Πίσω το χρόνο… γύρισε το δεύτερο τεύχος του διαδικτυακού περιοδικού του Ολυμπιακού. Συγκεκριμένα «ταξίδεψε» πριν από 18 χρόνια, το 2000 τότε που ένας ταλαντούχος 15χρονος έμπαινε στην οικογένεια της ομάδας. Αυτός φυσικά δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Πρίντεζη, που πλέον στα 33 του χρόνια έγινε ο πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού στην Ελλάδα κι έχει τις περισσότερες συμμετοχές για τους “ερυθρόλευκους” στην Ευρώπη.
Ο Πρίντεζης άνοιξε τα χαρτιά του στο περιοδικό της ομάδας μιλώντας για όλα όσα έχει ζήσει αυτές τις δύο -παρά κάτι- δεκαετίας που είναι στο λιμάνι.
Μεταξύ άλλων ο Πρίντεζης μίλησε…
Για το ότι έγινε ο πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού στην Ελλάδα και έχει τις περισσότερες ευρωπαϊκές συμμετοχές με την ομάδα του, περνώντας τον Μίλαν Τόμιτς: «Αν ήμουν 15 χρονών και μου έλεγαν πως θα συνέβαινε αυτό, θα μου φαινόταν κάτι ονειρικό. Ειδικά από την στιγμή που πρόκειται για τον Μίλαν, τον οποίο όταν ήμουν μικρός τον παρακολουθούσα και προσπαθούσα όταν έπαιζα μπάσκετ με τους φίλους μου να τον αναπαραστήσω. Έκανα πως ήμουν εκείνος! Σίγουρα είναι κάτι πολύ όμορφο. Με κάνει να νιώθω όμορφα που σε μία τόσο ιστορική ομάδα κατέχω αυτά τα ρεκόρ, αλλά με την πάροδο των χρόνων είναι πολύ πιο ωραίο να μπορείς να τα πλαισιώσεις με τίτλους».
Για το πόσο έχει αλλάξει από την μέρα που πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό: «Από τα 15 μου μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλά χρόνια και σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην ζωή μου. Πολλοί αθλητές μπαίνουν σε μία επαγγελματική ομάδα στα 18-19 κάτι που έχει μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα 15 που μπήκα εγώ. Σ’ εκείνη την ηλικία δεν ήξερα πού βρισκόμουν και πού πατούσα. Η πιο σοβαρή προπόνηση που είχα κάνει με την πρώην ομάδα μου ήταν να παίξουμε ποδόσφαιρο! Γενικότερα, αν εξαιρέσουμε το σχολείο, δεν είχα βρεθεί σε ένα σύνολο που είχε τόσους κανόνες. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα και σίγουρα από τότε μέχρι τώρα έχουν αλλάξει πολλά. Έχω περάσει από πάρα πολλές φάσεις και ό,τι έχει έρθει, δεν έχει έρθει καθόλου εύκολα. Όσον αφορά τους στόχους και τα όνειρα, ποτέ δεν κοιτούσα μακριά… Έβαζα καθημερινά μικρούς στόχους και τα όνειρα, ποτέ δεν τα κοιτούσα πολύ μακριά… Έβαζα καθημερινά μικρούς στόχους και προσπαθούσα σε κάθε προπόνηση, ώστε να νιώσω καλύτερα».
Για το πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ: «Ήμουν υπερκινητικό παιδί και δυστυχώς η μικρή μου, έχει πάρει από μένα. Είναι κι εκείνη υπερκινητική! Για το λόγο αυτό οι γονείς μου έψαχναν να βρουν κάτι να μου αρέσει και να μπορώ να βγάζω όλη αυτή την ενέργεια. Ξεκίνησα με τένις, μετά έγινα τερματοφύλακας και στα 8 μου, με το που ασχολήθηκα με το μπάσκετ, κατάλαβα πως αυτό μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, παρότι δεν είχα ιδιαίτερα προσόντα. Είχα μόνο το ύψος».
Για το πώς έγινε Ολυμπιακός: «Στην οικογένειά μου είναι όλοι Παναθηναϊκοί! Ο πατέρας μου ήταν Παναθηναϊκός, τα ξαδέλφια μου επίσης. Όλη η οικογένειά μου, παππούδες, θείοι… Αλλά η ομάδα που επιλέγεις να αγαπάς έχει να κάνει συνήθως με την γειτονιά και με ποια ομάδα σου κάνει… κλικ, όταν είσαι μικρός. Εγώ έβλεπα πολύ μπάσκετ και έτυχε τότε να είναι μία περίοδος που ο Ολυμπιακός είχε πολύ καλούς παίκτες, μια πολύ όμορφη ομάδα… Έβλεπα τον Σιγάλα, τον Τόμιτς, τον Τάρλατς, όλους αυτούς τους παίκτες και τους θαύμαζα. Θυμάμαι πως προσπαθούσα να κάνω στις μπασκέτες της γειτονιάς, αυτά που έκαναν εκείνοι στο παρκέ».
