Μαραθώνιος: Το μεγάλο γεγονός, ο 39ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας, πλησιάζει κι αυτό δημιουργεί ευφορία καθώς είναι μια αθλητική γιορτή, που τη ζουν πολλοί, Έλληνες και ξένοι!
Τα οφέλη για την τουριστική προβολή της χώρας, την προσέλκυση επισκεπτών, την οικονομία είναι πολύ σημαντικά, οι επιδράσεις στην κοινωνία πολύ θετικές, η ανάπτυξη συνείδησης περιβαλλοντισμού, συνεργασίας/συμμετοχής, εθελοντισμού διαρκώς αυξανόμενη.
Στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου όλοι έδειχναν ευτυχισμένοι και καμάρωναν για το μέγεθος, την αποδοχή, την επίδρασή του, κυρίως στο εσωτερικό αλλά και εν μέρει στο εξωτερικό. Δικαιολογημένα ίσως αυτά (ο υφυπουργός Αθλητισμού κ. Αυγενάκης μάλλον προτιμάει όσα ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο) αλλά δεν βάζουν στην εξίσωση και τον πραγματικό αθλητισμό!
Αλήθεια μετά από τόσα χρόνια διοργάνωσης, αυτός ο μοναδικός στον Κόσμο (λόγω ιστορίας και ιδιαιτερότητας) Μαραθώνιος πόσα ακριβώς κέρδη έχει προσφέρει στο άθλημα, στο στίβο γενικά και στο αγώνισμα ειδικά;
Γιατί πάντα είναι καρφωμένη στο μυαλό μου η ερώτηση ξένου δημοσιογράφου σ’ ένα διεθνές φόρουμ: Γιατί στην Ελλάδα δεν αναδείξατε στη σύγχρονη εποχή ένα σημαντικό μαραθωνοδρόμο; Και την πιο βαθιάς σημασίας: υπήρξε ποτέ κάποιος αξιόλογος δρομέας απ’ τον Μαραθώνα;
Αντιληπτό, νομίζω, ότι σκεφτόταν πώς γίνεται τέτοια ιστορία, τέτοιο brand name, να μην είναι κίνητρο για πολλούς Έλληνες ή Ελληνίδες; Να μην επιδιώξουν να ασχοληθούν και διακριθούν σε κάτι τόσο δικό τους! Του φαινόταν αδιανόητο.
Εδώ λοιπόν αρχίζουν τα ερωτήματα για τα οφέλη του αθλήματος και όχι όλων των άλλων. Μήπως λοιπόν είναι ώρα (ενόψει και του 40ού ΑΜΑ το 2023) να προσεγγίσουμε διαφορετικά τον αυθεντικό Μαραθώνιο;
Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας – Πρώτα δύο παραδοχές
1. Ότι ΣΕΓΑΣ, και οργανωμένο άθλημα, έχουν τεράστια προβολή, ακούγονται σε μικρούς και μεγάλους, στέλνουν «πρόσκληση» γνωριμίας με το στίβο κ.α. Αποδεκτό ως θετικό αποτέλεσμα.
2. Ότι η Ομοσπονδία αποκομίζει (από ιδιωτικές πηγές, από τους μετέχοντες και την αγορά) ένα σημαντικό ποσό που μπαίνει στο ταμείο της (αντισταθμίζοντας την πολύ μειωμένη κρατική επιχορήγηση) και χρησιμοποιείται στον ενεργό αθλητισμό. Πολύ θετικό, αλλά να ξαναμάθουμε τα ποσά, αν αυξάνονται ή όχι.
Χωρίς όμως συμμετοχή ξένων και αξιοπρόσεκτων δρομέων, χωρίς αθλητικό ανταγωνισμό και στόχο (παρά μόνο τους νικητές του Πανελληνίου πρωταθλήματος) γιατί ο φίλαθλος να δώσει προσοχή, να μείνει στην σχεδόν τρίωρη τηλεοπτική μετάδοση; Γιατί τα ξένα ΜΜΕ να δώσουν προσοχή, χώρο ή χρόνο στο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό «αέρα»; Θα αρκεστούν μάλλον σε μια ολιγόλογη ή κάποιων δευτερολέπτων αναφορά/εικόνα.
Αρκεί η ιστορία, τα τοπωνύμια, το πλήθος των δρομέων, τα πλάνα της πρωτεύουσας και το μοναδικό στη Γη Παναθηναϊκό Στάδιο; Όχι, όταν κρίνεται αθλητικά/δημοσιογραφικά ο Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας.
Είναι πολύ δύσκολη η διαδρομή point to point στην Αθήνα (επανέλαβε η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ Σοφία Σακοράφα) και αποθαρρύνει τους καλούς δρομείς να τρέξουν εδώ, αλλά θα θέλαμε όλοι οι καλοί/γνωστοί μαραθωνοδρόμοι να το κάνουν έστω μια φορά στη ζωή τους!
Σωστά, αλλά γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Δείτε μερικές εξηγήσεις:
– Δεν πετύχαμε ποτέ να δοθεί στον μαραθώνιο της Αθήνας (από τη σημερινή World Athletics) ένα επίσημο status, ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας, που θα αναγνώριζε ένα «ειδικό ρεκόρ» εδώ.
