Το -κατά πολλούς- καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες. Και φέτος η Premier League είχε ενδιαφέρον σε μεγάλο βαθμό, ανέδειξε νέους πρωταγωνιστές και μία εκπληκτική ομάδα.
Ο λόγος φυσικά για τη Μάντσεστερ Σίτι. Μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία της Premier League, όπως δείχνουν και τα ρεκόρ που έκανε. Συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς στην ιστορία, έκανε τις περισσότερες νίκες, έβαλε τα περισσότερα γκολ και είχε την καλύτερη διαφορά τερμάτων. Τι άλλο να έκαναν δηλαδή οι παίκτες του Πεπ Γκουαρντιόλα για να δείξουν τη μεγάλη διαφορά που είχαν με όλους τους υπόλοιπους;
Το μοναδικό ερωτηματικό την Κυριακή (13/5) ήταν το ποιος θα τερματίσει τέταρτος. Η Λίβερπουλ παίζοντας καλά επιβλήθηκε με 4-0 της Μπράιτον και εξασφάλισε μετά από αρκετά χρόνια ότι για δεύτερη σεζόν στη σειρά θα παίζει στο Champions League. Αυτό ήταν και το… ποδοσφαιρικά «δίκαιο». Σίτι, Γιουνάιτεντ, Τότεναμ και Λίβερπουλ ήταν οι τέσσερις καλύτερες ομάδες και δικαίως συμπλήρωσαν την τετράδα. Ίσως η σειρά κατάταξης θα έπρεπε να είναι διαφορετική από τη δεύτερη θέση και κάτω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Η Τσέλσι για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν απογοητευτική και δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο της σε καμία περίπτωση, ενώ και ο Αρσέν Βενγκέρ δεν έκλεισε την καριέρα του στην Άρσεναλ όπως θα ήθελε. Η Μπέρνλι ήταν η ευχάριστη έκπληξη και ίσως οι τρεις ομάδες που ανέβηκαν. Ειδικά οι Μπράιτον και Χάντερσφιλντ σώθηκαν κόντρα στα προγνωστικά. Υπήρχαν, βέβαια, και εκείνοι που παρουσιάστηκαν κατώτεροι των προσδοκιών. Κρίσταλ Πάλας και Γουέστ Χαμ άρχισαν με λάθος προπονητές, η Έβερτον ήταν πολύ κατώτερη του αναμενόμενου, ενώ η Σαουθάμπτον έπαιξε με τη φωτιά. Το ίδιο και η Σουόνσι που τελικά… κάηκε.
Καλύτερος παίκτης
Σε όλη τη χρονιά η συζήτηση ήταν εάν το αξίζει περισσότερο ο Μοχάμεντ Σαλάχ ή ο Κέβιν Ντε Μπρούιν. Οι δυο τους διεκδίκησαν, άλλωστε, και όλα τα βραβεία. Και τα τρία, όμως, πήγαν στον Αιγύπτιο και αυτό δεν είναι τυχαίο. Και μόνο που κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ γκολ σε 38 αγώνες (πέτυχε 32) αρκεί. Προσωπικά θεωρώ πιο δύσκολο το να καταφέρνεις να είσαι ο απόλυτος ηγέτης σε μία ομάδα με τρομερούς παίκτες, όπως έκανε ο Ντε Μπρούιν, και πιο εύκολο να ξεχωρίζεις σε ένα καλό σύνολο χωρίς μεγάλα ονόματα. Αυτό, όμως, στο φινάλε δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία γιατί τα όσα έκανε ο Σαλάχ ήταν εκπληκτικά. Για τον Αιγύπτιο η φετινή σεζόν έμοιαζε με υπέρβαση, ενώ για τον Βέλγο η επόμενη μπορεί να είναι και ακόμα καλύτερη.
Είμαι της άποψης ότι αυτό το βραβείο πρέπει να το παίρνει παίκτης που δεν είναι πάνω από 21, σε αντίθεση με τους Άγγλους που έχουν βάλει όριο τα 23 χρόνια. Ραχίμ Στέρλινγκ (23ων ετών) ή Λιρόι Σανέ (22 ετών) υπό άλλες συνθήκες θα ήταν το μεγάλο δίλημμα. Από τη στιγμή που είναι μεγαλύτεροι, θα πάω με τον Ντάβινσον Σάντσες. Στα 21 του όχι μόνο στάθηκε στο επίπεδο της Premier League, αλλά ήταν και από τους καλύτερους στη θέση του. Σε άλλους παίρνει μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να συνηθίσουν τον ρυθμό και τις απαιτήσεις στην Αγγλία, ο Κολομβιανός αμυντικός της Τότεναμ προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα. Καλά στοιχεία έδειξε και ο Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ της Λίβερπουλ, αλλά θέλει δουλειά ακόμα ο 19χρονος.
