Το κάζο του αιώνα για την Ιταλία, μια πρωταθλήτρια Ευρώπης που αποκαθηλώθηκε τάχιστα και βιώνει τον απόλυτο εφιάλτη εντελώς απρόσμενα!
Τον Ιούλιο κατέκτησε το Euro 2020, αποθεώθηκε, εξυμνήθηκε, γιόρτασε με την καρδιά της. Τον Σεπτέμβριο έκανε ρεκόρ αήττητου σερί για Εθνική. Και τώρα, μένει εκτός Μουντιάλ. Από την ταπεινή Βόρεια Μακεδονία. Χάνοντας στο γήπεδό της.
Και για να το απομονώσουμε σε Παγκόσμια Κύπελλα. Κέρδισε τη διοργάνωση του 2006. Θα περάσουν σίγουρα και κατ’ ελάχιστο 20 χρόνια μέχρι να παίξει ξανά σε νοκ άουτ της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης στον πλανήτη. Το 2010 και το 2014 δεν πήγε παραπέρα από τη φάση των ομίλων. Το 2018 δεν ήταν εκεί, δεν θα τη δούμε ούτε το 2022. Απίστευτο.
Η νίκη επί της Αγγλίας το 2014 θα είναι η μόνη ιταλική αυτήν την 20ετία σε Μουντιάλ, το ξέρουμε ήδη! Ισοπαλίες με Νέα Ζηλανδία, Παραγουάη και ήττες από Ουρουγουάη, Κόστα Ρίκα και Σλοβακία συμπληρώνουν έναν απολογισμό ντροπής που έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με δύο εξαιρετικά Euro (2012, 2020).
Ιταλία, η θλίψη σου
Να σου τώρα, πάνω από όλα, η θλίψη. Η απογοήτευση, η καταστροφολογία, ο θυμός. Για τους Ιταλούς άλλωστε, το ποδόσφαιρο ήταν πάντα «πολύ μεγάλο πράγμα». Η εθνική τους, ακόμα περισσότερο. Από βορρά ως νότο, από το σικάτο Μιλάνο ως ένα ταπεινό ψαροχώρι της Σικελίας.
Δεύτερη συνεχόμενη φορά εκτός Μουντιάλ. Αν όμως για την αποτυχία του 2018 υπήρχε ξεκάθαρος ένοχος (Βεντούρα) και μια ομάδα παρηκμασμένη, τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Για να αναπαράγουμε το tweet του Γκάρι Λίνεκερ, που έχει χάρισμα επικοινωνιακό στο να συνοψίζει: «Από το πρωταθλητές Ευρώπης μέχρι το να μην φτάνεις καν στον τελικό των πλέι οφ πρόκειται για μια παντοδύναμη και καταστροφική πτώση».
Ιταλία, η παγίδα σου
Όταν η «Σκουάντρα Ατζούρα» έχασε το ταξίδι στη Ρωσία, υπήρχε υλικό να πιστέψει κανείς πως η αποτυχία θα γίνει η ευλογία του αύριο. Πολλές φορές χρειάζεται ένα γερό σοκ για να μπορέσεις να ξεριζώσεις όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω και πραγματικά να γυρίσεις σελίδα, αλλάζοντας προς το καλύτερο.
Κι όντως, όπως αποδείχτηκε, το ιταλικό ποδόσφαιρο έκανε την κατάλληλη ενδοσκόπηση για να βρει τον εαυτό του. Άλλαξε νοοτροπία, έμαθε από τα λάθη του. Επιβεβαιώνοντας πως για τα μεγάλα ποδοσφαιρικά έθνη, η παρακμή είναι απλώς ένα μικρό διάλλειμα μέχρι να έρθει ξανά η ακμή.
Μόνο που οι Ιταλοί βρίσκονται πολύ γρήγορα αντιμέτωποι ξανά με τον εφιάλτη. Λες και το καλοκαίρι έφτασαν πιο γρήγορα στο θρίαμβο απ’ αυτό που ήταν προγραμματισμένοι. Και μπερδεύτηκαν. Άδειασαν, έχασαν τον προσανατολισμό τους και έπεσαν στην παγίδα του εφησυχασμού.
Θα επιστρέψεις αλλά…
Αμφιβολία δεν έχουμε. Μετά το μαρτύριο του να δει ξανά από μακριά το Μουντιάλ, η «σκουάντρα ατζούρα» θα γίνει αυτή που πρέπει. Η Ιταλία είναι Ιταλία. Επιβάλλεται να σηκωθεί, θα ξανασηκωθεί. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι αν συνεχίσει (το άφησε κάπως μετέωρο) έχει τους παίκτες που απαιτούνται, με μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Αλλά τούτη την ώρα τα λόγια αυτά μοιάζουν κενά νοήματος για τους εξ αριστερών όπως κοιτάμε το χάρτη, γείτονές μας.
Με 32 τελικές δεν κατάφεραν να βάλουν γκολ και στο 2ο λεπτό των καθυστερήσεων, βιώσαν τον απόλυτο εφιάλτη. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα απέκλειαν την Πορτογαλία στον τελικό για το Κατάρ. Αλλά να μη φτάσουμε καν ως εκεί; Αυτό είναι κάτι που κανείς δεν θα τολμούσε να ψελλίσει ακόμα κι αν το πίστευε. Να όμως, έγινε.