Γενιά των 90s. Ναι, είμαι κι εγώ από κείνα τα παιδιά (γεννηθείς το 1981 γαρ) που μεγαλώσανε με Νουνού και Βλάχας γαλατάκι, με Carnation και Hemo -όχι μόνο Milko- για σοκολατούχα απόλαυση, με σταθερό τηλέφωνο (αυτό με το καλώδιο, το στριφογυριστό παρακαλώ) που για να βρω το φίλο μου (το σήκωνε πάντα η μαμά, αυτός δεν ήταν εκεί) έπρεπε να βγω στις πλατείες και στις αλάνες για να ψάξω, με «μπλιμπλίκια» στα «ηλεκτρονικάδικα» ή Amiga υπολογιστές σε υπόγεια «κομπιουτεράδικα», όπου και ξοδεύαμε μια περιουσία (τότε είχαμε πολλές…), με αφίσες στο δωμάτιο και κονκάρδες στο μπουφάν. Στο flight ή «Φλάι», τέλος πάντων!
Μεγάλωσα κι εγώ σ’ εκείνη την Ελλάδα με την περίσσεια αυθεντικότητα, αλλά και φαντασία! Τότε που έλεγες «πάστα» και εννοούσες τη σοκολατίνα, όχι τα μακαρόνια. Τότε που έλεγες καφέ και εννοούσες τον φραπέ, όχι τους εσπρέσο, καπουτσίνο και φρέντο.
Τότε που για να τελειώσει πραγματικά μια ταινία (είχαμε και βιντεοκασέτες εμείς) έπρεπε να δεις το «απόδοση διαλόγων Νατάσα Συρεγγέλα», που μπορούσες να ζητήσεις το Molto σου ψημένο στην τοστιέρα, τότε που για να μπεις στο ίντερνετ χρειαζόσουν δύο ολόκληρα λεπτά και οι ήχοι του μόντεμ έμοιαζαν με εξωγήινη ανταπόκριση ή δελφίνι που ξεψυχά, τότε που με 0.60 λεπτά του ευρώ χαρτζιλίκι τρώγαμε και πίναμε (με την αγαπημένη μας δραχμούλα), ναι, τότε, π.κ. (προ κορωνοϊού), σ’ έναν καλύτερο κόσμο, σε μια καλύτερη Ελλάδα…
Αχαρτογράφητα νερά για τους νεότερους, για τα παιδιά των social media, της high resolution τεχνολογίας, των torrent, app store, itunes και Netflix. Πάμε, λοιπόν, να νοσταλγήσουμε παρέα. Όλοι μαζί. Από τη γενιά της τεχνολογίας, σ’ εκείνη της… υπερτεχνολογίας, αλλά και της τηλεκπαίδευσης!
ΟΛΑ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ 90s
# Σχολική τσάντα δημοτικού = Paxos (και ξερός, δηλαδή).
# Αγόρια – κορίτσια = μυθικές κόντρες, με ακόμη πιο μυθικά συνθήματα: «Αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», «κορίτσια μπαλαρίνες, αγόρια μαύρες χήνες» και τα… μυστηριωδώς διαστροφικά και κανιβαλιστικά «Φτα, φτα, φτάσαμε, τα κορίτσια βράσαμε, με αλάτι και πιπέρι, να τα φαν οι συμπεθέροι» και «ήταν ένα μικρό καράβι» με τη στροφή «και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί»! Ξεκινούσαν όλα από τη γαλαρία του πούλμαν, στις σχολικές εκδρομές, κι ο κλήρος έπεφτε πάντα μπροστά. Στα «φυτά» της τάξης…
# Τα αρχικά Ο.Ε.Δ.Β. στα οπισθόφυλλα των βιβλίων και η ευρηματικότητά μας, όταν αλλάζαμε το «Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων» σε… «Όποιος Διαβάζει Είναι Βλάκας» ή «Ο Δάσκαλος Είναι Βλάκας»!
