Ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι το πέμπτο πρόσωπο της σειράς «My Point» της ΑΤΡ, που δίνει βήμα στους αθλητές του τένις. Ο κορυφαίος Ελληνας τενίστας έγραψε για την Ελλάδα, πώς αισθάνεται γι’ αυτή και πότε πόνεσε περισσότερο!
Θυμήθηκε το Euro 2004 ξετυλίγοντας τη δική του διαδρομή στο τένις και εκφράζοντας τα όνειρά του. Είναι εκπληκτική η διαπίστωση της αγάπης που τρέφει για την Ελλάδα.
Απολαύστε τον Στέφανο Τσιτσιπά:
“Ήταν σαν να προσγειωνόμασταν στην κόλαση. Όπου και αν κοιτούσαμε, βλέπαμε φωτιά.
Πριν από 10 χρόνια περίπου, η οικογένεια μου και εγώ επιστρέφαμε από χειμερινές διακοπές στο Παρίσι. Βρισκόμασταν 30, ίσως 40 χιλιόμετρα μακριά από το αεροδρόμιο, όταν όλοι στο αεροπλάνο άρχισαν να φωνάζουν και να κοιτούν έξω από τα παράθυρα.
Είχε σκοτάδι και δεν μπορούσαμε να δούμε πολλά, αλλά όσα είδαμε με φόβισαν περισσότερο από κάθε τι άλλο. Η Αττική καιγόταν. Δεν είχαμε ενημερωθεί πριν από την πτήση ότι το αεροδρόμιο ήταν περικυκλωμένο από φωτιές, συνεπώς ερωτήματα πέρασαν από το μυαλό μας: «Πού θα προσγειωθούμε; Θα μπορέσουμε να προσγειωθούμε;»
Κάποια στιγμή, προσγειωθήκαμε και επιστρέψαμε πίσω στο σπίτι, μακριά από τις φωτιές. Θυμάμαι όμως πως έβλεπα φωτιά και από τις δυο πλευρές του αυτοκινήτου. Ανοίξαμε την τηλεόραση και κάθε κανάλι έδειχνε το ίδιο πράγμα: Η Αττική στις φλόγες.
Μέχρι τον περασμένο Ιούλιο, ποτέ ξανά δεν είχα νοιώσει περισσότερο πόνο για την πατρίδα μου.
**
Η Ελλάδα είναι… αυτό που είμαι. Το αίμα μου είναι μπλε. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποια άτομα δεν αισθάνονται το ίδιο για την πατρίδα τους. Με κοροϊδεύετε; Όλοι πρέπει να είναι περήφανοι για τον τόπο από τον οποίο κατάγονται. Πάμε!
Είναι εύκολο να αγαπάς την Ελλάδα, πάντως. Εχουμε την πιο υπέροχη, πλούσια γλώσσα, που σου επιτρέπει να εκφράσεις τον εαυτό σου τόσο καλά. Έχουμε τα υπέροχα τοπία, τις θάλασσες, τις παραλίες, την ιστορία. Έχουμε φιλικούς πολίτες, όπου κι αν πας. Είμαι ερωτευμένος με την πατρίδα μου.
Για αυτό πληγώθηκα τόσο άσχημα όταν έβλεπα τις φωτιές να καταστρέφουν την Αθήνα πριν από δέκα χρόνια και για αυτό με πείραξε τόσο πολύ όταν πριν από δυο μήνες είδα και διάβασα ότι η φωτιά έκανε κακό σε εκατοντάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του καλού μου φίλου, Άλεξ ή Αλέξανδρου Κάλντγουελ.
Ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι ως παιδιά και παίζαμε στους πανελλήνιους αγώνες μαζί, από την ηλικία των οκτώ και μέχρι τα δεκατέσσερα. Νοιώθω τυχερός που γνωρίζω τον Άλεξ. Δεν βρίσκεις συχνά τόσο καλά παιδιά, τα οποία μπορείς να εμπιστευτείς και να είναι αληθινοί φίλοι.
