Βαγγέλης Μαρινάκης, Δημήτρης Μελισσανίδης, Γιάννης Αλαφούζος, Ιβάν Σαββίδης. Οι τέσσερις ιδιοκτήτες των κατά τεκμήριο σημαντικότερων ομάδων του ελληνικού ποδοσφαίρου αναλύονται διεξοδικά από το αμερικανικό site «Οzy».
Ποιες είναι οι επιδιώξεις τους, σε ποιον τομέα δραστηριοποιούνται, τι φιλοδοξίες έχουν, γιατί αποφάσισαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και ποιο είναι το κοινό σημείο τους. Άπαντες δηλώνονται στο άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «ολιγάρχες». Με την υποσημείωση ότι το ποδόσφαιρο είναι γι’ αυτούς ο δρόμος προς την εξουσία.
Για τον Βαγγέλη Μαρινάκη αναφέρει ο συντάκτης του άρθρου: «Οι περισσότεροι Έλληνες δεν τον γνώριζαν πριν από το 2010. Από τη στιγμή που αγόρασε τον Ολυμπιακό ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν τον ξέρουν. Ο Μαρινάκης, πλοιοκτήτης και μεγιστάνας των μίντια, χρησιμοποίησε τον φανατισμό των οπαδών της ομάδας του για να πετύχει πολιτικά».
Αναφέρεται, φυσικά, στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές όπου «το 2014, ένα πλήθος ανθρώπων που συνδέονται με τον Ολυμπιακό, νίκησαν στον Δήμο Πειραιά. Ο Μαρινάκης εκλέχθηκε σύμβουλος και ο συμπατριώτης του, Γιάννης Μόραλης, – αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού – έγινε δήμαρχος. Η ποδοσφαιρική ρητορική μπήκε στις εκλογές και οι υποστηρικτές κρατούσαν ερυθρόλευκες σημαίες του Ολυμπιακού».
Το άρθρο συνεχίζει ως εξής: «Ωστόσο, ο Μαρινάκης είναι μέρος μιας ευρύτερης τάσης. Σίγουρα, οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί έχουν χρόνια σχέσεις με τους ελληνικούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 υπάρχει το φαινόμενο και ειδικά με τις μεγάλες ομάδες (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ). Πλέον, η οικονομική κρίση και η σκληρή λιτότητα έχουν δημιουργήσει ευκαιρίες σε μια εξελισσόμενη φυλή ολιγαρχικών να σφίξουν περισσότερο από ποτέ τη σχέση ποδοσφαίρου, επιχειρήσεων και πολιτικής στην Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο είναι ένα όπλο επιρροής, δημιουργίας προφίλ και ένα όχημα για την επίτευξη φιλοδοξιών που φτάνουν πολύ πέρα από το άθλημα».
Το άρθρο σημειώνει πως οι πρόεδροι των μεγάλων ομάδων είναι πλοιοκτήτες – μια επαγγελματική κατηγορία ελάχιστα δημοφιλής στην Ελλάδα, καθώς έχουν φορολογική ελευθερία, τη στιγμή που για όλους τους άλλους οι φόροι αυξάνονται συνεχώς. Στην Ελλάδα, αναφέρει το άρθρο, δεν είναι οι παίκτες ή ο προπονητής στο προσκήνιο, αλλά ο πρόεδρος. Κάπως έτσι αποδεικνύεται πως το ποδόσφαιρο γίνεται ένα ισχυρό εργαλείο στα χέρια τους.
Η επιρροή που φέρνει το ποδόσφαιρο είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε μια εποχή όπου η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση της χώρας οδήγησε σε επιχειρηματικές και πολιτικές ευκαιρίες που δεν υπήρχαν όταν οι ολιγάρχες ασχολούνταν με ομάδες τις προηγούμενες δεκαετίες, αναφέρει το άρθρο.
Η συνολική εικόνα είναι ότι οι ολιγάρχες στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση, απέκτησαν περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Κάτι που θυμίζει την μετά-σοβιετική εποχή. Κάπως έτσι προέκυψαν στο προσκήνιο τα λεγόμενα «νέα τζάκια».
Το άρθρο αναφέρεται στις επενδύσεις του Ιβάν Σαββίδη στη Θεσσαλονίκη, τη σχέση του Δημήτρη Μελισσανίδη με τον ΟΠΑΠ (συν τις άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητές του), ενώ πολιτικά τοποθετεί τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ κοντά στην κυβέρνηση, τον Γιάννη Αλαφούζο στη ΝΔ και τον Βαγγέλη Μαρινάκη σε μια ενδιάμεση κατάσταση όπου προβάλλει τον εαυτό του ως επιχειρηματία που βρίσκεται κοντά στον καθημερινό άνθρωπο.
Σημειώνει, δε, πως πολλοί από αυτούς βαρύνονται με κατηγορίες που έχουν να κάνουν με την ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο. Η περίπτωση του προέδρου του Ολυμπιακού είναι χαρακτηριστική: αν και κατηγορείται για μόχλευση αγώνων, οι οπαδοί της ομάδας του τον στηρίζουν αναφανδόν.
Φυσικά, γίνεται αναφορά στα πρόσφατα επεισόδια στην Τούμπα και την είσοδο του Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο με το όπλο του.