Η βελτίωση της Λίβερπουλ με τον Γιούργκεν Κλοπ είναι σαφής. Η χρονιά της Μπέρνλι με τον Σον Ντάιτς ήταν εξαιρετική. Η Μπράιτον του Κρις Χιούτον σώθηκε άνετα χωρίς να έχει δώσει πολλά λεφτά και έπαιξε και καλό ποδόσφαιρο τηρουμένων των αναλογιών. Ωστόσο, δεν γίνεται να μη βγει προπονητής της χρονιάς ο Πεπ Γκουραντιόλα. Ναι, είχε παικταράδες, αλλά το αποτέλεσμα που έβγαλε ήταν τρομερό. Η Σίτι σμπαράλιασε τα ρεκόρ της Premier League και ο Ισπανός ανάγκασε όλο τον κόσμο να συζητά εάν η ομάδα του είναι η καλύτερη στην ιστορία της Premier League, καλύτερη δηλαδή και από τους Invincibles. Να πούμε και τον χειρότερο; Μαουρίσιο Πελεγκρίνο! Πήγε να ρίξει μόνος του τη Σαουθάμπτον και ας διαχειρίστηκε ένα καλό υλικό. Θα μπορούσε να πει κανείς και για τον Φρανκ Ντε Μπούρ, αλλά η Πάλας κινήθηκε πιο έξυπνα και τον τελείωσε γρήγορα.
Καλύτερη και χειρότερη ενδεκάδα
Αρχικά δεν γίνεται να χωρέσουν όλοι. Πολύ καλή σεζόν έκανε ο Κρίστιαν Έρικσεν, τρομερή δουλειά ο Ρομπέρτο Φιρμίνο, εξαιρετικός ο Μπεν Ντέιβις, αλλά υπήρχαν και καλύτεροι στις θέσεις τους. Μόνο στα στόπερ ο ανταγωνισμός δεν ήταν μεγάλος από τη στιγμή που η Μπέρνλι των Μπεν Μι και Τζέιμς Ταρκόφσκι τα… χάλασε κάπως στο δεύτερο μισό. Γι’ αυτό και επιλέχθηκε ο Θέσαρ Αθπιλικουέτα, ο οποίος ουσιαστικά έπαιζε δεξί στόπερ σε τριάδα στην Τσέλσι.
Τερματοφύλακας ο Νταβίντ Ντε Χέα (Μάντεστερ Γιουνάιτεντ), δεξιά ο Κάιλ Γουόκερ (Μάντσεστερ Σίτι), δίπλα στον Αθπιλικουέτα ο Νικολάς Οταμέντι (Μάντσεστερ Σίτι) και αριστερά ο Μάρκος Αλόνσο (Τσέλσι). Στα χαφ η τριάδα της Σίτι δεν γίνεται να σπάσει, οπότε Φερναντίνο, Κέβιν Ντε Μπρούιν και Νταβίντ Σίλβα. Δεξιά ο Μοχάμεντ Σαλάχ (Λίβερπουλ), αριστερά ο Λιρόι Σανέ (Μάντσεστερ Σίτι), που κερδίζει στο νήμα τον Ραχίμ Στέρλινγκ, και στην κορυφή ο Χάρι Κέιν (Τότεναμ).
Όσο για τους χειρότερους; Αυτή η ενδεκάδα έγινε βάσει των απαιτήσεων που υπήρχαν. Δεν περίμενε δηλαδή κανείς από τον Σιμόν Μινιολέ να είναι καλός ή από τον Ντέγιαν Λόβρεν. Ούτε από παίκτες μικρών ομάδων που ουδέποτε έδειξαν κάτι το ιδιαίτερο. Ασμίρ Μπέγκοβιτς και Πετρ Τσεχ είχαν κακή σεζόν, αλλά τους… πέρασε ο Τζο Χαρτ (Γουέστ Χαμ). Έκτορ Μπεγερίν (Άρσεναλ) δεξιά, Μάικλ Κιν (Έβερτον) και Βίκτορ Λίντελοφ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) στο κέντρο και αριστερά ο Ντάνι Ρόουζ (Τότεναμ), ο οποίος ήταν απογοητευτικός. Χειρότερος και από τον Λουκ Σο ίσως. Στα χαφ οι Τιεμουέ Μπακαγιόκο (Τσέλσι) και Ρενάτο Σάντσες (Σουόνσι) και μπροστά τους ο Ντάβι Κλάασεν (Έβερτον). Δεξιά -για να χωρέσει- ο Γκίλφι Σίγκουρντσον (Έβερτον), ο οποίος δεν θύμισε σε τίποτα τον παίκτη της Σουόνσι, αριστερά ο Χεσέ Ροντρίγκεθ (Στόουκ) και φορ ο Άλβαρο Μοράτα (Τσέλσι). Δεν δικαίωσε τις προσδοκίες ο Ισπανός με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του στην ενδεκάδα.