Για το πώς πήγε στον Ολυμπιακό: «Ήμουν στην Εθνική Παίδων και έτυχε ο βοηθός του Ηλία Ζούρου, ο Γιώργος Κετσελίδης, να είναι στην Δάφνη Αγίου Δημητρίου. Εγώ ήμουν στον Αστέρα Αγίου Δημητρίου και με είχε δει. Με επέλεξε, λοιπόν, να έρθω να κάνω προετοιμασία με την πρώτη ομάδα το 2000, σε ηλικία 15 ετών. Δεν ήξερα τι σημαίνει πίεση. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Όταν είσαι 18-19 ετών έχεις κάποιες παραστάσεις. Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει και το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν πως πρέπει να κάνω πολλή προπόνηση. Θυμάμαι ότι επειδή ήμουν αδύναμος, αδύνατος και δεν μπορούσα να σταθώ, η πρώτη κουβέντα που μου είχε πει ο Ζούρος ήταν: “Βλέπεις πως χρειάζεσαι πολλή δουλειά για να καταφέρεις να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο”. Και αυτό το κράτησα. Το είχα στο μυαλό μου. Ήξερα πως έπρεπε να δουλέψω πολύ για να μπορέσω να παίξω».
Για το αν σκέφτηκε να τα παρατήσει: «Να τα παρατήσω εντελώς, όχι δεν το σκέφτηκα. Αλλά είχα φτάσει πάρα πολλές φορές κοντά στο να πω πως δεν πήγαινε άλλο. Κι αυτό γιατί τίποτα δεν είχε έρθει εύκολα. Είχα περάσει πάρα πολλές φάσεις απαξίωσης. Αν κάτσεις και τα βάλεις κάτω, τα στάδια απαξίωσης είναι πολύ περισσότερα από εκείνα των καλών συνθηκών. Όλα ήρθαν σιγά σιγά. Και στην Μάλαγα είχα περάσει πολύ δύσκολα, αλλά και στον Ολυμπιακό ήταν δύσκολα σε μικρότερη ηλικία που υπήρχε αμφισβήτηση και πάντα προσπαθούσα μέσω της προπόνησης να βρω ψυχολογία και να βελτιωθώ όσο περισσότερο γίνεται.
Ένα πράγμα κοινό, που σκεφτόμουν από τα δεκαπέντε μου μέχρι τώρα και είχα πάντα στο μυαλό μου είναι το εξής… Πως όταν τελειώσω, ότι καριέρα και να έχω, είτε καλή, είτε ‘κακή’, είτε τα καταφέρω, είτε όχι, να ξέρω πως έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα από θέμα δουλειάς. Γιατί ξέρω πως ως άνθρωπος θα ένιωθα πολύ άσχημα αν έφτανα τα τριάντα και δεν έπαιζα το μπάσκετ που μπορούσα να παίξω επειδή δεν δούλεψα όσο πραγματικά μπορούσα».
Για την επιστροφή του στον Ολυμπιακό μετά τον δανεισμό του στην Ολύμπια Λάρισας: «Με εμπιστευόταν πάρα πολύ (σ.σ. ο Πίνι Γκέρσον). Θυμάμαι και ένα περιστατικό… Όταν ήμουν στην Λάρισα είχε πει ο Γκέρσον για μένα ‘μου αρέσει αυτός ο παίκτης’. Και του είπαν από την ομάδα πως εσύ τον έδωσες δανεικό! Δεν το ήξερε καν. Απλά εκείνος ήθελε να πορευτεί τότε με πιο έμπειρους παίκτες και είναι κατανοητό. Είχε πει: “Πόσο είναι; 21; Καλύτερα να δοθεί δανεικός”. Όταν με είδε, λοιπόν, στη Λάρισα και του άρεσα, του εξήγησαν πως είχε η κατάσταση και είπε: “Ωραία θα τον έχουμε του χρόνου”.
Ήταν πάρα πολύ καλή η επιστροφή μου και η συνεργασία με τον Γκέρσον. Με βοήθησε πάρα πολύ και επιπλέον με βοήθησε πολύ στο κομμάτι τη ψυχολογίας. Θυμάμαι πως από τα πρώτα φιλικά με έβαζε πάνω από 25 λεπτά. Ήξερε πολύ μπάσκετ και θεωρώ πως ήταν άδικη αυτή η πίεση και αυτά που έλεγαν για εκείνον. Έλεγαν πως δεν δούλευε, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν ίσχυε. Δούλευε και δούλευε πολύ.
Ήξερε πολύ μπάσκετ, είναι από τους καλύτερους προπονητές που έχω δει κατά την διάρκεια του αγώνα. Απλά ήθελε να είσαι επαγγελματίας. Δηλαδή ερχόταν σου έκανε προπόνηση μία ώρα και ήθελε την επόμενη ώρα να κάτσεις μόνος σου, να δουλέψεις αυτά που πραγματικά ήθελες εσύ. Γενικότερα έχω καλές αναμνήσεις. Ίσως επειδή ήταν ακομπλεξάριστος άνθρωπος μέσα και έξω από το γήπεδο, αυτό να παρερμηνεύτηκε».
Για το ΝΒΑ: «Είχα όνειρο να παίξω στο ΝΒΑ και δύο φορές μού δόθηκε η ευκαιρία να πάω. Όμως, δεν το έκανα, γιατί έκρινα πως δεν ήταν οι κατάλληλες συνθήκες…. Δεν το μετανιώνω, όμως, που δεν πήγα. Ίσως θα μπορούσα να είχα δοκιμάσει. Πολλοί μου λένε πως ήταν λάθος μου που δεν το έκανα. Όμως ποτέ δεν ξέρεις….»