Με τον Υφυπουργό Αθλητισμού και το πόσο κυκλοθυμικός είναι στις τοποθετήσεις του η επιστήμη πλέον σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Επιθετικός, επικριτικός, με θυμικό μίλησε για τα σωματεία και την κατάσταση ως ένα «πάρτι παρανομίας». Πως τα τελευταία χρόνια το πράγμα είχε ξεφύγει. Τόνιζε ξανά και ξανά πως ελάχιστα από αυτά που έχουν γραφτεί στο μητρώο πληρούν τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια που ο ίδιος έχει θέσει. Μάλιστα κομπορρημονούσε για το γεγονός πως οι επιχορηγήσεις αυτή τη φορά θα είναι πιο αυστηρές από ποτέ.
Λίγο καιρό μετά, κι αφότου η Κυβέρνηση αποφάσισε το τέλος κάθε αθλητικής δραστηριότητας στους ερασιτεχνικούς συλλόγους, άλλαξε ύφος και στάση. Οικονομική ενίσχυση σε όλα τα ερασιτεχνικά σωματεία που έχουν γραφτεί στο μητρώο, ανεξαρτήτως της πορείας της αίτησής τους. Χρήμα σε όλους! Με προσωπική του απόφαση που έτυχε θετικής εισήγησης του Πρωθυπουργού.
Ασφαλώς και στη δεινή θέση που έχει περιέλθει όλος ο ελληνικός αθλητισμός και ειδικά τα ερασιτεχνικά σωματεία αυτή η εξέλιξη αποτελεί μια ευχάριστη είδηση. Όμως η μετάβαση από το δριμύ κατηγορώ στη συμπόνοια και την κατανόηση δημιουργεί απορίες. Ο Λευτέρης Αυγενάκης κοινώς ομολογεί πως το κύριο ενδιαφέρον του δεν είναι ο έλεγχος και η ορθή χρηματοδότηση, αλλά ο έλεγχος όσων θα ψηφίσουν. Η ερμηνεία δεν μπορεί να είναι διαφορετική.
Η απάντηση του ΣΕΓΑΣ ήταν η αναμενόμενη. Δεν μπορεί να παίζουμε το θέατρο του παραλόγου. Δεν μπορεί ένα σωματείο λόγω πανδημίας και εξαιρετικά κρίσιμης οικονομικής κατάστασης να δικαιούται χρηματοδότησης και να στερείται δικαίωμα ψήφου. Οι παλινωδίες και η μικροπολιτική στις οποίες έχει υποπέσει ο Λευτέρης Αυγενάκης δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο. Αποφάσεις και ενέργειες παραφύσει, τις οποίες επαναφέρει στην προτέρα κατάσταση η ίδια η νομοτέλεια.