρα ο Αντριάνο.

“Μόνο εγώ ο ίδιος ξέρω πόσο υπέφερα”!

Κι όμως εκεί, στην καλύτερη φάση της καριέρας του ο Αντριάνο μαθαίνει άσχημα νέα από την πατρίδα του.

“Τα άσχημα νέα χτυπάνε τον άνθρωπο σαν σφαίρα. Έρχονται ξαφνικά και σου αλλάζουν τη ζωή. Ήταν Αύγουστος του 2004. Ήμουν στο Μπάρι. Καθόμουν στο λεωφορείο της ομάδας όταν χτύπησε το κινητό μου. “Ο μπαμπάς πέθανε”. Νόμιζα ήταν ένας εφιάλτης. Ήλπιζα να ήταν.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω την απελπισία μου.Δεν είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου ένα τόσο τρομακτικό και ανυπόφορο πόνο. Επέστρεψα απευθείας στο Μιλάνο και από κει πήρα την πρώτη πτήση. Το μόνο που ένιωσα ήταν μια ασφυκτική θλίψη και μια ανεπιθύμητη λαχτάρα για το Ρίο ντε Τζανέιρο.

Μόνο εγώ ο ίδιος ξέρω πόσο υπέφερα. Ο θάνατος του πατέρα μου, δημιούργησε μία ανεπανόρθωτη τρύπα στη ζωή μου και την έκανε κομμάτια”.

Η θλίψη βύθισε τον Αντριάνο σε βαθιά κατάθλιψη, προσπάθησε να “γεμίσει” με αλκοόλ αυτήν τρύπα, αυτό το… κενό.”Επινα τα πάντα που ερχόταν στο χέρι μου. Κρασί, ουίσκι, βότκα, μπίρα. Απίστευτη πολύ μπύρα. Ήμουν όλη την ώρα γεμάτος αλκοόλ”, δήλωσε το 2018 στην τηλεόραση. Η μητέρα του μάλιστα αποκάλυψε ότι ο γιος της, είχε τάσεις για αυτοκτονία.

Όσο βίαια ήταν τα σουτ του, άλλο τόσο βίαιο ήταν και το χτύπημα της καριέρας του που τον έφερε στην ολική πτώση. Έβαλε κιλά, γιόρταζε τις νύχτες και αθλητικά δεν μπορούσε καθόλου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Πλέον απασχολούσε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, μόνο με αγωνιστικά σκάνδαλα, και με φασαρίες έχοντας επαφές και με εμπόρους ναρκωτικών. Οι προσπάθειες του για come back σε Ιταλία, Βραζιλία και Γαλλία ήταν αποτυχημένες. Τα αφιερώματα για αυτόν εκατοντάδες. Μιλούσαν για “την πτώση του αυτοκράτορα” και τη “σκιά του εαυτού του”.

Έσπασε, σκόνταψε,συνέχισε

Ακόμα και με όλα αυτά ο Αντριάνο προσπαθούσε συνέχεια. Δεν το έβαζε κάτω. Συνέχεια επέστρεφε στον αγωνιστικό χώρο. Μόνο λίγες μέρες μετά το θάνατο του πατέρα του άλλωστε έπαιξε με την Ίντερ στα προκριματικά του Champions League απέναντι στη Βασιλεία και σκόραρε μετά από 19 λεπτά αγώνα.

“Κέρδισα την πρώτη μονομαχία, μετά τη δεύτερη. Πέρασα ανάμεσα από δύο αμυντικούς που προσπάθησαν να με ρίξουν κάτω, ξεπέρασα τον τερματοφύλακα και έστειλα την μπάλα στα δίχτυα με το δεξί μου πόδι”.

Αυτό το γκολ αν το δει κανείς, θα καταλάβει ότι είναι σαν το πορτρέτο της ζωής του. Σκοντάφτει, αλλά συνεχίζει να περπατά. Συνέχισε να έχει αυτή τη στιγμή τη δύναμη ακόμη και στην πιο αδύναμη στιγμή του. «Έβαλα όλη μου την ενέργεια για να αφιερώσω αυτό το γκολ στον μπαμπά Αλμίρ. Θυμάμαι ακόμα τις αγκαλιές των συμπαικτών μου”, γράφει τώρα ο Αντριάνο.

“Παρά τη μεγάλη του θλίψη έπαιξε, σκόραρε, κοίταξε τον ουρανό και αφιέρωσε το γκολ στον πατέρα του αλλά μετά από αυτήν την… επίκληση δεν ήταν πλέον ο ίδιος. Αυτός που είχα γνωρίσει”, είπε ο Ζανέτι σε συνέντευξή του το 2017.

Κυρίως ο αρχηγός της Ίντερ ο Χαβιέρ Ζανέτι και ο πρόεδρος Μάσιμο Μοράτι ήταν αυτοί που πρόσεχαν τον Αντριάνο. Ήθελαν να είναι δίπλα του, σαν αδερφός προς αδελφό.

Ωστόσο και αυτοί δεν μπόρεσαν να κερδίσουν και να διώξουν τους δαίμονες στο μυαλό του Βραζιλιάνου. “Δεν καταφέραμε να τον ελευθερώσουμε από την κατάθλιψη του. Ίσως αυτό το γεγονός ήταν η μεγαλύτερη ήττα της καριέρας μου”, παραδέχεται ο Ζανέτι και συνεχίζει: “πονάει ακόμα όταν σκέφτομαι το πόσο ανίσχυροι ήμασταν μπροστά σε όλο αυτό”.

Ο Αντριάνο εξιστορεί: “Στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου η Ίντερ ήταν πολύ κοντά μου. Ο Μοράτι μου στάθηκε σαν πατέρας. Όχι μόνο αυτός αλλά και ο Ζανέτι και άλλοι με στήριξαν και τους ευχαριστώ όλους. Αυτές τις αναμνήσεις τις κουβαλάω για πάντα”.

Ο Ζανέτι είναι τώρα Αντιπρόεδρος της Ίντερ. Μπορεί επομένως να υποθέσουμε ότι η επιστολή του Αντριάνο, η οποία δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο του συλλόγου ως μέρος μιας σειράς επιστολών από πρώην παίκτες της Ίντερ, να του έκανε λίγο καλό.

Και ακόμη κι αν ο Αντριάνο μπορεί να είχε βοήθεια να γράψει τις γραμμές αυτές ο Ζανέτι θα χαρεί να τις διαβάσει. Ακριβώς όπως θα έπρεπε να ήταν ικανοποιημένος, όταν ειδε πόσο χαρούμενος ήταν ο πρώην συμπαίκτης του στο Instagram, τη στιγμή που μιλούσε με τον διάδοχό του , τον Λουκάκου. Όταν
ο Αντριάνο ξεκίνησε τη συνομιλία με τον Λουκάκου να εξηγεί ότι ήθελε να παίξει με τον γιο του πριν πάνε για ύπνο, ο Αντριάνο χαμογέλασε και είπε στον Βέλγο: «Κάνε αυτό. Δίδαξε τον να παίζει όπως κι εμείς». Ποιος ξέρει λοιπόν; Ίσως ο Λουκάκου Τζούνιορ, να προσφέρει κάποια στιγμή τόσο πολύ χαρά στους ανθρώπους όπως έκανε κάποτε ο Αντριάνο όταν έπαιζε…