Εθνική πόλο: Η Εθνική πόλο των Ανδρών, η πιο συμπαθητική σε όλους (αν μπορεί να γραφτεί αυτό) Εθνική ομάδα σε όλα τα σπορ, λατρεμένη σε όλα τα επίπεδα έγραψε ακόμα ένα έπος, στην πόλη συνώνυμο του σπορ, στη Βουδαπέστη.
Το τρίτο χάλκινο μετάλλιο στην ιστορία μας σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το δεύτερο σε έναν μικρό τελικό με αντίπαλο την Κροατία (11-10 το 2005 στο Μόντρεαλ με εκείνο το θρυλικό γκολ στην παράταση του νυν αρχηγού αποστολής και μέγα σκόρερ Γιώργου Αφρουδάκη) ήρθε γεμάτο μικρές μα με όλο νόημα ιστορίες.
Πόλο το εθνικό μας σπορ όπως έγραφε η e-sportime.
Ο Παναγιώτης Τζωρτζάτος, ο 30χρονος πορτιέρε κλήθηκε να σηκώσει στους ώμους του το βάρος της απώλειας του σπουδαίου Μάνου Ζερδεβά που τραυματίστηκε κόντρα στις ΗΠΑ στον προημιτελικό. Καθόλου εύκολο.
Πως απάντησε ο Κεφαλλονίτης; Με 16/22 αποκρούσεις στον μικρό τελικό, αναγκάζοντας ακόμα και τον σπουδαίο Ίβιτσα Τούτσακ, τον γεμάτο παράσημα προπονητή της Κροατίας, να απηυδήσει με ορισμένες αποκρούσεις του.
Ίσως η δύναμη του Τζωρτζάτου να ήταν αυτό που έδειξε μπροστά στην κάμερα. Το δεμένο αριστερό του χέρι σα φόρο τιμής στον Ζερδεβά, γράφοντας μάλιστα πάνω το όνομα του συμπαίκτη του.
Το τελικό 9-7 ήρθε πιο εύκολα απ’ ότι δείχνει το σκορ, πιο εύκολα απ’ ότι φαντάζει ένας μικρός τελικός. Η Εθνική προηγήθηκε 5-1, είχε ορισμένες στιγμές αδυναμίας αλλά η διαιτησία ήταν… προκλητική. Προκλητική; Μικρή η λέξη για να περιγράψει τις 19 κερδισμένες και σφυριγμένες αποβολές υπέρ της Κροατίας.
Σε κάποιες φυσικά και οι αποφάσεις ήταν σωστές, αλλά οι διαιτητές είχαν εντυπωσιακή ευαισθησία στους φουνταριστούς της Κροατίας. Οι Κροάτες όμως πέτυχαν μόλις 6 γκολ στον παίκτη παραπάνω (τι να πούμε και εμείς που είχαμε μόλις 10 αποβολές υπέρ μας, με 6 γκολ).
Οι 5 νέοι σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν πως μόλις σε ένα χρόνο η Εθνική άλλαξε τα 5/13 του ρόστερ της. Οι ασημένιοι Ολυμπιονίκες Μουρίκης, Κολόμβος, Γκιουβέτσης, Γαλανίδης, Καπότσης, έδωσαν τη σκυτάλη για να βουτήξουν στο νερό στους Καλογερόπουλο, Κάκαρη, Τζωρτζάτο, Γουβή και Νικολαίδη.
Ειδικά ο Κάκαρης έκανε top class match στα 2μ. και θύμισε τους σπουδαίους Κροάτες του παρελθόντος σε αυτές τις θέσεις, τον Μίλε Σμόντλακα και τον Ιγκόρ Χίνιτς.
Η παρέα που είναι στη Βουδαπέστη και ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου, πρόσθεσε ακόμα ένα λιθαράκι σε αυτό το οικοδόμημα, στην παρακαταθήκη που αφήνει η Εθνική γουότερ πόλο με κάθε ευκαιρία.
Η παρακαταθήκη στον ελληνικό αθλητισμό θα χρειαστούν χιλιάδες λέξεις για να παρατεθεί. Όχι μόνο όσον αφορά την κλάση των αθλητών αλλά και την προσωπικότητά τους.
Άλλωστε, μετά το τέλος της καριέρας τους ένα μεγάλο ποσοστό έχει συμβάλλει στην κοινωνία από πολλά και διαφορετικά πόστα. Ο γ.γ.Α. Γιώργος Μαυρωτάς υπήρξε από τους εμβληματικούς πολίστες στην ιστορία του σπορ με, μεταξύ άλλων, 5 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην πλάτη του, ο πρόεδρος της ΕΟΕ Σπύρος Καπράλος, διεθνής πολίστας και Ολυμπιονίκης υπήρξε.
