Απαιτεί ξενύχτι (λόγω διαφοράς ώρας), χρειάζεται καλώς εννοούμενη «αρρώστια» προκειμένου να παρακολουθεί κανείς στενά λάτιν ποδόσφαιρο.
Η ελίτ παίζει (στην) Ευρώπη. Τότε; Τι είναι αυτό που ωθεί εκατομμύρια φαν του αθλήματος, από διάφορα μέρη του πλανήτη, να αδημονούν, καλή ώρα, για μία μονομαχία στο (μακρινό) Μπουένος Αϊρες;
Η απάντηση, στη βάση της, απλή: είναι το συναίσθημα (φίλε μου), το πάθος. Το ποδόσφαιρο στην πιο αυθεντική μορφή του. Είναι το Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ. Το μεγαλύτερο ντέρμπι του πλανήτη, το Superclasico. Για πρώτη φορά σε κάδρο τελικού Libertadores.
Δύο νύχτες. Δύο ματς (ρεβάνς στις 24 Νοεμβρίου). Μία πόλη. «Superfinal» έδωσε την «κωδική ονομασία» ο εγχώριος Τύπος και τα πάντα καλύπτονται από το πέπλο της υπερβολής.
Από τις 2.500 (!) αιτήσεις για διαπιστεύσεις (800 είναι το ανώτατο όριο χωρητικότητας στα δημοσιογραφικά) για το σημερινό α’ σκέλος στο «Μπομπονέρα» μέχρι τον καυγά δύο κουνιάδων που κατέληξε σε εμπρησμό του σπιτιού του ενός, το hype και η ένταση φτάνουν σε πρωτοφανή επίπεδα – ποιος να το ‘λεγε ότι είχε «παραπάνω» μία διαχρονικά υπερμεγέθης αντιπαλότητα.
Σε τόσο τεταμένο κλίμα, σε μία εντελώς εύθραυστη άσκηση ισορροπίας, βρήκε ο πρόεδρος της χώρας, Μαουρίτσιο Μάκρι να κάνει «παιχνίδι». Θα περίμενε κανείς να μείνει στο πλαίσιο ενός τυπικού «ας νικήσει ο καλύτερος και να διαφημιστεί η Αργεντινή». Αλλά ο Μάκρι δεν είναι ένας συνηθισμένος ηγέτης. Ήταν πρόεδρος της Μπόκα για 12 χρόνια. Βασικά σε αυτό χρωστάει την ραγδαία πολιτική του ανέλιξη.
Παρότι ξέρει πολύ καλά ότι το άσβεστο οπαδικό μίσος έχει οδηγήσει ακόμα και σε απώλειες ζωών, παρότι γνωρίζει το πόσο ακραίος έχει γίνει ο χουλιγκανισμός στην πατρίδα του, προανήγγειλε, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ότι τα ματς θα διεξαχθούν και με οπαδούς της φιλοξενούμενης ομάδας και ότι το κράτος θα εγγυηθεί την ομαλότητα! Μόνο που δεν λιποθύμησαν οι διοικούντες των δύο συλλόγων.
Ακόμα και όταν έγινε χαμός από αρνητικές αντιδράσεις, ο Μάκρι επέμεινε, με λόγια πομπώδη και μεγαλόπνοα, αλλά σαφώς εκτός πραγματικότητας. Γιατί; Επειδή η πολιτική και οι πολιτικοί είναι παντού ίδια και οι ίδιοι. Η Αργεντινή νοσεί, ξανά, οικονομικά. Το νόμισμα της καταρρέει, το ΔΝΤ επανέρχεται στο προσκήνιο, ο εφιάλτης της χρεοκοπίας του 2001 επίσης. Μυρίζει μπαρούτι και ο «Superfinal» δίνει την ευκαιρία να στραφεί αλλού η προσοχή.
Ναι, όποιος κερδίσει την κούπα θα κερδίσει μυθική δόξα, την υπόσχεση αιώνιας καζούρας στον εχθρό. Η επόμενη ημέρα όμως, αν δεν αλλάξει κάτι στη ρότα που έχει πάρει η Αργεντινή, θα έχει αίμα, δάκρυα και πόνο για όλους. Οπαδούς της Ρίβερ, οπαδούς της Μπόκα. Το ποδόσφαιρο είναι όπιο, όχι φάρμακο.
Μέσι; Πίρλο; Ο Ράμος είναι ο καλύτερος στην εκτέλεση του «Panenka Penalty» (vid)