# Η δίχρωμη γόμα, που υποτίθεται ότι με την μπλε πλευρά της μπορούσες να σβήσεις και στυλό… Ποτέ!
# Το «σχοινάκι» ή «λάστιχο» που παίζαμε στις γειτονιές. Μαζί μ’ αυτό και κάτι κυνηγόμπαλες, κρυφτά, μήλα, μακριές γαϊδούρες, αγαλματάκια ακούνητα, κουτσά και άλλα πολλά, για σωματική άσκηση (χωρίς μήνυμα στο 13033) κι όχι μόνο…
# Η βαθμολόγηση με Α, Β, Γ στο δημοτικό, αντί για 10, 9, 8 κτλ. Από ένα σημείο και μετά, βέβαια, έγιναν και οι δάσκαλοι εφευρετικοί και αρχίσαμε να βλέπουμε κάτι… Α; Α- Α+ ΒΓ κτλ.
# Επιστρέφαμε απ’ το σχολείο και τρώγαμε μεσημεριανό, βλέποντας πάντα τηλεόραση! Τι βλέπαμε; Ό,τι είχε… Καρουζέλ, Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, Ατίθασα Νιάτα, Τόλμη και Γοητεία, Full House, Santa Barbara, Beverly Hills, Baywatch (5 σαιζόν έπαιξε η Πάμελα Άντερσον, θυμίζω), Cebollitas (οι Ατρόμητοι) ή έστω την τύπισσα εκείνη του New Channel, που έβαζε video clip τραγουδιών παραγγελιά…
# Το τηλεπαιχνίδι με τον Φώντα Τσούνη στο κανάλι Bluesky, που πατούσαμε τα κουμπιά του τηλεφώνου για να κάνει ντρίμπλα ο ποδοσφαιριστής ή να σουτάρει-πασάρει! Και τα προηγούμενα, επίσης, με την Ηρώ Κισσανδράκη… Τι εποχές;
# Το τηλεπαιχνίδι «Χρυσή Κάρτα» με παρουσιαστή τον… Λευτέρη Σούμποτιτς μια εποχή και τον Σπύρο Παπαδόπουλο μια άλλη! Με τον «Πίξι» να παστελώνει το ένα τρίποντο μετά το άλλο.
# Πρωινά σαββατοκύριακου = «παιδικά» ή αλλιώς και… «μικιμάου»! Candy Candy, Thundercats, G.I. Joe, Χελωνονιντζάκια, Στρουμφάκια, X-Men, Silverhawks, Χάιντι, Καπαμαρού, Τζουμαρού, Sailor Moon, Pokemon, Dragon Ball, Bravestar, Bolek & Lolek, Φλίντστοουνς, Ποπάυ, Αστυνόμος Σαΐνης, Μπαγκς Μπάννυ, Σκούμπι Ντου, He-Man, Captain Planet, Transformers (που τραγουδούσαμε το soundtrack λέγοντας κάτι… φορ δε μπιτς μπι άιζ), Μάγια η Μέλισσα, Σίμπσονς, Μικρό μου Πόνυ, Disney Club με Λυκούργο και Καρολίνα, Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, Beavis & Butthead στο MTV και κάπου εκεί, στα… τελειώματα της εποχής της αθωότητας, έρχονται και κάτι χορευτές-νίντζα, οι Power Rangers και ένα σφουγγάρι που μιλάει, ο Μπομπ! Όλα σουρεάλ.
# Τα μεσημέρια βάζαμε κι άλλη ποιότητα στη ζωή μας με τον «Πρίγκιπα του Μπελ Έαρ», με τον νεαρό τότε Γουίλ Σμιθ, με Αλ Μπάντυ και «Παντρεμένοι με Παιδιά», αλλά και με τα αξέχαστα «ΜακΓκάιβερ», «Ομάδα Δράσης 21» και τον «Ιππότη της Ασφάλτου».
# Αγαπημένα τηλεπαιχνίδια… «Τροχός της Τύχης» με τον Πολυχρονίου, «Μεγάλο Παζάρι» με τον Μικρούτσικο (την κουρτίνα τρία και… Ζονκ), «Κόντρες» με τον Βλάσση Μπονάτσο, «Κόντρα Πλακέ» με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, «Ραντεβού στα Τυφλά» με τη Βάσια Τριφύλλη και «Ρουκ Ζουκ» με τη Μαίρη Μηλιαρέση.
