Ο Μπρούνο Τσιρίλο μίλησε γενναία και ανοιχτά για τη μάχη με την κατάθλιψη. Ο άλλοτε αμυντικός της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, συγκλονίζει.
Έχουμε την τάση να ζηλεύουμε τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές τοπ επιπέδου. Να ονειρευόμαστε να ήμασταν στη θέση τους ή πιο μικροί, να τους μοιάσουμε. Κατανοητό και ανθρώπινο. Θες το καλύτερο, θες να ανήκεις στους καλύτερους. Παραλλήλως όμως, υπάρχει μία αθέατη πλευρά. Σκοτεινή, από κάθε άποψη. Την οποία υποτιμάμε ή προσπερνάμε – κακώς. Καθότι οι σταρ δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Έχουν κι αυτοί αδυναμίες, έχουν φοβίες, έχουν στιγμές που αμφιβάλουν για το ποιοι είναι και τι κάνουν. Ακόμα και αυτοί που εξωτερικά δείχνουν σκληροί, άτρωτοι. Όπως ο 44χρονος σήμερα Ιταλός άλλοτε στόπερ.
Ένας κανονικός άνθρωπος…
Αυτό που θυμόμαστε από τον καιρό του στα γήπεδα, από τις πετυχημένες θητείες του σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, είναι ένας αμυντικός που δεν χάριζε τίποτα και σε κανέναν. Πρώτος στη μάχη, ένας πραγματικός ηγέτης. Τελικά όμως, πίσω απ’ αυτήν την «badass» εικόνα κρυβόταν ένας άνθρωπος με αδυναμίες. Ένας κανονικός άνθρωπος δηλαδή. Λένε ότι για κάθε ποδοσφαιριστή που σταματάει την μπάλα, κάτι πεθαίνει μέσα του. Δεν είναι απλό, ποτέ δεν ήταν ούτε και θα ‘ναι, να «σκοτώσει» κανείς την εσωτερική φωνή του που από τα μικράτα του ζητάει μόνο να παρατείνει το παιχνίδι, προσπαθεί να νικήσει το χρόνο. Για κανέναν επαγγελματία αθλητή δεν είναι εύκολο το «στοπ». Για κάποιους όμως, γίνεται βουνό ολάκερο.
Όλα όσα είχες μάθει να θεωρείς δεδομένα, όλη σου η ζωή όπως την ήξερες, δεν υπάρχει πια. Η μετάβαση είναι μια ζόρικη διαδικασία. Αισθάνεσαι άδειος, ότι δεν έχεις σκοπό και λόγο ύπαρξης. Δεν είσαι πια στην πρώτη γραμμή, δεν είσαι αυτός που όλοι κοιτάνε και αναζητούν. Ο Τσιρίλο δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τη νέα αυτή σελίδα. Παρότι δεν έμεινε άπραγος, ούτε μακριά από το χώρο – ατζέντης έγινε. Το εξομολογήθηκε ο ίδιος, μιλώντας με ανατριχιαστική ειλικρίνεια για τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του. Για το τέρας της κατάθλιψης. Για τις κρίσεις πανικού. Για το βαθύ σκοτάδι. Τα λόγια του βρίσκουν κατευθείαν στην καρδιά με τη δύναμη της αλήθειας που κομίζει και την ένταση των συναισθημάτων που περιγράφει.
Η συγκλονιστική ανάρτηση του Τσιρίλο
«Όποιος με γνωρίζει, ξέρει πως είμαι ένας άνθρωπος πολύ κλειστός. Σήμερα, μετά από αρκετό καιρό σκοταδιού, καταφέρνω να βρω λίγο από το φως. Ήταν δύσκολα μα επιτέλους επιστρέφει σταδιακά η κανονικότητα. Είμαι πάντα ένας μαχητής, κατάφερα να φτάσω και να εκπληρώσω όλα τα όνειρά μου. Κάνοντας απίστευτες θυσίες και χωρίς ποτέ να τα παρατήσω. Όταν αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο, δεν φανταζόμουν ότι με περίμενε μία από τις πιο δύσκολες προκλήσεις της ζωής μου. Κατάθλιψη και κρίσεις πανικού», αποκάλυψε αρχικά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.
