Μαραντόνα: Ντιέγκο λένε πως πέθανες, Ντιέγκο αυτοί δεν ξέρουν

Μπορεί ο Ντιέγκο Μαραντόνα να μην βρίσκεται πια ανάμεσά μας, αλλά οι αναμνήσεις είναι πιο ζωντανές από ποτέ. Αυτές οι σπάνιες φωτογραφίες το δείχνουν επαρκώς.

«Και μια μέρα συνέβη. Μια μέρα συνέβη το αναπόφευκτο. Είναι ένα συναισθηματικό και εθνικό χαστούκι. Eνα χτύπημα που αντηχεί σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη. Ένας παγκόσμιος αντίκτυπος. H πρόταση που γράφτηκε κάμποσες φορές, αλλά έπεσε θύμα ντρίμπλας, είναι τώρα μέρος της λυπηρής πραγματικότητας…».

Μέσα σε λίγες λέξεις, ένα χρόνο ακριβώς πριν, η αργεντίνικη Clarín συμπύκνωσε την είδηση που κανείς δεν ήθελε να πιστέψει. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, νεκρός. Ένα μεγάλο μέρος του αθλήματος, επίσης. Μια βαθιά στενάχωρη στιγμή.

Στο όριο και ακόμα παραπέρα

Η καρδιά του σπουδαιότερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών σταμάτησε να χτυπά την 25^η Νοεμβρίου του 2020. Όλοι όσοι αγάπησαν το ποδόσφαιρο, όλοι όσοι κλώτσησαν το τόπι έστω μια φορά, είχαν μέσα τους λίγο από τη μαγεία που χάρισε απλόχερα ο Ντιέγκο. Ο «Πίμπε ντ’ Ορο». Το «Χρυσό Αγόρι».

Έζησε. Στο όριο, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Συμβαίνει με τις ιδιοφυίες, τους καλλιτέχνες. Τους μοναδικούς. Το μαύρο και το άσπρο το έχουμε όλοι μέσα μας, αυτός δεν μπόρεσε ποτέ να τα διαχωρίσει. Να πολεμήσει τους δαίμονες του. Όσο ξεχωριστός υπήρξε με την μπάλα στα πόδια, τόσο ανήμπορος φάνηκε στο να χειριστεί τη δόξα, τη λατρεία, την πίεση. Τα ναρκωτικά, η (αυτό)καταστροφή του.

Πώς να τολμήσει να τον κατηγορήσει κανείς; Πώς να προσπαθήσει να τον καταλάβει; Αυτά που βίωνε, σε υπερθετικό βαθμό, ξεπερνούσαν οτιδήποτε το νορμάλ, υπερέβαιναν φαντασία και πραγματικότητα. Δεν ήταν απλώς σταρ, ήταν ο ορισμός αυτού.

Μαραντόνα, το 10, το παντοτινό

Το απόλυτο «10άρι». Το παιδί των φτωχών συνοικιών του Μπουένος Αϊρες, το «χρυσό αγόρι» της Μπόκα Τζούνιορς. Ο σταρ της Μπαρτσελόνα – στην πλανεύτρα καταλανική πόλη κύλησε πρώτη φορά στα ναρκωτικά. Και βεβαίως, ο απόλυτος πρωταγωνιστής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986.

Κάνεις άλλος, ποτέ άλλοτε, δεν συνέδεσε τόσο με το όνομά του με μια διοργάνωση. «Γκοοοοοολ! Γκολάρα! Θέλω να κλάψω! Ζήτω ο Θεός, ζήτω το ποδόσφαιρο, τι γκολ! Αυτό με κάνει να κλαίω! Συγχωρέστε με. Ο Μαραντόνα σκοράρει το καλύτερο γκολ όλων των εποχών. Από ποιον πλανήτη ήρθες;», όπως φώναζε, εκστασιασμένος, ένας σπίκερ σε μία περιγραφή που έχει μείνει ιστορική μετά το 2^ο γκολ του κόντρα στην Αγγλία.