# «Λάμψη» και «Καλημέρα Ζωή» (σκουλήκιιιιι)…
# Υπέρτατες τηλεοπτικές σειρές. Ανυπέρβλητες. «Απαράδεκτοι» και «Της Ελλάδος τα Παιδιά», «Εκείνες κι Εγώ». Πρωταγωνιστής σε όλες ο μεγάλος Γιάννης Μπέζος. Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι όλοι, μικροί και μεγάλοι, είχαν δει από 3.674 φορές κάθε επεισόδιο των σίριαλ «Ρετιρέ» και «Μεν και Δεν»…
# Πηγαίναμε στα περίπτερα και κυρίως στα γειτονικά ψιλικατζίδικα να αγοράσουμε κόμιξ (ναι, comics). «Αλμανάκο», «Σεραφίνο», «Τιραμόλα», «Βαβούρα», Αστερίξ και Οβελίξ», «Λούκυ Λουκ», «Τεν Τεν», «Ποπάυ», «Μπλεκ», «Παπιοπεριπέτειες», «Σπάιντερ Μαν», «Αντιρίξ & Συμφωνίξ», «Μικροί Εξερευνητές».
ΔΥΝΑΜΙΤΑΚΙΑ & ΜΠΟΥΓΕΛΟΦΑΤΣΕΣ
# Δυναμιτάκια… Σκορδάκια, μινέρβες, στράκα – στρούκες, γουρούνες κ.α. Τα πετούσαμε στο δρόμο, σε περαστικούς, στο σχολείο, μέσα σε τούβλα, σε μπουκαλάκια νερού, παντού.
# Φυσοκάλαμα… Με τα οποία εκτοξεύαμε κομματάκια χαρτί ή πλαστελίνη μέχρι και από τα μπαλκόνια των σπιτιών μας. Σε περαστικούς, ναι!
# Τελευταία μέρα στο σχολείο = μπουγέλο. Ένα έθιμο, που κρατάει ακόμη και σήμερα…
# «Μπουγελόφατσες». Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά gadgets – παιχνίδια της εποχής. Όπως ήταν και οι κάρτες «Υπέρ-Ατού». Πες αλήθεια. Έχεις παίξει ακόμη και με κάρτες για τρακτέρ. Γιατί, οι «Ευχούληδες»; Οι «τάπες»;
# Λευκώματα, στα οποία έγραφαν όλοι, φίλοι και συμμαθητές, από τι ομάδα είναι μέχρι και τι εστί αγάπη, έρωτας ή ποιον προτιμούν από Μπράντον και Ντίλαν στο Beverly Hills ή Βανδή-Βίσση στην ελληνική μουσική! Κάποιος θα έχει γράψει για την αγάπη… «Φύλλο στον άνεμο με άντρα μοιάζει, στείλτον στο διάολο και μη σε νοιάζει» ή «Έρως ανίκατε μάχαν» ή «Βλάχος αγάπησε Βλάχα, πάνω σε μηχανή Yamaha»…!
# Είχαμε γράψει όλοι καμιά 500αριά φορές το L.F.E. (love for ever) και το B.F.F.E. (best friends for ever).
# Λέξεις και φράσεις, που χάθηκαν ή μεταλλάχθηκαν με την πάροδο του χρόνου (και των δεκαετιών)… «Ψήφισα Συνασπισμό για να πιάσει το 3%», «Κράτα τα ρέστα», «Θέλει περίπου ένα πεντοχίλιαρο για να γεμίσει», «Ένα φραπέ παγωτό», «Κάηκε το φιλμ», «Μαλέας», «Τζορντανέλι», «Του έσβησε τα φώτα», «Τζάμι», «Πήγαμε στο δασάκι για χαμούρεμα», «Βάλε Nothing Else Matters να χορέψουμε μπλουζ»…!
# Θυμάσαι που φύσαγες τις κασέτες των Nintendo και Sega ή τις βιντεοκασέτες για να παίξουν; Ή που γύριζες τις κασέτες μουσικής με στυλό BIC;
# Έχεις ζωγραφίσει σε οπισθόφυλλα πολλά Smile, με φοίνικες, ήλιους, χρώματα κτλ.
THUG LIFE ΜΕ ΜΟΛΥΒΙΑ ΚΑΙ ΜΠΛΑΝΚΟ!
