Ένας άνθρωπος με την πλάτη στον τοίχο. Που προσπαθεί να πιαστεί από τις επιτυχίες του παρελθόντος για να κερδίσει χρόνο. Που πριν πέντε μήνες εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου βγάζοντας… λόγο 12 λεπτών και επαναλαμβάνοντας αυτό που λείπει από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που ανέλαβε: κληρονομιά. Ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι ξανά στην ίδια κατάσταση.
Στον τρίτο του χρόνο στον «Ολντ Τράφορντ» η πίεση είναι πιο μεγάλη από ποτέ. Επικοινωνιακό τρικ ή όχι, η «τριάρα» από την Τότεναμ έφερε άλλο ένα ξέσπασμα. Το να δείχνει να τρία δάχτυλα και να τα συνδυάζει τον αριθμό με τα πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει και όλοι οι υπόλοιποι προπονητές της Premier League υπολείπονται, δεν είναι κίνηση που θα έκανε ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Το σεβασμό που απαίτησε τον έχει κερδίσει, όντας ένας από τους πιο σημαντικούς προπονητές στην ιστορία του αθλήματος, ο (ιστορικά) πιο επιτυχημένος αυτή τη στιγμή στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Προς τι λοιπόν όλο αυτό το σόου; Είναι όντως ο Μουρίνο ένας «μεγάλος» που έχει μείνει στις δάφνες του παρελθόντος και έχει ξεπεραστεί από την ίδια την εποχή; Η «ελπίδα» που διέκρινε η διοίκηση των «κόκκινων διαβόλων», εκφράζοντας τη στήριξή της στον Πορτογάλο, ήταν ειρωνική όσο και το χειροκρότημά του αποχωρώντας από τον αγωνιστικό χώρο;
Η αναφορά στον… Χέγκελ του Μουρίνιο πριν το αποψινό ματς με την Μπέρνλι, ήταν επίδειξη άμυνας υψηλού επιπέδου.
“Η αλήθεια είναι το όλον, ο πόλεμος είναι μία διαδικασία και η ειρήνη μία στασιμότητα”.
Εκεί δεδομένα δεν έχει ατονήσει η τέχνη του. Παίζει τα media στα δάχτυλα. Όμως επίσης η αλήθεια αποτυπώνεται στο χορτάρι. Εκεί τα επικοινωνιακά τρικ τελειώνουν.
Η σεζόν μόλις ξεκίνησε και η Γιουνάιτεντ βρίσκεται ήδη σε μια (σπέσιαλ) πολύπλοκη κατάσταση.
https://www.youtube.com/watch?v=LeLui8Gh9MU
Η (μη κολακευτική) σύγκριση με τον Βενγκέρ
«Ειδικό στις αποτυχίες», είχε χαρακτηρίσει τον… παλιόφιλό του Αρσέν Βενγκέρ ο Μουρίνιο την εποχή που η κόντρα τους φούντωνε, λόγω της αγωνιστικής αντιπαλότητας Τσέλσι και Άρσεναλ. Λίγους μήνες μετά την απόσυρση του Αλσατού και ο Special One, κινδυνεύει να γίνει… Special Once.
Ήταν απίστευτα ταιριαστό πως αυτή η ήττα, συνειδητοποίηση πως ο Μουρίνιο έχει χάσει το μαγικό άγγιγμά του, ήρθε από την Τότεναμ του Ποκετίνο που δεν έκανε ούτε μία μεταγραφή το καλοκαίρι! Ο Αργεντινός εκπροσωπεί τη νέα γενιά προπονητών, όλο και λιγότερο manager, αλλά αφοσιωμένος στο τέλειο, προσεγμένο στη λεπτομέρεια τακτικό πλάνο. Οι παίκτες προπονητών όπως ο Ποκετίνο, ο Γκουαρδιόλα κι ο Κλοπ γνωρίζουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν όταν έχουν και ειδικά όταν δεν έχουν την κατοχή της μπάλας, επειδή τους το έχουν αναθέσει εκείνοι.