– Δεν καθιερώσαμε ένα πραγματικά βαρύτιμο επώνυμο έπαθλο (λ.χ. βραβείο Σπ. Λούη ή κάτι ξεχωριστό, φιλοτεχνημένο από γνωστό καλλιτέχνη) που να συνοδεύεται και από χρηματικό έπαθλο.
– Δεν κάναμε ποτέ μια συστηματοποιημένη ενημέρωση/κίνηση προσέλκυσης γνωστών μαραθωνοδρόμων πάνω στην ιδεαλιστική και αθλητική μοναδικότητα συμμετοχής στην Αθήνα.
– Δεν θεσπίσαμε αποφασιστικά ένα αξιόλογο χρηματικό έπαθλο για την κατάρριψη του ρεκόρ διαδρομής για άνδρες & γυναίκες. Αν υπήρχε, πιστεύω ότι κάθε χρόνο κάποιοι δρομείς με «ονοματεπώνυμο» (έστω και όχι στην κορύφωση της καριέρας τους, όπου στοχεύουν υψηλότερα κέρδη) θα έρχονταν στην Αθήνα.
– Δεν επενδύσαμε ποτέ στο αγωνιστικό σκέλος, έστω και όχι με συμμετοχή ελίτ δρομέων που ως γκρουπ ανδρών /γυναικών θα κόστιζαν πολλά, αλλά τουλάχιστον μιας κατώτερης κλίμακας που θα έβλεπαν μια καλή εμφάνιση στον αυθεντικό ως τίτλο τιμής.
Μήπως λοιπόν (όπως δεν απέκλεισε η σημερινή πρόεδρος) είναι καιρός να αλλάξουμε λίγο πολιτική στα θέματα αυτά, αφού ο ρεαλισμός δείχνει πως ο αθλητισμός είναι και θέαμα και έντονη δράση και ανταγωνισμός κορυφής και όχι απλώς η ιδεαλιστική συμμετοχή ή ο «κότινος».
Πάμε τώρα και στο αθλητικό κέρδος για τον ελληνικό στίβο. Φοβάμαι πως δεν έχει υπάρξει ή είναι πολύ μικρό σε έμψυχο δυναμικό! Δεν ξέρω αλλά και δεν πιστεύω ότι πανελλαδικά πολλά παιδιά/νέοι ακολούθησαν τον στίβο χάρη στις εικόνες που δίνει ο Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας. Αλλά κι αν το έκαναν μάλλον μετρημένα θα είναι στα δάκτυλα (ας πούμε των ποδιών, λόγω συνάφειας του τρεξίματος) όσα αγάπησαν τις μεγάλες αποστάσεις ή τον μαραθώνιο μέσα από τις αληθινά πολύ όμορφες και συναισθηματικές εικόνες που χαρίζει ο αγώνας!
Δεν ερευνήθηκε λοιπόν (για να αξιολογηθεί κιόλας) πόσοι νέοι (15-30 χρονών) θέλησαν να μπουν επίσημα στον αθλητισμό, να γίνουν δρομείς με τα χρώματα ενός αθλητικό συλλόγου (κι όχι εταιρίας, γυμναστηρίου, ιδιωτικού κλαμπ) και να επιδιώξουν εξέλιξη και διάκριση!
Μα αν είναι να επενδύουμε κάθε χρόνο τόσο κεφάλαιο σε χρήματα, ανθρώπινο δυναμικό, εργατοώρες, προβολή, παράλληλες εκδηλώσεις κ.α. για να μην κερδίζουμε έμψυχο δυναμικό στη συστημικό αθλητισμό, κάπου δεν μοιάζει με… χαμένη επένδυση;
Γιατί κανείς δεν πει, δεν θα θεωρήσει πρόοδο του αθλητικού επιπέδου της Ελλάδας, αν γίνονται πολλοί αγώνες mass participation ( δηλ. μαζικής/λαϊκής συμμετοχής), με περισσότερους ευχαριστημένους μετέχοντες ή δεκάδες κιλά ανακυκλωμένα παπούτσια ή ρούχα! Ούτε θα ισοσταθμίσει τα τυχόν πενιχρά αποτελέσματα του στίβου στους διάφορους διεθνείς αγώνες λόγω περιορισμένου και μη ποιοτικού έμψυχου δυναμικού, με τους αριθμούς του ΑΜΑ.
Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμηθούμε το «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», αλλά δεν θα έπρεπε προπονητές και σωματεία να αναζητήσουν/παρακινήσουν νέους (μετά τους αγώνες) που μένουν μακριά απ’ τον ανταγωνιστικό αθλητισμό, ενώ πιθανόν αφιερώνουν κόπο και χρόνο για το χόμπι τους; Κάποιοι επειδή έχουν δισταγμούς ή φόβους ή την αντίληψη « δεν αξίζει ο κόπος» και δεν θα κερδίσουν τίποτα κ.α.
Στον τομέα αυτό μάλλον χρειάζεται μια αλλαγή δράσης, στη λογική πως όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει αυτό στον προφήτη! Και ναι μεν τον αθλητισμό πρέπει να τον αγαπάει κανείς, να μην τον βλέπει σαν μέσο «μισθοδοσίας», αλλά στη σημερινή εποχή πρέπει να υπάρχουν κα υλικά κίνητρα (και στα ερασιτεχνικά αθλήματα στην Ελλάδα), γιατί μόνο με συναισθήματα και ωραίες φωτογραφίες δεν πέτυχε σχεδόν καμιά δραστηριότητα.
Πηγή: stivostime.gr