# Χώναμε τις μύτες των μολυβιών σε γόμες. Με μανία κιόλας. Thug Life…
# Βάφαμε με μπλάνκο τα θρανία. Ενίοτε και τα νύχια τους τα κορίτσια!
# Τρεις περιουσίες σε παιχνίδια (τουλάχιστον εμείς παίζαμε, ασχολούμασταν). Στρατιωτάκια, Playmobil, Barbie, G.I. Joe, Ευχούληδες, GO GO το σκυλάκι, Lego, Puzzles, Subbuteo (πρώτη μου ομάδα ήταν η Αθλέτικ Μπιλμπάο!), Transformers, Σούπερ Ήρωες, τα πάντα όλα.
# Επιτραπέζια παιχνίδια… Hotel, Μυστήρια στο Πεκίνο, Monopoly, Uno, Tabboo, Scrabble, Σκορ 4, Ναυμαχία, Ποιος-Πού-Πότε-Γιατί!
# Παιχνίδια στο σπίτι… Ποιος μπορεί να ξεχάσει την «μπουκάλα», αλλά πάνω απ’ όλα και όλους το «σκοτεινό δωμάτιο»;!
# 90s σημαίνει «έχω γράψει και σε γύψο τραυματισμένου συμμαθητή μου»!
# Καλοκαιρινή κατασκήνωση. Για να σε πάρουν, χρειαζόταν και βύσμα! Και όταν πήγαινες, έβλεπες έναν τεράστιο χώρο γεμάτο παιδιά… Ελλαδάρα.
# Γαριδάκια. Δρακουλίνια, πακοτίνια, πιτσίνια, φουντούκια κ.α.
# Ηλεκτρονικάδικα. Εκεί πηγαίναμε για να παίξουμε τα γνωστά σε όλους, τότε, «μπλιμπλίκια»! Street Fighter, Mortal Kombat, Sega Rally, Cadillacs & Dinosaurs, Punisher, Asterix, NBA Jam, Kick Off, Pacman, Space Invaders κ.α. Υπήρχαν και κάτι… υπόγεια, όπως στην Καλλιθέα, λίγο μετά τον Άγιο Νικόλαο, γεμάτα με Amiga 500. Αυτά τα λέγαμε «κομπιουτεράδικα». Εκεί πληρώναμε με την ώρα και φορτώναμε τα παιχνίδια με δισκάκια, στα παλιά τότε floppy discs. Αγαπημένο game το Mercs. Χαμός…
# Οι πρώτοι «σοβαροί» ηλεκτρονικοί υπολογιστές στα σπίτια. Με επεξεργαστές νέας (τότε) γενιάς, Intel, και παιχνίδια – πραγματικά διαμάντια, σαν τα Indiana Jones and the Fate of Atlantis, Sim City, The Dig, Larry, Full Throttle, Doom, Quake, Diablo, Commandos, Monkey Island, Syndicate Wars, Phantasmagoria και τόσα, μα τόσα πολλά άλλα…
# Οινόπνευμα και ιώδιο… Ειδικά αυτό το ιώδιο (κανένα Betadine τότε) έπαιζε παντού και πάντα. Και κουνούπι να τσίμπαγε, η μαμά έτρεχε με ένα ιώδιο στο χέρι! Πυρετός; Ιώδιο! Εντάξει, είπαμε…
# Αυτοκόλλητα με ποδοσφαιριστές (Italia ’90 & USA ’94) ή μπασκετμπολίστες (NBA). Μεγάλες συλλογές και πολύ χρήμα. Τα άλμπουμ να γεμίζουν και οι περιπτεράδες να θησαυρίζουν… Δυστυχώς, τα περισσότερα απ’ αυτά τα πετάξαμε στην πορεία (α, ρε μάνα). Σήμερα έχουν όλα συλλεκτική αξία.
