Το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο. Το πιο γλυκό. Στην τελευταία προσπάθεια. Μία «χεριά» ακόμη. Και όπου βγει. Ο δρόμος ήταν στρωμένος με χρυσάφι. Και ο Σπύρος Γιαννιώτης το ήξερε.
Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στην λίμνη του Χάιντ Παρκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο, ο Σπύρος Γιαννιώτης ξεσπούσε σε κλάματα για μία μεγάλη και χαμένη ευκαιρία. Τότε δεν περίμενε πως το κορμί του θα αντέξει άλλα τέσσερα χρόνια.
Και όμως άντεξε. Και για μία ώρα, πενήντα δύο λεπτά, πενήντα εννιά δεύτερα και 9 χιλιοστά παραπάνω. Αυτός ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε για να διανύσει την απόσταση των 10 χιλιομέτρων στην ανοικτή θάλασσα.
Στο δρόμο για ένα κερδισμένο ασημένιο μετάλλιο. Το πρώτο Ολυμπιακό για τη μεγάλη συλλογή του. Και ας έμελε να ήταν χρυσό. Ας όψεται ένα (μεγάλο) λάθος.
Στον τερματισμό, ενώ ο Γιαννιώτης φτάνει πρώτος, ο αντίπαλός του, ο Ολλανδός Βίρτμαν ακουμπάει πρώτος τον τοίχο!
Η ιδέα της ένστασης… πνίγηκε οριστικά όταν ο Σπύρος Γιαννιώτης αποφασίζει πως δεν υπάρχει λόγος. Η κούρσα κρίθηκε καθαρά και ξάστερα. Όπως έχει μάθει να κάνει τα πάντα στη ζωή του.
«Όχι δεν το έχω σκεφτεί. Ήταν τελειωμένο από εμένα. Το έμαθα αφού κατατέθηκε. Αν το γνώριζα από πριν, δεν θα το είχαμε συζητήσει καν. Ήταν δίκαιο το αποτέλεσμα και τελειώνει εκεί. Έχω σκεφτεί μόνο πως αν έβαζα πρώτος το χέρι μου (αλλά δεν έπαιρνα το χρυσό μετάλλιο) κάνω ένσταση. Τερμάτισα δεύτερος, το γνώριζα, ήταν μία χεριά. Δεν το ήθελα.
Την καλύτερη στιγμή της ζωής μου δεν θα την χαλάσει τίποτα. Αυτό ήθελα, να την απολαύσω.
Όταν επέστρεψα στο Ολυμπιακό Χωριό και κοίταξα το κινητό μου, τότε κατάλαβα τον ντόρο που είχε γίνει με την ένσταση. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι», είχε δηλώσει στη μεγάλη συνέντευξή του στο Sportime o Έλληνας Ολυμπιονίκης.
Ήταν 16 Αυγούστου 2016 όταν ο Γιαννιώτης έμπαινε στο Ολυμπιακό Πάνθεον. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Το πρώτο μετάλλιο, το πιο γλυκό. Εκείνη η κραυγή του στον τερματισμό ήχησε από το Ρίο μέχρι το Λονδίνο….