Η προσωπική μου άποψη είναι γνωστή, την έχω καταθέσει και δεν πρόκειται να την αλλάξω ούτε στο απειροελάχιστο: Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είναι ο κορυφαίος παράγοντας στην ιστορία του Παναθηναϊκού κι ένας εκ των κορυφαίων στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά δεν θα μείνω στο δεύτερο σκέλος. Είναι ο κορυφαίος «πράσινος» παράγοντας όλων των εποχών κι έτσι θα παραμείνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι τίτλοι κι αν έρθουν. Αυτό που εξέφρασε ο Παναθηναϊκός στα χρόνια της κατεύθυνσης και της διοίκησης του αείμνηστου Παύλου, δεν αντιγράφεται, δεν επαναλαμβάνεται. Τόσο απλά…
Μα αναφερόμαστε στον παράγοντα που σε έκανε να θεωρείς ότι τον σέβεσαι όταν τον αποκαλείς με το μικρό του όνομα κι ας σας χώριζαν δεκαετίες. Θυμάμαι τις φορές που με καλούσε στο τηλέφωνο και όταν απαντούσα έλεγε, «έλα, Νίκο… Παύλος». Όχι «ο πρόεδρος» ή «ο κύριος Παύλος». Ο «Παύλος»… Το ότι ουδέποτε διανοήθηκα να του μιλήσω στον ενικό και φυσικά πάντα να τον αποκαλώ «κύριο Παύλο» ή «πρόεδρο» ήταν άλλο ζήτημα. Στην συνείδησή μου, όπως και όλων, είχε καθιερωθεί ως «Παύλος».
Διότι αυτό ακριβώς πέτυχε: Να κερδίσει τον σεβασμό και όχι να τον επιβάλλει. Να τον σέβεσαι και όχι να τον φοβάσαι. Να τον θεωρείς δικό σου άνθρωπο. Να μαθαίνεις καθημερινά, ήταν άλλωστε ένας (όχι απλώς πανέξυπνος αλλά) τετραπέρατος άνθρωπος, απ’ όσα σου έλεγε ή διέκρινες (αν διέκρινες) ότι έκανε.
Γιατί για ανθρώπους όπως ο Παύλος είναι αυτό που λέμε… έσπασε το καλούπι. Κανείς σαν κι αυτόν δεν υπήρξε ούτε και πρόκειται να υπάρξει. Μοναδικός, αυτοδημιούργητος, σεβάσμιος, αγαπητός, τζέντλεμαν. Για τον αείμνηστο ηγέτη του Παναθηναϊκού αυτά τα παραπάνω ήταν η «μαγκιά» (αν και δεν του άρεσε η λέξη) και τίποτε άλλο. Θεωρούσε τιμή του να τον σέβεσαι, όχι να τον φοβάσαι. Θεωρούσε ότι το μυστικό της επιτυχίας κρύβεται στην αγάπη και όχι στο μίσος.
Αν μπορείτε να βρείτε πως θα μπορούσαν όλα αυτά να εφαρμοστούν στην σημερινή εποχή που έχουμε συνηθίσει σε άλλα μοντέλα διοίκησης, σας έχουμε την απάντηση: Μόνο ο Παύλος θα μπορούσε. Γιατί το ήθελε. Και γιατί ήταν ο τρόπος ζωής του.
Ήταν ένας άνθρωπος που τον σέβονταν όλοι. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ποτέ δεν θα είχε πρόβλημα να πάει ΜΟΝΟΣ, ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ, στο ποδοσφαιρικό ή στο μπασκετικό γήπεδο του Ολυμπιακού γιατί, απλούστατα, κανείς δεν θα τον πείραζε. Μάλλον την… κουβέντα θα έπιαναν παρά θα γίνονταν άσχημα πράγματα.
Υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ’ αυτό; Μα γι’ αυτό ήταν μοναδικός.
Ήταν ένας διοικητικός παράγοντας που παθιαζόταν με την ομάδα του, τον Παναθηναϊκό, συνδυάζοντας με τόσο άριστο και διακριτικό τρόπο τον επαγγελματισμό με το συναίσθημα. Πίστευες ότι ακόμα ζει στις εποχές του ερασιτεχνισμού, τις ρομαντικές και ξαφνικά συνειδητοποιούσες πόσο επαγγελματίας είναι. Και όταν συνέβαινε αυτό τότε σε χρόνο dt πίστευες ότι είναι ρομαντικός του αθλητισμού.
Υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ’ αυτό; Μα γι’ αυτό ήταν μοναδικός.
Ήταν ένας άνθρωπος που είχε αντιπάλους μέσα στο γήπεδο. Θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να βοηθήσει την ομάδα του να νικήσει, θα παθιαζόταν, θα φώναζε, θα εκνευριζόταν, θα στενοχωριόταν, θα χαιρόταν, όλα σε μεγάλη ένταση αλλά έξω απ’ αυτό δεν διαχώριζε τους ανθρώπους σε «ομοϊδεάτες και αντιπάλους».
Υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ’ αυτό; Μα γι’ αυτό ήταν μοναδικός.
Ως άνθρωπος κάποιες στιγμές θα ξέφευγε. Κάποιες, ελάχιστες… Όπως τότε που είχε μπει στο παρκέ, σε αγώνα με την ΑΕΚ, έξαλλος από απόφαση διαιτητών. Την επόμενη μέρα, ο ίδιος παραδέχθηκε ότι έκανε λάθος και μίλησε με σκληρά λόγια για τον εαυτό του. Ήξερε να αναγνωρίζει το λάθος του αλλά και να υπερασπίζεται το δίκαιό του. Ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από το όνομα και την φήμη του ή και την «ασπίδα» που του παρείχε ο κόσμος με την ασυλία που είχε κερδίσει και θα μπορούσε να πει εύκολα: «Ε μια φορά ξέφυγα κι εγώ». Όχι, δεν το είπε… Ευθαρσώς παραδέχθηκε το λάθος του.
Υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ’ αυτό; Μα γι’ αυτό ήταν μοναδικός.
Τα υπόλοιπα τα ξέρουν όλοι. Κάποιοι που είχαμε την τύχη και την τιμή να τον γνωρίζουμε κάπως καλύτερα, κρατάμε κάποιες αναμνήσεις μέσα μας κι εκεί θα τις έχουμε πάντα. Είναι πανέμορφες αλλά είναι δικές μας. Και δεν θα τις μοιραστούμε ποτέ.
Όταν ο Γιώργος Καλαφάτης ίδρυσε την ομάδα σίγουρα ονειρευόταν τον Παναθηναϊκό του Παύλου Γιαννακόπουλου. Ο Καλαφάτης ίδρυσε, ο Παύλος… απογείωσε σε δυσθεώρητα επίπεδα που τα σκέφτεσαι και ζαλίζεσαι. Όσα πέτυχε ο μεγάλος παράγοντας, να κάνει τον Παναθηναϊκό παγκόσμια δύναμη και πανίσχυρο brand έχοντας μάλιστα διάρκεια στην δημιουργία του, αγάπη από ομοϊδεάτες και σεβασμό από αντιπάλους είναι κάτι που δεν αντιγράφεται, ούτε επαναλαμβάνεται.