Η αλήθεια είναι ότι περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία το ντοκιμαντέρ του Netflix για τον Μίχαελ Σουμάχερ. Ήταν, είναι και θα είναι ο αθλητής που θαύμαζα περισσότερο από καθέναν.
Από μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθομαι κάθε Κυριακή μπροστά από την τηλεόραση, μαζί με τον μπαμπά μου, για να δούμε τον Σουμάχερ να τρέχει και τον παιδίατρο, όταν τον επισκεπτόμασταν, να με ρωτάει τι είχε κάνει ο Γερμανός πιλότος με τη Ferrari.
Όταν έγινε το ατύχημα στις 29 Δεκεμβρίου του 2013 στο Μεριμπέλ έβαλα τα κλάματα. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ο άνθρωπος που ρίσκαρε τη ζωή του οδηγώντας ένα μονοθέσιο που έπιανε τρελές ταχύτητες, στάθηκε τόσο άτυχος και τραυματίστηκε κάνοντας σκι.
Αυτός ο τραυματισμός του άλλαξε τη ζωή. Από το 2013 μέχρι και σήμερα καθημερινά δίνει τη δική του μάχη και στην εποχή που τα νέα διαδίδονται πολύ γρήγορα, εμείς δεν έχουμε καμία πληροφορία για τον «Σούμι».
Δεν ξέρουμε αν έχει επικοινωνία με το περιβάλλον του, αν μιλάει, αν κινείται… Η σύζυγός του, η Κορίνα έχει επιλέξει να προστατεύσει από τα «φώτα» της δημοσιότητας τον αγώνα που δίνει ο Σουμάχερ.
Βλέποντας το ντοκιμαντέρ του Netflix είδα τον Μίχαελ και όχι τον επτάκις πρωταθλητή της Formula 1.
Δεν θα σας κάνω spoiler, αλλά η Κορίνα επέλεξε σε αυτό το ντοκιμαντέρ να μας δείξει τον οικογενειάρχη Σουμάχερ. Και γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ σκιαγραφεί ένα ευαίσθητο πορτρέτο του επτάκις πρωταθλητή της Formula 1.
Δύσκολα μπορεί κανείς να συγκρατήσει τα δάκρυα του βλέποντας το ντοκιμαντέρ. Εγώ δεν τα κατάφερα. Ειδικά όταν έβλεπα τον Μίχαελ Σουμάχερ να πανηγυρίζει το πρώτο του πρωτάθλημα με τη Ferrari το 2000.
Στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, στο GP της Ιαπωνίας στη Σουζούκα. Και εκεί μου ήρθε στο μυαλό η πρώτη μου ανάμνηση από τον Σουμάχερ. Να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί τον τίτλο του. Κι εγώ σαν μικρό παιδί που ήμουν (τεσσάρων χρονών το 2000) άρχισα να αγαπάω την Formula 1. Εξαιτίας του Μίχαελ Σουμάχερ.
Συνοψίζοντας, το ντοκιμαντέρ δεν με «γέμισε», ήθελα να δω και να μάθω κι άλλα για τον αθλητή, Μίχαελ Σουμάχερ. Για την πορεία του μέχρι το τέλος της καριέρας του.
Και φυσικά η απουσία του… Που ενώ το ντοκιμαντέρ ήταν αφιερωμένο για τον Μίχαελ Σουμάχερ, δεν είδαμε μια εικόνα του από το «σήμερα».
Αλλά ίσως και καλύτερα… Γιατί μπορεί η εικόνα του πρωταθλητή στο κρεβάτι να υπερίσχυε της όμορφης ανάμνησης και αυτό σίγουρα δεν θα το ήθελα.