Σήμερα, αυτός και η οικογένεια του ζουν στο βορειοανατολικό μέρος της Αθήνας, όπου οι φωτιές έκαναν τρομακτικά πράγματα, καίγοντας δάση και σκοτώνοντας δεκάδες ανθρώπους. Και εκεί ήταν τον Ιούλιο, περιμένοντας τη μητέρα του να τον πάρει αυτόν και την αδερφή του, προκειμένου να ξεφύγουν από τις φωτιές. Ο Άλεξ έτρεχε γύρω στο σπίτι, προσπαθώντας να αρπάξει ότι μπορεί από τα πράγματα τους. Αλλά δεν είχαν το χρόνο. Η φωτιά ήταν κοντά.
Πήγαν οδηγώντας στην παραλία και όταν ο Άλεξ άνοιξε την πόρτα, οι φλόγες έπεσαν πάνω στο πρόσωπο του. Άρχισε να κολυμπάει γρήγορα στο νερό. Ολα γύρω του ήταν φρικιαστικά. Άνθρωποι καιγόντουσαν, ούρλιαζαν τρομαγμένοι και έτρεχουν στο νερό. Ο Άλεξ και η οικογένεια του κατάφεραν να περάσουν τους βράχους και να πέσουν στο νερό, αλλά πολλοί δεν μπόρεσαν.
Αφού άκουσα την ιστορία του, ήμουν συντετριμμένος. Ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχω ακούσει στην ζωή μου.
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσα να δείξω στον Άλεξ την αγάπη μου και την εκτίμηση μου για το πώς κατάφερε να τα ξεπεράσει όλα ήταν μέσω του εράνου που κάναμε στο facebook. Συγκεντρώσαμε τρεις φορές το ποσό που ελπίζαμε. Και για αυτό θέλω να σας ευχαριστήσω όλους.
**
Ο Άλεξ, όπως και εγώ, δεν βρίσκεται τόσο συχνά στην Ελλάδα όσο επιθυμεί. Παίζει τένις στο Radford University στην Αμερική. Ίσως να τα πηγαίνουμε τόσο καλά μεταξύ μας επειδή είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους Έλληνες. Έχουμε πειθαρχία.
Ξέρω πολλές περιπτώσεις φίλων και ανθρώπων που γνωρίζω που θα μπορούσαν να παίζουν τένις στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά δεν ήταν αφοσιωμένοι. Τους έλειπε το σπίτι τους αρκετά ή δεν μπορούσαν να αντέξουν τα ταξίδια.
Από νεαρή ηλικία, γνωρίζω ότι θα ταξιδεύω και θα περνάω αρκετό χρόνο μακριά από τη χώρα μου και αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση παίζοντας τένις. Άλλα έμαθα να αγαπάω τα ταξίδια. Τα αγκάλιασα. Σου ανοίγουν τους ορίζοντες. Γνωρίζεις νέους ανθρώπους και βλέπεις νέα μέρη.
Επίσης, γνωρίζω ότι πρέπει να ταξιδεύω. Για να πετύχω τα όνειρα μου, θα πρέπει να μένω σε ξενοδοχεία τον περισσότερο χρόνο και να επιστρέφω στην Ελλάδα κάθε λίγους μήνες. Αλλά αυτή είναι η δουλειά μου, και παρότι αρκετές φορές, δεν θέλω να το κάνω εγώ το κάνω, και αυτό απαιτεί πειθαρχία. Ένα χαρακτηριστικό για το οποίο πρέπει να ευχαριστήσω το μεικτό υπόβαθρο μου.
Ο πατέρας μου είναι Έλληνας, και η μητέρα μου Ρωσίδα. Ο πατέρας μου έχει επικεντρωθεί στο τεχνικό μέρος του παιχνιδιού μου -βοηθώντας με να αναπτύξω το backhand με το ένα χέρι, το παιχνίδι μου και με βοηθάει πάντα στο πώς θα παίρνω την μπάλα νωρίς.