Ίσως και να είναι άδικο για τον Άντριου Ρόμπερντσον, αλλά υπήρχε και πιο βελτιωμένος στη φετινή Premier League. Ο λόγος για τον Νικ Πόουπ. Μέχρι πέρυσι πολλοί μπορεί να αγνοούσαν ακόμη και την ύπαρξή του. Δεν ήταν καν βασικός στην Μπέρνλι. Έγινε επειδή τραυματίστηκε ο Τομ Χίτον και έβγαλε μάτια. Έφτασε να κληθεί ακόμα και στην εθνική Αγγλίας, ενώ συμπεριλήφθηκε και στην αποστολή για το Μουντιάλ.
Η καλή μεταγραφή είναι πάντα σχετική και με το τι δίνεις. Κινήσεις όπως αυτή του Ριτσάρλισον στη Γουότφορντ ή του Χάρι Μαγκουάιρ στη Λέστερ είναι πάρα πολύ καλές, όπως και ο Ντάβινσον Σάντσες της Τότεναμ. Πιο έξυπνη όλων, όμως, είναι εκείνη του Πασκάλ Γκρος των επτά γκολ και οκτώ ασίστ. Τρομερό να αποκτάς τον καλύτερο παίκτη σου με μόλις 2.500.000 λίρες. Τη μεγαλύτερη… κλοπή, όμως, μάλλον την έκανε η Λίβερπουλ. Περίπου 38.000.000 λίρες έδωσε στη Ρόμα για τον καλύτερο παίκτη του πρωταθλήματος. Και το κυριότερο είναι πως εάν τον πουλήσει, το ποσό που θα πάρει θα είναι άνω των 100.000.000 ευρώ. Τα τριπλά λεφτά δηλαδή.
Όσον αφορά τη χειρότερη μεταγραφή, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Πάτωσαν οι Χεσέ Ροντρίγκεθ και Ρενάτο Σάντσες, αλλά τουλάχιστον αποκτήθηκαν ως δανεικοί. Απελπιστικά κακός ήταν ο Όλιβερ Μπουρκ, ο οποίος έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή Σκωτσέζου (15.000.000 λίρες), όμως, υπάρχουν και χειρότερα. Για παράδειγμα οι μισές προσθήκες της Έβερτον. Από τον Ντάβι Κλάασεν και τον Μάικλ Κιν μέχρι τον Σάντρο Ραμίρεθ που άντεξε μισή σεζόν. Κάκιστος και ο Τιεμουέ Μπακαγιόκο για χάρη του οποίου έφυγε από την Τσέλσι και ο Νεμάνια Μάτιτς, όπως και οι Γκουίντο Καρίγιο και Κέβιν Βίμερ για τους οποίους έκαναν την υπέρβαση Σαουθάμπτον και Στόουκ. Όλοι τους, όμως, πρέπει να αισθάνονται πιο άνετα βλέποντας τον Βίκτορ Λίντελοφ. Οι γκέλες άρχισαν από το ντεμπούτο του και δεν τον… εγκατέλειψαν. Ο Ζοζέ Μουρίνιο μάλλον θα εύχεται του χρόνου να παρουσιαστεί βελτιωμένος ο παίκτης του για να μην πάνε τσάμπα τα 31.500.000 λίρες.
Είναι πολλές στη φετινή Premier League. Από την περσινή πρωταθλήτρια Τσέλσι και το πώς διαχειρίστηκε τη σεζόν ο Αντόνιο Κόντε, μέχρι την εικόνα της Άρσεναλ, της μοναδικής ομάδας σε όλες τις επαγγελματικές κατηγορίες της Αγγλίας που δεν είχε βαθμό εκτός έδρας μέχρι το τελευταίο ματς στο 2018. Ακόμα και η Γιουνάιτεντ που έδωσε τόσα χρήματα, ποδόσφαιρο δεν έπαιξε. Κακή η Σαουθάμπτον και αυτό οφείλεται κυρίως στον Μαουρίσιο Πελεγκρίνο, όμως, η μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν η Έβερτον. Ξόδεψε πολλά λεφτά και κατάφερε να δημιουργήσει ένα κάκιστο σύνολο. Το ποσό για τον κατά τα άλλα καλό Γκίλφι Σίγκουρντσον ήταν υπερβολικό, όπως και για τον Μάικλ Κιν. Τον Ντάβι Κλάασεν τον ψάχναμε, όπως και τον Σάντρο Ραμίρες. Δεν προσέφερε πολλά και ο Γουέιν Ρούνεϊ. Όσο για την εικόνα στο γήπεδο; Ειδικά επί Ρόναλντ Κούμαν, το χάος. Ο Σαμ Άλαρνταϊς κάπως το μπάλωσε, αλλά δεν έκανε κι αυτός το κάτι παραπάνω και γι’ αυτό απολύθηκε.