Οι Ιάπωνες θεωρούνται και μάλλον είναι ο πλέον εργασιομανής λαός του κόσμου όμως η… ευχή για κάποιους εργοδότες της μέχρις εσχάτων εργασίας έγινε στην πορεία του χρόνου κατάρα, με πολλές εταιρείες να θέλουν πια να αλλάξουν τις εργασιακές συνήθειες των υπαλλήλων τους.
Η προσπάθεια αυτής της αλλαγής ξεκίνησε μετά από μία σειρά χαρακτηριστικών περιστατικών όπως ήταν ο θάνατος το 2015 μίας 24χρονης εργαζόμενης σε διαφημιστική η οποία αυτοκτόνησε μην αντέχοντας του σκληρούς ρυθμούς εργασίας και τις 105 ώρες υπερωρίας ή ακόμα και oι 139 ώρες υπερωρίας που έγραψε Ιάπωνας δημοσιογράφος του δικτύου NHK. Από αυτά τα περιστατικά και μετά πολλές εταιρείες στην Ιαπωνία άρχισαν να υιοθετούν μέτρα για να πείσουν ή ακόμα και να αναγκάσουν τους υπαλλήλους τους να δουλεύουν λιγότερο.
Πολλές ιαπωνικές εταιρείες διαπιστώνοντας ότι τα οφέλη από την υπερεργασία των υπαλλήλων τους είναι στο τέλος της ημέρας λιγότερα από τα προβλήματα που δημιουργούνται έχουν πια υιοθετήσει μέτρα αντιμετώπισης του προβλήματος. Κάποια από αυτά τα μέτρα ευκόλως θεωρούνται ακραία αφού όσοι δουλεύουν υπερωρίες αναγκάζονται να φορούν μοβ μπλούζες ενώ ιπτάμενα drones παίζουν δυνατά μουσική γύρω από τα γραφεία για να… αναγκάσουν τους υπαλλήλους να πάνε σπίτι τους.
Σύμφωνα με το ιαπωνικό πρακτορείο Nippon, από τους 10.000 Ιάπωνες με προβλήματα υγείας που έλαβαν μέρος σε έρευνα και ρωτήθηκαν για τον εργασιακό τους βίο, πάνω από το 20% αυτών είπε εργαζόταν περισσότερες από 80 ώρες υπερωρίας το μήνα.
Από την πλευρά τους πάντως οι Ιάπωνες εργαζόμενοι υποστηρίζουν ότι αναγκάζονται να δουλεύουν περισσότερο για να πετυχαίνουν τους στόχους που τους θέτουν οι υπεύθυνοι τους.
Το πρόβλημα της υπερεργασίας στην Ιαπωνία έχει τις ρίζες του στα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Ιάπωνες ρίχτηκαν με τα μούτρα στην δουλειά για να ανοικοδομήσουν την κατεστραμμένη οικονομία της χώρας τους. Οι Ιάπωνες έμαθαν να δουλεύουν πολύ και δεν κατάφεραν να επιστρέψουν σε κανονικούς ρυθμούς εργασίας ποτέ.