Το ημερολόγιο έδειχνε 9 Αυγούστου του 1942, όταν μία ποδοσφαιρική ομάδα αποφάσισε να κοιτάξει το θάνατο στα μάτια, για να πάει κόντρα στους Ναζί.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το καλοκαίρι του 1941 ο πλανήτης υπέφερε από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις καταστροφές να είναι τεράστιες και εκατομμύρια κόσμο να χάνει τη ζωή του.
Μαζί με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ανθίζει πολύ και γερμανικό ποδόσφαιρο, κάτι που ο ίδιος θέλησε να χρησιμοποιήσει ως ένα μέσο προπαγάνδας για να περάσει αυτά που ήθελε στον κόσμο.
Έτσι επηρέασε την Εθνική Γερμανίας κι άλλες ομάδες του γερμανικού ποδοσφαίρου προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.
Η δημιουργία της ομάδας
Τον Αύγουστο του 1941 λοιπόν, ο Στρατός του Χίτλερ μετά από αρκετές μέρες πολιορκίας καταφέρνει να μπει στο Κίεβο και να το κατακτήσει.
Μέσα στις αποφάσεις που πήραν οι Γερμανοί ήταν να εφαρμόσουν στην Ουκρανία το σχέδιο που είχαν για τη χειραγώγηση των ανθρώπων μέσω του ποδοσφαίρου.
Έτσι περίπου έναν χρόνο αργότερα και το καλοκαίρι του 1942, εντοπίζουν τους ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου που εργάζονταν σε ένα αρτοποιείο και τους ζητούν να δημιουργήσουν μία ομάδα επίλεκτων.
Ένας από τους βασικούς παράγοντες της δημιουργίας αυτής της ομάδας, ήταν ο τερματοφύλακας της Ντιναμό, Νικολάι Τρούσεβιτς, που ήταν από τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή σε όλη την Ουκρανία.
Μάλιστα ο ίδιος είχε αρνηθεί πάρα πολλές φορές να αγωνιστεί στην ομάδα που είχε ο ιδιοκτήτης του φούρνου που εργαζόταν, αφού ο Γκέοργκ Σβετσόφ, που ήταν το αφεντικό του και η ομάδα είχαν εξαιρετική επαφή με τους Ναζί.
Ο Τρούσεβιτς λοιπόν, αποφάσισε να μαζέψει τους καλύτερος ποδοσφαιριστές της πόλης και να δημιουργήσει μία νέα ομάδα, τη Σταρτ. Αυτή την αποτελούσαν οκτώ παίκτες από την Ντιναμό Κιέβου και άλλοι τρεις από τη Λοκομοτίβ Κιέβου.
Όλοι όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, άρχισαν να βρίσκουν διέξοδο στα κατορθώματα της νεοσύστατης αυτής ομάδας, που αρχίζει σιγά-σιγά να χτίζει το δικό της μύθο, νικώντας γερμανικές και φιλόγερμανικές ομάδες.
Μετά από αλλεπάλληλες επιτυχίες αποφασίζεται η Σταρτ να τεθεί αντιμέτωπη με τη σπουδαιότερη γερμανική ομάδα της εποχής, την αήττητη Φλάκελφ, η οποία εκπροσωπούσε τη γερμανική αεροπορία και θα μεταφερόταν στο Κίεβο για τον ποδοσφαιρικό αυτό αγώνα.
Στις 6 Αυγούστου του 1942 γίνεται η πρώτη αναμέτρηση ανάμεσα στις δύο ομάδες, με την ουκρανική Σταρτ να εξευτελίζει με 5-1 την επίλεκτη ομάδα των Γερμανών.
Αυτό όπως ήταν λογικό θεωρήθηκε πολύ μεγάλη προσβολή για το ναζιστικό καθεστώς, αφού κανείς δεν μπορούσε να δεχτεί ότι μία ομάδα από Ουκρανούς εργάτες κατάφερε να πετύχει κάτι τέτοιο.
9 Αυγούστου: «Ή χάνετε ή πεθαίνετε»
Όπως ήταν φυσιολογικό οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να δεχτούν κάτι τέτοιο και έτσι όρισαν άμεσα, τρεις μέρες αργότερα δηλαδή μία ρεβάνς.