Την εποχή που το ποδόσφαιρο στρέφεται όλο περισσότερο στην ανάλυση, Βενγκέρ και Μουρίνιο είναι υποστηρικτές των ατομικών πρωτοβουλιών των παικτών τους. Οχι βέβαια ταυτόσημων. Το ακριβώς αντίθετο! Ο Βενγκέρ σπαταλούσε όλη του μαεστρία στο να βρει τρόπους η Άρσεναλ να καταφέρει να σκοράρει με ένα απλό tαp in του επιθετικού. Για αυτό το σκοπό τα φουλ μπακ άφηναν εκτεθειμένους τους στόπερ και οι αμυντικοί των «κανονιέρηδων» παραδοσιακά φαίνονταν χειρότεροι απ’ ότι ήταν. Στον αντίποδα, ο Μουρίνιο αφήνει τους παίκτες του να βρουν τη λύση με δικές τους εμπνεύσεις από τη μέση και μπροστά. Δεν μπορεί ομάδα που έχει στο ρόστερ της Σάντσες, Λουκάκου, Ράσφορντ, Μαρσιάλ, Μάτα, Πογκμπά, Λίνγκαρντ, να μην έχει συγκεκριμένο ανάπτυξης και δημιουργίας. Κάντε τη σύγκριση τώρα με ένα τυχαίο γκολ της Σίτι ή της Λίβερπουλ. Εκεί υπάρχει μοτίβο!
Οι παίκτες δεν παίζουν πλέον για εκείνον
Το δυνατό στοιχείο στις ομάδες του Μουρίνιο ήταν πως δημιουργούσε ένα πυρήνα 13-14 παικτών στους οποίους ήταν σίγουρος πως μπορούσε να στηριχτεί στα δύσκολα. Θα ζούσε και θα πέθαινε μαζί τους. Γι’ αυτό και κατάφερνε να τους κάνει να παίξουν για εκείνον, αναπτυσσόταν μια σχέση εμπιστοσύνης. Το ίδιο και μεταξύ τους στον αγωνιστικό χώρο. Τη σεζόν 2014/15, στο τελευταίο του πρωτάθλημα με την Τσέλσι, ο Πορτογάλος χρησιμοποίησε 21 μόλις παίκτες, όμως ακόμα κι από αυτούς οι εννέα δεν είχαν διψήφιο αριθμό συμμετοχών. Ενα κλειστό γκρουπ 10 παικτών είχε το 85% των συμμετοχών στο πρωτάθλημα. Σε αντιδιαστολή, η Γιουνάιτεντ πέρυσι χρησιμοποίησε 26 παίκτες και μόνο οι Λουκάκου και Μάτιτς είχε περισσότερες από 30 συμμετοχές.
Και σε αυτό ο δρόμος που βαδίζει ο Μουρίνιο είναι παρόμοιος με του Βενγκέρ. Τα χρόνια της μεταγραφικής λιτότητας της Άρσεναλ, προς χάρης του «Έμιρεϊτς» οι μεταγραφές ήταν μετρημένες και ο Αλσατός ήταν γνωστός για τους παίκτες που αναδείκνυε από το… πουθενά. Οι «κανονιέρηδες» είχαν ένα τρόπο παιχνιδιού χαρακτηριστικό. Στοιχεία που χάθηκαν από τη στιγμή που μπήκαν και εκείνοι με τη σειρά τους στη λογική των αλόγιστων αγορών.
Εντ Γούντγουορντ, το αφεντικό του Μουρίνιο
Αυτά που περνά η Γιουνάιτεντ είναι σχεδόν αναμενόμενα για ένα σύλλογο που «έχασε» τη σιγουριά του κορυφαίου προπονητή της ιστορίας της. Ο Μουρίνιο ίσως θα έπρεπε να είχε αναλάβει από την αρχή μετά τον Σερ Άλεξ και να μην παραλάβει «καμένη γη» από Μόγιες και Φαν Χάαλ. Όχι πως η ομάδα ήταν για… πέταμα, αλλά του έδινε το δικαίωμα να επικαλεστεί περίφημο «heritage» μετά τον περσινό αποκλεισμό από τη Σεβίλλη.