Και συνέχισε: «Σιγά σιγά και μετά από μία μεγάλη προσπάθεια, βγαίνω από κάτι που δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Άλλαξε η ζωή μου. Έχασα όλες τις βεβαιότητές μου, φοβόμουν να κάνω οτιδήποτε, έκανα παράλογες σκέψεις και χωρίς να το θέλω, θα έχω πληγώσει άτομα κοντινά σε εμένα γιατί δεν ήμουν πια ο εαυτός μου. Δεν έκανα αυτή την ανάρτηση για να μαζέψω followers και να πάρω likes. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Για εμένα είναι μία απελευθέρωση. Μία νέα ημέρα και πάνω απ’ όλα είναι ένα ΜΗΝΥΜΑ σε όλους όσοι βρίσκονται ή βρέθηκαν στην ίδια κατάσταση με εμένα. Μην εγκαταλείπετε τη μάχη. Να είστε δυνατοί. Παλέψτε. Ζητείστε βοήθεια και κυρίως όποιος είναι δίπλα (στο άτομο που έχει πρόβλημα) να ψάξει να καταλάβει τι συμβαίνει και να βοηθήσει».
Το «τέρας» δεν κάνει διακρίσεις
Δεν τον νοιάζει τον Τσιρίλο αν «τσαλακώνεται» δημοσίως. Δεν τον νοιάζει τι θα πουν γι’ αυτόν. Τον ενδιαφέρει μόνο να βγάλει από μέσα του το βάρος, να τα πει, να «ξαλαφρώσει». Θέλει επίσης, μέσα από το δικό του παράδειγμα, άλλοι που για τον έναν ή τον άλλο λόγο βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, να βρουν (τη δύναμη να ζητήσουν) βοήθεια. Η επαγγελματική επιτυχία είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από την προσωπική ισορροπία και ευτυχία. Τα «τέρατα» παραμονεύουν. Και όλοι, διάσημοι ή μη, κινδυνεύουν εξίσου.
Αντιμετωπίζουμε, ως κοινωνία, τους αθλητές σαν υπερανθρώπους. Απαιτούμε απ’ αυτούς το τέλειο, τους «κρεμάμε» για τα όποια λάθη τους. Έχουμε την τάση, κακώς, να θεωρούμε πως αυτοί έχουν «άλλο Θεό». Κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Ας θυμηθούμε και το πρόσφατο παράδειγμα της Σιμόν Μπάιλς. Η 4 φορές χρυσή Ολυμπιονίκης, πολλάκις παγκόσμια πρωταθλήτρια και θεωρούμενη ως η καλύτερη αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής όλων των εποχών, έπαθε ψυχικό κλονισμό κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, μην μπορώντας να αντέξει το άγχος και την πίεση. Αναγκάστηκε να βγει για λίγο εκτός διοργάνωσης, να πατήσει ένα αόρατο «pause».
«Πρέπει να προστατεύσουμε το πνεύμα και το σώμα μας. Είμαστε άνθρωποι, στο τέλος της ημέρας», ήταν η κραυγή αγωνίας της. Έγινε αντικείμενο χλεύης από ορισμένους («δεν μπορεί να κάνει αυτά που έκανε και εφευρίσκει δικαιολογίες»), αλλά αυτό ακριβώς είναι πτυχή του προβλήματος. Το ότι η πίεση που ούτως ή άλλως ασκούταν, έχει πολλαπλασιαστεί εξαιτίας της τοξικότητας των social media. Η Μπάιλς έθεσε με γενναιότητα το ζήτημα της ψυχικής υγείας στον αθλητισμό. Αναβιώνοντας τη διαχρονική και πανανθρώπινη αξία του «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Ο Τσιρίλο από πλευράς του, έρχεται να δώσει ένα ίδιο αλλά και διαφορετικό μήνυμα. Για το «μετά τα φώτα τι». Και το ένα και το άλλο, αποτελούν πράγματα για τα οποία πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε (πιο) ανοιχτά. Ποτέ κανείς δεν πρέπει να ΄ναι μόνος στο σκοτάδι…