Κι ύστερα, η συλλογική αποθέωση. Τα πρωταθλήματα με τη Νάπολι (1987-1990), η ευρωπαϊκή καταξίωση, η λατρεία του κόσμου. Η απάντηση του φτωχού ιταλικού νότου στον πλούσιο και μπλαζέ βορρά. Σύμβολο, ηγέτης.

Μαραντόνα, τι να πρωτοθυμηθώ…

Πόσα και πόσα ακόμη, σαν φιλμ προβάλλονται στο νου. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το κλάμα μετά το χαμένο τελικό στο Μουντιάλ από τη Γερμανία το 1990; Το ότι στον ημιτελικό είχε αποκλείσει την διοργανώτρια Ιταλία και όλο το γήπεδο, στη… Νάπολη, ήταν με την εθνική Αργεντινής; Την απόκοσμη κραυγή μόλις σκόραρε απέναντι στην Εθνική μας ομάδα, το 1994;

Αυτό ήταν και το τελευταίο του γκολ, μετά, με τη Νιγηρία, πιάστηκε ντοπέ και δεν υπήρχε άλλη ευκαιρία, άλλο συγχωροχάρτι. Το 1991 είχε τιμωρηθεί με 15 μήνες αποκλεισμό για χρήση ναρκωτικών. Ο πόλεμος του με τη FIFA είχε μόλις ξεκινήσει. Αυτός με τους προσωπικούς του δαίμονες κρατούσε ήδη πολλά χρόνια και θα πήγαινε μέχρι τέλους.

Για την προπονητική του καριέρα, για τα μακροχρόνια προβλήματά του με τα ναρκωτικά, για την αγάπη του για τα ξέφρενα πάρτι και τις κάθε λογής καταχρήσεις, ας μην πούμε πολλά παραπάνω. Δεν χρειάζεται. Είναι βεβαίως μέρος της προσωπικότητας ενός ανθρώπου από αυτούς που εμφανίζονται μια στο… ποτέ.

Πριν λίγα χρόνια, ο Βρετανός σκηνοθέτης Ασίφ Καπάντια έκανε ένα ντοκιμαντέρ για τον Μαραντόνα. «Επαναστάτης, ήρωας, απατεώνας, Θεός», ο τίτλος. Η καλύτερη σύνοψη μυριάδων νοημάτων, στιγμών και συναισθημάτων.

Οι συμπτώσεις και το επιμύθιο

Ο Ντιέγκο, η κληρονομιά του, ανήκει σε όλους σε όσους αγαπούν το άθλημα. Περισσότερο στη Νάπολι. Μία άσημη ομάδα μετατράπηκε χάρη σε αυτόν σε παγκόσμιο brand. Τόσα χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του και όμως η εικόνα του είναι πανταχού παρούσα στην ιταλική πόλη.

Είναι και θα είναι, η πόλη του Ντιέγκο. Σε γκράφιτι, σε ενθύμια, παντού. Το γήπεδο των «παρτενοπέι» πήρε το όνομά του, η ομάδα λάνσαρε πρόσφατα μια νέα φανέλα με το πρόσωπό του.

Μαζί, πλάι πλάι, είναι η Αργεντινή. Η πολυαγαπημένη του πατρίδα, όπου κηρύχτηκε τριήμερο εθνικό πένθος όταν πέθανε. Μέχρι και Εκκλησία του Ντιέγκο υπάρχει εκεί. Σαν Θεός λατρεύτηκε και λατρεύεται. Παροιμιώδης άλλωστε η παρομοίωση για το «Χέρι του Θεού», που ο ίδιος σκαρφίστηκε, μετά το περίφημο γκολ του απέναντι στην Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986.

Παιχνιδίσματα της μοίρας. Την ίδια ημερομηνία, πριν από 4 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο πολύ καλός του φίλος, Φιντέλ Κάστρο. Μια άλλη 25η Νοεμβρίου, του 2005, πέθανε και ο Τζορτζ Μπεστ. Και εντός 2020, έμελλε να έρθει η σειρά του.

Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν, περισσότερα θα ειπωθούν και θα γραφτούν τα επόμενα χρόνια. Όλα όμως συνοψίζονται σε τούτο: Ντιέγκο (όσοι) λένε πως πέθανες, Ντιέγκο αυτοί δεν ξέρουν…