Στις 9 Αυγούστου λοιπόν του 1942, στο κατάμεστο γήπεδο «Ζενίτ», η γερμανική ομάδα ήθελε να πάρει την εκδίκησή της και όλο το σχέδιο είχε πλέον οργανωθεί.
Ένας απεσταλμένος των SS, μπήκε στα αποδυτήρια της Σταρτ, τονίζοντας με ξεκάθαρο τρόπο το τι πρέπει να γίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
«Είμαι ο διαιτητής. Παρακαλώ ακολουθήστε τους κανόνες και πριν από το παιχνίδι χαιρετίστε τους αντιπάλους με τον δικό μας τρόπο», ήταν τα λόγια του.
Φυσικά κανένας από τους παίκτες της ουκρανικής ομάδας δεν μπορούσε να δεχτεί ότι θα υποκύψει και θα χάσει αυτή την αναμέτρηση. Έτσι και έγινε. Παρά τις υπέρ αποφάσεις του διαιτητή για τη γερμανική ομάδα και τα πολύ σκληρά μαρκαρίσματα, η Σταρτ τελειώνει το ημίχρονο όντας μπροστά 3-1.
Οι επισκέψεις στα αποδυτήρια φυσικά συνεχίστηκαν στην ανάπαυλα, με τις απειλές να δίνουν και να παίρνουν, ωστόσο το μήνυμα της ιδέας που είχαν στο μυαλό τους οι παίκτες και ήθελαν να στείλουν ήταν πολύ πιο δυνατό από τις απειλές που εισέπρατταν.
Έτσι όχι μόνο κατάφεραν να νικήσουν με 5-3 αλλά αποφάσισαν να ρεζιλέψουν μπροστά σε όλο τον κόσμο τους αντιπάλους τους.
Συγκεκριμένα λίγα λεπτά πριν το τέλος ένας από τους παίκτες της Σταρτ, ο Αλεξέι Κλιμένκο, πέρασε όλη την άμυνα της γερμανικής ομάδας και όταν έφτασε μπροστά στο τέρμα αποφάσισε να μην σκοράρει και να πετάξει την μπάλα πίσω στο κέντρο.
Η κατάληξη των «ηρώων»
Σύμφωνα με τα όσα τονίζει η Σοβιετική κομμουνιστική προπαγάνδα, οι ποδοσφαιριστές μετά τον αγώνα εκτελέστηκαν, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συνέβη, αν και τελικώς έχασαν τη ζωή τους.
Συγκεκριμένα οι παίκτες που δημιούργησαν την Σταρτ, μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με αποτέλεσμα να δολοφονηθούν σε μαζικές εκτελέσεις Ουκρανών.
Το 2005 η εισαγγελία του Αμβούργου αποφάσισε να… κλείσει τη συγκεκριμένη υπόθεση, καθώς αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι ποδοσφαιριστές δολοφονήθηκαν λόγω της νίκης τους από τους Ναζί.
Το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν θα ξεχάσει, τα όσα θέλησαν εκείνοι να δείξουν, παίρνοντας αυτή την πολύ θαρραλέα απόφαση. Να έχουν το κεφάλι τους στο στόμα του λύκου και να μην τους νοιάζει, αφού πρέσβευαν κάτι πολύ σημαντικότερο.
Μάλιστα έξω από το γήπεδο της Ζενίτ, υπάρχει μία επιγραφή και ένα μνημείο αφιερωμένο σε εκείνους που θέλησαν να σταθούν κόντρα στη μανία του Χίτλερ. Αυτό αναγράφει «Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες…»!
Αξίζει να σημειωθεί ότι από την ιστορία του «αγώνα του θανάτου», δημιουργήθηκε η ταινία «Escape to Victory», με πρωταγωνιστές τους Πελέ, Σιλβέστερ Σταλόνε και άλλους, που περιγράφει την προσπάθεια μίας ποδοσφαιρικής ομάδας να ξεφύγει από τα δεσμά των Ναζί, μέσω ενός αγώνα.