Η μητέρα μου επικεντρώθηκε στην πειθαρχία μου. Δεν ήταν ακριβώς αυστηρή. Έχω δει αυστηρούς γονείς με το τένις. Ήταν αρκετά απαιτητική, με καλό τρόπο. Πάντα απαιτούσε από μένα να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου: “Κάνε την δουλειά σου και να είσαι ικανοποιημένος που βρίσκεσαι στο κορτ και κάνεις αυτό που αγαπάς”, μου έλεγε.
Συνήθιζα να κλαίω αρκετά όταν έχανα παιχνίδια. Άλλες φορές αντιδρούσα ακόμη χειρότερα. Κάποιες φορές φρίκαρα και έτρεχα μακριά από τους γονείς μου και κρυβόμουν κάπου, όπου δεν μπορούσαν να με βρουν. Ένιωθα ντροπή, τόσο προσβεβλημένος από την εμφάνιση μου που δεν μπορούσα να τους αντικρίσω, ούτε κάποιον άλλο.
Κρυβόμουν πίσω από αυτοκίνητα για μια ώρα, κάποιες φορές για μιάμιση ώρα. Οι γονείς μου με έψαχναν και φώναζαν το όνομα μου αλλά εγώ αρνιόμουν να δείξω το πρόσωπο μου. Μισούσα να χάνω. Ηταν σαν το τέλος του κόσμου.
Η μητέρα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει: “Είναι όλα καλά. Απλά παίρνει χρόνο. Προσπάθησε να τα πας καλύτερα την επόμενη φορά”.
Όταν ήμουν παιδί, το τένις ήταν τα πάντα για μένα. Ο πατέρας μου ταξίδευε μαζί. Αυτός, όπως και η μητέρα μου, δεν είναι συνηθισμένος γονιός. Παράτησε τη δουλειά του όταν ήμουν 12 ετών για να με βοηθήσω να πετύχω τα όνειρα μου. Αυτό απαιτεί κότσια. Πόσοι πατεράδες θα έπαιρναν ένα τέτοιο ρίσκο;
Αλλά οι άνθρωποι που τα πάνε καλά στα σπορ, πρέπει να έχουν το κάτι διαφορετικό, ανεξαρτήτως αν προέρχεται από την μητέρα, τον πατέρα ή τον προπονητή. Η Εθνική Ελλάδος το 2004 κέρδισε το Euro. Είχαν αυτό το κάτι. Δεν ήθελαν, απλά δεν ήθελαν να είναι σαν όλους τους άλλους – ήθελαν να βγουν έξω και να εξερευνήσουν τον κόσμο και να είναι οι καλύτεροι όπως το έκαναν. Έκαναν τη χώρα μας περήφανη.
Πάντα γνώριζα ότι βρίσκομαι στο κορτ για έναν λόγο -να ολοκληρώσω μια δουλειά και να κάνω κάτι τέλειο. Είμαι πεινασμένος να κερδίζω αγώνες και να ανέβω στην κατάταξη του ATP, να είμαι ο καλύτερος στη χώρα μου. Πίεση για να ηγούμαι στην Ελλάδα; Ποτέ.
Σου δίνει κίνητρο να είσαι κάποιος ο οποίος μπορεί να γράψει ιστορία και να κάνεις τους μικρούς να σε θαυμάζουν αργότερα. Αυτοί, όπως έκαναν οι γονείς μου μετά από τις πρώτες ήττες, μπορεί να είναι αυτοί που με κυνηγούν και φωνάζουν το όνομα μου. Μπορώ να τους εμπνεύσω και να είμαι ηγέτης του τένις στην Ελλάδα.
Όταν σκέφτομαι τα θύματα από τις φωτιές, με κάνει ακόμα πιο ευγνώμων για όλα όσα είχα αλλά και τις ευκαιρίες που είχα. Μου δίνει κίνητρο να δουλέψω ακόμα σκληρότερα και να πετύχω ακόμα περισσότερα.
Δεν γίνεται πιο εύκολο. Θα γίνω απλά καλύτερος”.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=120&v=4p5VFiT-A6Y
Συνέντευξη Χαβιέρ Σοτομαγιόρ: «Ηθελαν να βλάψουν την Κούβα κι εμένα»