Σε μία πρώτη ανάγνωση, πρόκειται για μία ευπρόσδεκτη αλλαγή. Μπορεί να μην έχει την… γκλαμουριά ενός Τιερί Ανρί, αλλά ο Ρικάρντο φέρνει μαζί του, στην επιστροφή του στην Μπορντό, την αύρα και τις αναμνήσεις της πολύ πετυχημένης πρότερης υπηρεσίας του στο κλαμπ (2005-07).
Με τον Βραζιλιάνο στον πάγκο, οι «Γιρονδίνοι» ήταν μία ομάδα μπελάς για κάθε αντίπαλο, μία ομάδα που ήξερε τι ήθελε και πώς να το πάρει. Δεμένη, πειθαρχημένη, αλληλέγγυα, μαστόρισσα της άμυνας. Προφανώς θέλει καιρό για να συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο, προφανώς και 11 χρόνια είναι μεγάλο διάστημα, αλλά είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η φιλοσοφία του Ρικάρντο δεν έχει αλλάξει.
Με τις ιδέες που πορεύτηκε τότε θα το πάει και τώρα. Με σκοπό, αργά αλλά σταθερά, να κάνει ξανά την Μπορντό υπολογίσιμη, μακριά από την τρέχουσα ντροπή του να βρίσκεται στην 19η θέση της κατάταξης. Δεν θα μας κάνει εντύπωση αν το ματς με τη Νιμ αποδειχτεί, σε βάθος χρόνου, πρότυπο της μελλοντικής αγωνιστικής συμπεριφοράς των «Γιρονδίνων». Του «εν αρχή είναι η άμυνα» δηλαδή.
Μονακό και Μονπελιέ σε τιμές ευκαιρίας!
Από το υπόλοιπο πρόγραμμα της αγωνιστικής της Ligue 1 ξεχωρίζει το Τουλούζ-Μονακό. Ναι μεν οι Μονεγάσκοι δεν είναι στο καλύτερό τους «φεγγάρι», όμως όταν τους πετυχαίνεις σε τέτοια απόδοση και με τέτοιο αντίπαλο, αγοράζεις. Είναι θέμα κόστους ευκαιρίας. Ειδικά μετά από ένα μπρέικ που ήρθε σαν βάλσαμο για τον Λεονάρντο Ζαρντίμ και τους παίκτες του.
Με την ίδια λογική η απόδοση του άσου στο Μονπελιέ – Στρασβούργο, προκαλεί. Υπολογίζοντας και την περσινή σεζόν η Μονπελιέ έχει οκτώ συνεχόμενα εντός έδρας ματς δίχως νίκη (0-5-3). Είναι μία ανωμαλία, το Στρασβούργο ως αντίπαλος προσφέρεται προς διόρθωση.