Αυτή η χώρα έχει τη μοναδική ικανότητα να βγάζει σπουδαίους αθλητές του γουότερ πόλο. Η δουλειά που γίνεται σε ακαδημίες και τις μικρότερες ηλικίες είναι υποδειγματική.
Αυτό που λείπει από το γουότερ πόλο είναι η καθολική αποδοχή. Όσον αφορά το ολόκληρο του πράγματος και όχι απλά της στιγμής. Η Εθνική Ανδρών, η Εθνική Γυναικών, οι μικρότερες Εθνικές ομάδες που κατακτούν μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις είναι αγαπητές στον Έλληνα φίλαθλο. Αλλά για λίγο. Λίγοι είναι που θα ασχοληθούν με τα προβλήματά τους ή που θα πάνε σε μια πισίνα μέσα στη σεζόν για να τους χειροκροτήσουν. Γιατί στο κάτω κάτω αυτό θέλουν, λεφτά ξέρουν ότι δε θα βγάλουν ποτέ από το σπορ.
Λίγοι θα μάθουν τι προπόνηση χρειάζεται να φτάσει κανείς σε τέτοιο επίπεδο.
Εθνική πόλο: Όχι στον ανθρώπινο φυσικό χώρο
Το γουότερ πόλο δεν είναι στο mentality του Έλληνα φίλαθλου. Δύσκολο σπορ για να το παρακολουθήσεις, όχι και τόσο τηλεοπτικό, πρέπει να το αγαπάς για να του αφιερώσεις χρόνο και ουσία. Όπως κάποτε έλεγε σε κάθε ευκαιρία ο κάπτεν της Εθνικής ομάδας και εμβληματικός αθλητής Κώστας Λούδης (που η κάμερα τον έπιασε στη Βουδαπέστη), το πόλο είναι το άθλημα που παίζεται εκτός του φυσικού χώρου του ανθρώπου. Το νερό δεν είναι ο φυσικός χώρος του ανθρώπου και αυτό από μόνο του το κάνει δύσκολο και στο «παίζειν» αλλά και στο «παρακολουθείν».
Κάθε τέτοιες μέρες θυμόμαστε την Εθνική Ανδρών αλλά εκείνη φροντίζει να κάνει κάθε χρόνο και ένα μεγαλύτερο step up. Και κάποια στιγμή θα φέρει και το χρυσό μετάλλιο. Το Ευρωπαϊκό στο Σπλιτ έρχεται σε λιγότερο από 2 μήνες.
Η Ουγγαρία και το Prime Time
Η Ελλάδα δύσκολα θα βάλει το γουότερ πόλο στο… φίλαθλο πετσί της. Στην Ουγγαρία π.χ. το άθλημα είναι όντως εθνικό, τα ματς, ειδικά τα ντέρμπι στο πρωτάθλημα παίζονται σε prime time, οι χορηγοί κάνουν ουρά για να βρουν θέση στα πρότζεκτ ομάδων και ομοσπονδίας.
Βέβαια, σε αυτό το κομμάτι για να πούμε και του στραβού το δίκιο έχουν γίνει βήματα μπροστά και στα τελευταία χρόνια της διοίκησης Διαθεσόπουλου και στις πρώτες στιγμές της διοίκησης Γιαννόπουλου.
Με αυτά και με αυτά, η Εθνική πέτυχε ακόμα μια μεγάλη διάκριση. Έπαιξε και πάλι όμορφο πόλο, ίσως να ήταν και η καλύτερη ομάδα του τουρνουά με μοναδική αδυναμία εκεί στο τελευταίο γκολ που δέχθηκε στον ημιτελικό από την Ιταλία του πάντα αγαπητού Σάντρο Καμπάνια, του προπονητή που έβαλε το σπορ σε άλλες πιο τεχνοκρατικές ράγες στα 6 χρόνια που ήταν στον πάγκο της Ελλάδας (2003-2008).
Ο Θοδωρής Βλάχος, όμως, σαν σφουγγάρι δίπλα σε σπουδαίους προπονητές πλέον θεωρείται ως top of the top και θα είναι ο πρώτος που θα την οδηγήσει σε χρυσό μετάλλιο. Για να μην πάνε και άδικα χαμένα τα δάκρυα γεμάτα ειλικρίνεια του Ντίνου Γεννηδουνιά μετά το τέλος του χαμένου ημιτελικού.
Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο…