Είναι αντιληπτό εδώ και αρκετά χρόνια ότι ο στίβος, ως άθλημα και διοικητικός χώρος, ψάχνει να βρει αλλαγές και καινοτομίες που θα τον κάνουν πιο ελκυστικό στις συνθήκες που οι άνθρωποι (ειδικά οι νέοι…) ασχολούνται και παρακολουθούν τα σπορ.
Οι αλλαγές στους κανονισμούς για ταχύτερη διεξαγωγή των αγωνισμάτων, οι προσθήκες νέων αγωνισμάτων (λ.χ. μικτή σκυταλοδρομία 4Χ400μ.) κ.α. δεν προήλθαν μόνο από τις τηλεοπτικές απαιτήσεις, αλλά και από την κατανόηση της πραγματικότητας: ότι ο κόσμος ως θεατής στο στάδιο ή στην τηλεόραση θέλει γρήγορη δράση και μικρότερη διάρκεια προγράμματος!
Φυσικά επιχειρήθηκαν και «νεωτερισμοί» που απέτυχαν ή αλλοίωναν τη φυσιογνωμία του αθλήματος (λ.χ. αποκλεισμός των τελευταίων δρομέων σε συγκεκριμένες στροφές μια κούρσας αποστάσεων ή περιορισμένος αριθμός προσπαθειών στα άλματα κ.λπ.) αλλά φαίνεται ότι μετά το Όρεγκον κάποιοι ξανανοίγουν τη συζήτηση σχετικά με το «μέλλον του στίβου» στο χάρτη του αθλητισμού και των Media!