Ο Εντ Γούντγουορντ αναγνωρίζει την προσφορά του, το Λιγκ Καπ και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ που κατέκτησε την πρώτη σεζόν και την υψηλότερη θέση στο πρωτάθλημα στην μετά Φέργκιουσον εποχή. Άλλωστε είναι δική του επιλογή, όπως και ο προκάτοχός του. Αυτό φροντίζει να του το θυμίζει σε κάθε ευκαιρία και η περίπτωση του Μαρσιάλ είναι χαρακτηριστική.
Ο αντιπρόεδρος της Γιουνάιτεντ, τραπεζίτης που μεσολάβησε για την αγορά του κλαμπ από τους Γκλέιζερς το 2005, είναι ο πιο ισχυρός διοικητικός παράγοντας στο «Ολντ Τράφορντ». Οι γκρίνιες του Μουρίνιο πως η προετοιμασία του καλοκαιριού ήταν «πολύ κακή» και η απαίτησή του δημόσια για μεταγραφές δεν του χτύπησαν καλά.
Γι’ αυτό και χρησιμοποίησε πρακτικά τον Γάλλο επιθετικό, προσφέροντάς του νέο 5ετές συμβόλαιο, τη στιγμή που ο προπονητής είχε προτείνει να πουληθεί ώστε να χρηματοδοτήσει τις μεταγραφές των Γουίλιαν, Μαγκουάιρ, Μπόατενγκ ή Αντερβάιρελντ. Εν τέλει κανείς δεν αποκτήθηκε. Είναι γεγονός πως από τη στιγμή που ανέλαβε ο Μουρίνιο περισσότερα από 400 εκατ. ευρώ έχουν δαπανηθεί σε παίκτες. Οι τελευταίες δύο προσθήκες στη θέση (Μπεϊγί, Λίντελοφ) δεν έχουν εξάλλου αξιοποιηθεί.
Στα μάτια του Γούντγουορντ οι «κόκκινοι διάβολοι» έχουν έναν εξαιρετικό πυρήνα νεαρών παικτών και από τους Ράσφορντ, Λίνγκαρντ, Μαρσιάλ, Σο μπορούν να πάρουν πράγματα τα οποία μέχρι στιγμής ο Πορτογάλος δεν έχει καταφέρει.
Η μετοχή της Γιουνάιτεντ την προηγούμενη εβδομάδα έπιασε την υψηλότερη τιμή της ποτέ και αυτό μπορεί για τους γραφειοκράτες της διοίκησης να είναι ο… 21ος τίτλος Premier League, αλλά δείχνει πόσο απέχουν οι οικονομικοί δείκτες από τα αγωνιστικά αποτελέσματα. Οι οπαδοί έδειξαν εμπιστοσύνη στην εξίσωση «Ζοσέ+ Γιουνάιτεντ=επιτυχία», αλλά ακόμα και οι πιο καλόπιστοι διαπιστώνουν πως κάτι δεν δουλεύει σωστά. Το «στημένο» χειροκρότημα στη Stretford End, ο μονόλογος τη συνέντευξη Τύπου, η αποθέωση των «έξυπνων οπαδών που δεν θα παρασυρθούν από τα κακά media». Όλα μια προχειροστημένη προσπάθεια δημιουργίας fake news. Κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα ο Μουρίνιο δεν μπορεί να αποποιηθεί την (ενδεχόμενη) αποτυχία. Εξάλλου δεν είναι αποκλειστικά δική του.
Ωστόσο είναι τέτοιος ο φόβος του μπροστά σε αυτή, που προτιμά να υπερασπίζεται την περσόνα που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια, αντιμαχόμενος πάντα κάποιον. Τα media, τον Γούντγουορντ, τους οπαδούς. Προτιμά να μένει στην ίδια του τη σκιά.
[vc_row][vc_column width=”2/3″][td_block_14 custom_title=”SUNDAY’S FILES” tag_slug=”sunday-s-files” limit=”6″ tdc_css=””][/vc_column][vc_column width=”1/3″][td_block_7 custom_title=”SPORTMINUTE” category_id=”90″ limit=”7″][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]