Οι αθλητές της εποχής μας, ανήκουν στην λεγόμενη Generation Z,Πρόκειται για την ηλικιακή ομάδα που γεννήθηκε μεταξύ των μέσων της δεκαετίας του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000.
Η γενιά Generation Z, γενικά, έχει μεγαλώσει σε ένα εντελώς ψηφιακό περιβάλλον, μετά την έλευση του διαδικτύου, έχοντας smartphones, φορητούς υπολογιστές και iPad στα σπίτια και τα σχολεία τους, επιτρέποντάς τους να κατέχουν υπέροχες τεχνολογικές δεξιότητες. Αντίστοιχα, είναι και η γενιά η οποία μπορεί να έχει επηρεαστεί άλλες φορές λιγότερο και άλλες περισσότερο, ανάλογα από τη γεωγραφική περιοχή που ζει, από σημαντικά κοινωνικοπολιτισμικά και οικονομικά γεγονότα όπως για παράδειγμα η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, η παγκόσμια ύφεση του 2008 και τελευταία βέβαια ο COVID-19.
Παρόλο που η συγκεκριμένη γενιά έχει περισσότερες λαμβάνουσες και πληρέστερη πληροφορία από προηγούμενες γενιές, κάτι που θεωρητικά θα μπορούσε να την κατατάξει σε μια πιο μορφωμένη και οργανωτική γενιά, τα αποτελέσματα ερευνών δεν δικαιώνουν τα πλεονεκτήματα της. Είναι μια γενιά που χαρακτηρίζεται από έλλειψη συγκέντρωσης, μικρότερα διαστήματα προσοχής, μεγαλύτερη ανάγκη για θετικά σχόλια και διαρκή εξωτερική παρακίνηση, έλλειψη ανεξαρτησίας και φυσικά αυξημένο χρόνο χρήσης της οθόνης.
Φυσικά όλα αυτά τα καινούρια δεδομένα δεν θα μπορούσαν να μην έχουν επιρροή και στον αθλητισμό. Σε μια πρόσφατη έρευνα στην οποία συμμετείχαν αθλητές, προπονητές, παράγοντες αλλά και ειδικό επιστημονικό προσωπικό, όπως αθλητικοί ψυχολόγοι αλλά και διατροφολόγοι, αναδείχτηκαν τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά σημεία της συγκεκριμένης γενιάς.
Οι αθλητές και οι αθλήτριες της Generation Z, αναγνωρίστηκαν ότι είχαν ισχυρές τεχνολογικές δεξιότητες, τις οποίες όμως πολλές φορές δεν τις χρησιμοποιούσαν προς όφελος τους, επιθυμούσαν πολύ να γνωρίζουν το «γιατί» και είχαν υψηλό κίνητρο όταν το ερέθισμα το οποίο είχαν να εκτελέσουν ήταν οπτικό
Στον αντίποδα, οι ειδικοί ανέφεραν και τις προκλήσεις της συνεργασίας με αυτήν την ομάδα αθλητών, οι οποίες περιελάμβαναν: σύντομα χρονικά διαστήματα συνεργασίας καθώς οι συμμετέχοντες αδυνατούσαν να δεσμευτούν περαιτέρω, κακές προσωπικές δεξιότητες επικοινωνίας, έλλειψη ανεξαρτησίας, δυσκολίες αντιμετώπισης στρεσογόνων καταστάσεων, ανησυχία για τη διαρκή εμπλοκή με τα κοινωνικά μέσα και δίκτυα αλλά και δυσκολίες στη συνεργασία με τους σημαντικούς άλλους της ζωής τους (π.χ. γονείς ή προπονητές).
Το να έχουν κατά νου και να προσαρμόζουν οι προπονητές τη συμπεριφορά και τη γνώση τους σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας του αθλητή ήταν πάντα θέμα μείζονος σημασίας για τη μεγιστοποίηση της απόδοσης, ιδιαίτερα στις αναπτυξιακές ηλικίες των αθλητών και αθλητριών. Ωστόσο, φαίνεται ότι σήμερα αυτή η ικανότητα κατέχει πρωταρχικό ρόλο καθώς οι προπονητές καλούνται να «διαχειριστούν» μια διαφορετική γενιά, η οποία έχει μεγαλώσει σε ψηφιακή εποχή και αυτό την έχει διαμορφώσει στη συμπεριφορά και την προσωπικότητα της.