Η Ουαλία πρόκειται να παίξει σε Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά μετά το 1958, μια ιστορική και λυτρωτική στιγμή.
Η αλήθεια είναι πως είναι «κάπως» γι’ αυτήν να μη βρίσκεται στη θέση της ομάδας που συμπαθεί ο μέσος φίλαθλος. Οι περισσότεροι ουδέτεροι παρατηρητές, νέτα σκέτα, τους Ουκρανούς ήθελαν να δουν στα γήπεδα του Κατάρ. Αλλά, αφού είναι κάποιος άλλος (πλην των Ουκρανών δηλαδή), ας είναι αυτοί. Οι πάντα ιδιαίτεροι και περήφανοι Ουαλοί.
Περίμενε και περίμενε, μέχρι που επιτέλους έπαψε να περιμένει
Η αναμονή ήταν βασανιστική. Κράτησε 64 χρόνια σε μια σειρά αποτυχιών, συνέπεια δικών της ελλείψεων και φόβου. Είχε φτάσει αρκετές φορές κοντά. Κυρίως από τα τουρνουά του 1978 και του 1986 – και τις δύο φορές ήταν η Σκωτία που ύψωσε στοπ. Καμία ευρωπαϊκή ομάδα δεν περίμενε τόσο πολύ για να παίξει ξανά σε Μουντιάλ. Σε global επίπεδο, μόνο η Κούβα και η Ινδονησία, που συμμετείχαν στο τουρνουά του 1938 στη Γαλλία, έχουν περάσει περισσότερα χρόνο μακριά από τα τελικά – και δεν φαίνεται στο ορατό και ρεαλιστικό μέλλον να επιστρέφουν.
Υπό μία έννοια, η εθνική Ουαλίας μόλις κατάφερε αυτό που, παραδόξως ίσως, τη βασάνιζε σταθερά από το 2016 κι έπειτα. Να «ματσάρει» την έκσταση και την περηφάνεια που ένιωσε σε εκείνο το θρυλικό γι’ αυτήν Euro με προπονητή τότε τον νυν του Ατρομήτου, Κρις Κόουλμαν. Το νέο κεφάλαιο ιστοριών που ο κόσμος της δεν θα βαρεθεί ποτέ να θυμάται, να διηγείται.
Ο Ρομπ Πέιτζ κλήθηκε να τα βγάλει πέρα μετά την (αυτό)καταστροφή του Ράιαν Γκιγκς και τα έχει καταφέρει περίφημα. Η ομάδα του είναι τεχνικά προικισμένη, γρήγορη και εμπνευσμένη, ενώ την ίδια στιγμή γίνεται θαρραλέα και αλληλέγγυα. Με έμφαση στην πειθαρχία και ένα οικογενειακό management.
«Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μου στην Εθνική», φώναξε ο Γκάρεθ Μπέιλ. Παραπάνω δηλαδή και από τα ημιτελικά του Euro 2016; Έτσι το ένιωσε, έτσι το είπε. Ίσως επειδή οριστικά πια το «παραμύθι» στα γήπεδα της Γαλλίας αποδεικνύεται πως δεν ήταν «μία και έξω».
Η Ουαλία παγιώνεται ως μία αξιοσέβαστη δύναμη στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι – η 2η συνεχόμενη παρουσία της σε Euro, το περασμένο καλοκαίρι, ζητούσε κάτι ακόμα πιο δυνατό. Μοιάζει σαν ψέμα πως πριν από 11 χρόνια, αυτή η ομάδα ήταν 117η (!) στην κατάταξη της FIFA, στριμωγμένη ανάμεσα στην Αϊτή και στη Γρενάδα…
Ο Μπέιλ, αυτός ξανά και ξανά, δεν θα μπορούσε να ‘ναι άλλος
Το πραγματικά «γκράντε» συνεπώς, ήρθε τώρα. Και ναι, δεν θα μπορούσε να πετύχει άλλος το γκολ της πρόκρισης από τον Μπέιλ. Βασικά, έπρεπε να είναι ο Μπέιλ. Ο πρώτος σκόρερ, ο λίαν συντόμως και πρώτος σε συμμετοχές all time long, Δεν έπαιξε παρά ελάχιστα τη σεζόν που μόλις πέρασε. Κάπου μεταξύ πάγκου και εξέδρας την έβγαλε ενόσω κοιτούσε τους συμπαίκτες του στη Ρεάλ Μαδρίτης να κατακτούν την κορυφή σε Ισπανία και Ευρώπη.
Αλλά με την παρουσία του και μόνο, αποτελεί πάντα πηγή δύναμης και έμπνευσης για τους γύρω του στην Εθνική ομάδα της πατρίδας του. Τους κάνει καλύτερους και μόνο που είναι εκεί. Δεν είναι, πλέον, ο τοπ παίκτης αυτού του συνόλου, πώς θα μπορούσε όταν στερείται τόσο πολύ ρυθμού; Αλλά είναι ο τοπ σε επιρροή. Παραμένει, πιο σωστά. Ο συνδετικός κρίκος όλων αυτών των ετών που οι «δράκοι» βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο.
Η Ουαλία δεν είναι η ομάδα του ενός, όπως συχνά την παρουσιάζουν. Αλλά, αναμφίβολα, είναι η ομάδα του Μπέιλ… Πατρίδα είναι όπου αγαπάς και σε αγαπούν, όπως το είχαμε θέσει σε παλιότερο θέμα μας εδώ στο Sportime, για αυτόν τον χαρισματικό 32χρονο ποδοσφαιριστή.
Και τώρα, Κατάρ. Με Αγγλία, ΗΠΑ και Ιράν στον όμιλο. Ενδιαφέρον και όχι απαγορευτικό. Ο Πέιτζ υποσχέθηκε πως η ομάδα του θα τα δώσει όλα και τον πιστεύουμε, απόλυτα. Το 1958, για την ιστορία, η Ουαλία έφτασε ως τα προημιτελικά όταν και αποκλείστηκε από τη Βραζιλία. Εξαιτίας γκολ ενός θαυματουργού τότε πιτσιρικά. Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο το όνομα ή Πελέ όπως τον έμαθε όλος ο πλανήτης…
Ουαλία, ο ορισμός του «όλοι μαζί»
Είναι κυρίαρχη η αίσθηση ότι σε αυτό, είναι όλοι μαζί. Δεν θα μπορούσε να συμπυκνωθεί καλύτερα ως νόημα και συναίσθημα από τη στιγμή του «Yma o Hyd». Το κομμάτι που έχει γίνει ύμνος της Εθνικής Ουαλίας τα τελευταία χρόνια, ακούστηκε πιο συγκινητικό από ποτέ μετά την ιστορική πρόκριση.
Το τραγούδησε ο συνθέτης του, Ντάφιντ Ίβαν. Παίκτες, προπονητικό τιμ και όλο το γήπεδο ένωσαν τις φωνές τους μαζί του και το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό. Γραμμένο το 1982, το τραγούδι αυτό είχε σκοπό να τονώσει το εθνικό συναίσθημα και φρόνημα, να δείξει στους Ουαλούς πόσο δυνατοί είναι, από τι σπάνιο μέταλλο καμωμένοι. «Κόντρα σε όλους και σε όλα / Είμαστε ακόμα εδώ» («Er gwaetha pawb a phopeth / Ry’n ni yma o hyd»), λέει σε κάποιο σημείο και τα… λέει όλα.
The team, the song, and the legend. @dafyddiwan and @Cymru 🤩 – I can’t stop watching it 🏴🏴🏴 pic.twitter.com/P3hMBQWVTr
— Delyth Jewell AS / MS (@DelythJewellAM) June 5, 2022
Η Ελλάδα μπορεί να μάθει από την Ουαλία
Ενόσω εμείς ως Εθνική επιχειρούμε ξανά μια νέα αρχή, με τον Γκουστάβο Πογέτ ως επικεφαλής α λα Φερνάντο Σάντος, μπορούμε να κοιτάξουμε προς την πλευρά των «δράκων» και να αντλήσουμε έμπνευση. Όπως αυτοί, έτσι και εμείς, μπορούμε να στηρίξουμε την προσπάθεια μας μας στη βάση του team spirit. Όπως αυτοί, έτσι και εμείς, βρεθήκαμε πολύ χαμηλά και θέλουμε να (από)δείξουμε στον έξω κόσμο πως δεν είμαστε για εκεί. Όπως αυτοί, έτσι κι εμείς, κυνηγάμε μια μεγάλη επιστροφή.
Είναι πολύ ενθαρρυντικό πως ενώ άλλοι διεθνείς, άλλων Εθνικών, αντιμετωπίζουν το Nations League ως αγγαρεία που τους πάει πίσω τις καλοκαιρινές διακοπές, στη «γαλανόλευκη» οι παίκτες απολαμβάνουν τις τρέχουσες στιγμές. Χαίρονται που είναι εκεί, θέλουν πολύ να είναι αυτοί πάνω στους οποίους θα στηριχτεί η επόμενη μέρα.Το ίδιο νιώθουν παντού και πάντα και οι Ουαλοί διεθνείς όταν φορούν το εθνόσημο.
ΟΚ, αν είχαμε κι εμείς έναν Μπέιλ όλα θα ήταν (απείρως) πιο εύκολα, αλλά ας το δούμε ρεαλιστικά. Αυτό που οφείλουμε να κρατήσουμε είναι το ενωτικό πνεύμα, τη (κοινή) θέληση. Το «κόντρα σε όλους και σε όλα». Αυτό είναι το μήνυμα. Αυτό και το παράδειγμα.
https://youtu.be/ExNmkhG6s24