Πρωταθλητής, Ολυμπιονίκης και πάνω από όλα ανατρεπτικός. Αυτές οι τρεις λέξεις σίγουρα δε φτάνουν για να περιγράψουν τον Ιωάννη Μελισσανίδη και τα όσα έχει καταφέρει στη σπουδαία αθλητική και όχι μόνο καριέρα του.
Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης της ενόργανης γυμναστικής, γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του 1977 στο Μόναχο της Γερμανίας, ωστόσο σε ηλικία, μόλις δύο ετών, οι γονείς του πήραν την μεγάλη απόφαση αν ταξιδέψουν πίσω στην Ελλάδα και να εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί είχε τα πρώτα του ερεθίσματα με τον αθλητισμό και στην ηλικία των εννιά, άρχισε τις ασκήσεις γυμναστικής, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με το κλασικό μπαλέτο.
Ωστόσο τα προβλήματα ήταν αρκετά, αφού οι γονείς του δεν τον στήριξαν αρχικά, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στις επιλογές του. Μετά από αρκετή προσπάθεια όμως, η αντίσταση κάμφθηκε και κάνοντας δύο μέρες… απεργία πείνας, τους έπεισε να τον γράφουν στον Γυμναστικό Σύλλογο «Σπάρτακος Θεσσαλονίκης».
Στις προπονήσεις Ιωάννης Μελισσανίδης έδειχνε κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους συναθλητές του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να ξεχωρίζει «σα τη μύγα μες στο γάλα».
Το 1991, ήταν η πρώτη φορά αγωνίστηκε σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αυτό των Νέων, στο οποίο βγήκε 18ος στο ομαδικό, αλλά στη συνέχεια κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους, νικώντας τους μελλοντικούς παγκόσμιους πρωταθλητές Ιβάν Ιβάνκοφ και Γιορντάν Γιότσεφ.
Με αυτή του την εμφάνιση ο Έλληνας πρωταθλητής είχε καταφέρει να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, πώς θα απασχολήσει για τα καλά τον παγκόσμιο αθλητισμό στα χρόνια που έρχονται.
Κάτι τέτοιο απέδειξε δυο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1993. Αυτή ήταν η στιγμή να ανέβει στην πρώτη θέση του βάθρου, παίρνοντας το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφήβων στο έδαφος, ενώ τερμάτισε τρίτος στους μεσογειακούς αγώνες στο άλμα.
Το 1994 ανέβηκε στην κατηγορία των ανδρών και οι επιτυχίες σε παγκόσμιο επίπεδο δεν άργησαν να έρθουν. Ο πρώτος του τίτλος ήρθε την ίδια χρονιά, όταν και στην Πράγα, δεν είχε αντίπαλο στις ασκήσεις εδάφους και πήρε το χρυσό μετάλλιο, ενώ κατέκτησε στις ασκήσεις εδάφους τη δεύτερη θέση και το αργυρό μετάλλιο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ατζέντα της ημέρας (27/3)
Με αυτή του την επίδοση, ο Μελισσανίδης πέτυχε κάτι πραγματικά σπουδαίο, αφού έγινε ο πρώτος Έλληνας γυμναστής, σε άντρες και γυναίκες, με μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Ωστόσο μετά την κορύφωση δεν άργησε να έρθει η πτώση, με τις χρονιές 95 και 96 να μην τον βρίσκουν σε κάποια μεγάλη διοργάνωση.
Όλα άλλαξαν όμως το 1996 όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου και έκανε τον ελληνικό Εθνικό Ύμνο να ακουστεί για πρώτη φορά σε άθλημα της γυμναστικής μετά από το 1906.
Μετά την τεράστια αυτή επιτυχία, συνέχισε να αγωνίζεται και το 1998 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο άλμα, στην Αγία Πετρούπολη.
Στη συνέχεια αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000, όμως λόγω τραυματισμού, αγωνίστηκε μόνο στο άλμα και στο μονόζυγο.
To 2004 συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, αυτή τη φορά όμως, ως λαμπαδηδρόμος στην τελετή έναρξης.
Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, ο Ιωάννης Μελισσανίδης αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί σε αρκετούς κοινωνικούς και αθλητικούς σκοπούς, προσπαθώντας πάντα να υποστηρίξει τα ελληνικά συμφέροντα.
Μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του όμως είναι η ηθοποιία, κάτι που θέλησε να ακολουθήσει μετά τον αθλητισμό. Συγκεκριμένα από το 2008 ο Ιωάννης Μελισσανίδης ήταν φοιτητής στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών του Λος Άντζελες, ενώ παράλληλα λειτουργεί και ως εκπρόσωπος της Διεθνούς Ολυμπιακής.
Τέλος, υπάρχουν και πράγματα που λίγοι γνωρίζουν για τον Έλληνα Ολυμπιονίκη και το σημαντικότερο είναι αυτό που έκανε το 1994, όταν και κατέκτησε το χρυσό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Συγκεκριμένα, αποφάσισε να χαρίσει το μετάλλιο, στην οικογένεια του Τούρκου συναθλητή του Μουράτ Καμπάς που είχε χάσει τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα.
Για αυτό μάλιστα και τιμήθηκε από την γειτονική χώρα με το βραβείο «Ιπεκτσί», την ανώτατη τιμητική διάκριση.
Πριν από λίγες μέρες, ο Ιωάννης Μελισσανίδης μας έδειξε και μία ακόμα πιο ευαίσθητη πτυχή του εαυτού του, γράφοντας ένα γράμμα στον εκλιπόντα πατέρα του, που έφυγε πριν από περίπου 2,5 μήνες από την ζωή.
Αυτό το μοιράστηκε στο προσωπικό του Facebook και έγραφε:
«Πολυαγαπημένε μου Πατέρα….σήμερα είναι η ημέρα της ονομαστικής σου εορτής και η ημέρα που η λατρεμένη σου μανούλα και γιαγιά μου Μαρία, σε έφερε στον κόσμο στις 25/3/1942, ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Εθνικής μας επετείου του ’21.
Μόλις πριν 69 ημέρες και σε ηλικία 77 ετών έκανες το τελευταίο σου ταξίδι….αυτό προς την Αιωνιότητα .
Και το έκανες με τόση αξιοθαύμαστη γενναιότητα και αξιοπρέπεια όση και η απύθμενη αγάπη και ευγένεια που έδινες σε εμάς και στους φίλους σου όλα αυτά τα χρόνια.
Ήθελες να μας δεις και να μας χαιρετήσεις πριν φύγεις ….πριν ζητήσεις να έρθει να σε πάρει η μανούλα σου, όπως της είπες όταν την είδες αλλά και όπως σε άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά να την βλέπεις τόσο έντονα και τόσο αληθινά…. «Σας ευχαριστώ …» ήταν τα τελευταία σου λόγια πριν ξεψυχήσεις Πατέρα μου και είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που θα έχω στη ζωή μου.
Τόσο σπουδαία και γενναιόδωρη ήταν και είναι η ψυχή σου ,που ακόμα και πριν κλείσεις με λεβεντιά το μάτι σου στον θάνατο μας έδωσες σε έμενα και στα αδέρφια μου το σπουδαιότερο μάθημα ΖΩΗΣ. “Άντε και καλό Παράδεισο…” όπως είπες πριν φύγεις από την εδώ ζωή και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ήδη είσαι εκεί χαμογελαστός ,όμορφος και έτοιμος πάντα να μας προστατεύσεις.
Τα δάκρυα μου δεν έχουν σταματήσει όχι μονάχα για τον μεγάλο πόνο που νιώθω τώρα αλλά για τη μεγάλη απώλεια που θα νιώθω μετά….Ξέρω όμως ότι θα είσαι πάντα και παντού μαζί μας και θα συνεχίζω να στο λέω μπαμπά μου ακόμα και όταν θα σε ξανασυναντήσω το ποσό πολύ ΣΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για ΟΛΑ ! Ο Γιαννάκης σου».