# Το έπαιζες κρυωμένος κάτι σχολικά πρωινά, προκειμένου να γλιτώσεις το διαγώνισμα. Το κακό ήταν ότι σ’ έπαιρνε χαμπάρι η Ελληνίδα μάνα και δεν τη γλίτωνες. Ασπιρίνη (σε όλα κόλλαγε μια ασπιρίνη, ήταν το ντεπόν της εποχής) κι έφυγες!
# Σε έπιανε μια καταστροφική μανία με τις φωτογραφίες στο βιβλίο της ιστορίας… Έτσι, ζωγράφιζες (κατέστρεφες, καλά λέμε) γυαλιά Oakley στον Περικλή, τσιγάρα στον Αδαμάντιο Κοραή κ.ο.κ. Ντροπή!
# Δεκαετία 90 και επικές ταινίες για κινηματογράφο ή -με αρκετή καθυστέρηση- βίντεο κλαμπ! Μια απ’ τις πρώτες που είδα εγώ στο σινεμά ήταν το Dracula του Κόπολα. Έχουμε και λέμε… Μόνος στο Σπίτι, Γκούνις, Stand by Me, Karate Kid, Τιτανικός (σιχαινόμασταν τον πιτσιρικά τότε Ντι Κάπριο, γιατί τον γούσταραν όλα τα κορίτσια), Alien vs Predator, Scream κτλ. 90s σήμαινε και ωραία θρίλερ στην τηλεόραση. «Παρασκευή και 13», «Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες», «Τσάκι – Η κούκλα του Σατανά», ενώ πολλοί θα θυμούνται εκείνη τη φοβερή σειρά… «Το Μυστήριο της Παρασκευής», με τα… δαιμονισμένα αντικείμενα σ’ εκείνο το παλαιοπωλείο, που έπαιζε Παρασκευή, φυσικά. Καμιά κατοσταριά χιλιάδες φορές είχαν παίξει σε επανάληψη τα Free Willy, «Ε.Τ. ο εξωγήινος», Terminator και Jurassic Park!
# Τότε δεν ήταν όλα Goody’s και McDonalds. Ναι, προλάβαμε και τα Hambo και βεβαίως βεβαίως τα Wendy’s με το τετράγωνο μπιφτέκι!
# Για να αγοράσουμε ένα video game ή ένα χειριστήριο έπρεπε, no matter πού μέναμε, να πάρουμε τα λεωφορεία και να κατέβουμε στο κέντρο. Δεν υπήρχαν Public, Πλαίσιο, Κωτσόβολος παντού. Κέντρο, λοιπόν. Εκεί, στην Ακαδημίας. Κοντά στο Rock City. Παιχνιδάδικο Sound Vision.
# Nokia 3210… Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Φιδάκι, ομορφιά, τέλος. Εναλλακτικά, Ericsson (σε διάφορα χρώματα) με πορτάκι, το οποίο μπορούσες να ανταλλάξεις με άλλον για να έχεις διχρωμία! Μαζί μ’ αυτά τα αθάνατα (τι, πέθαναν;) κινητά και οι εταιρείες Panafon, Telestet… Ω, μα τι χρόνια;
# Μινιόν και Λαμπρόπουλος. Τα Jumbo και Μουστάκας της εποχής…
# Επιστρέφουμε στα θρανία. Θυμάστε εκείνον που πήγαινε να πλύνει τον «σπόγγο» στην αρχή του μαθήματος και γύρναγε μετά από κάνα μισάωρο (καλά είναι, δεν έπαθε κάτι); Ε, πού να τα δουν αυτά τα σημερινά παιδιά;
# Αστικοί Θρύλοι. Ιστορίες απείρου κάλλους… «Αν πάρεις τηλέφωνο στο 666 στις 12 το βράδυ, το σηκώνει ο Σατανάς»! «Αν κλείσεις όλα τα φώτα στο σπίτι, ανάψεις ένα κερί και κοιτάξεις στον καθρέφτη, εμφανίζεται ο διάολος»! «Αν κοιτάξεις τον ουρανό το βράδυ και μετρήσεις πάνω από 7 αστέρια, θα βγάλεις καντήλες»! «Αν γυρίσεις τον δίσκο της Μαρινέλας ανάποδα, ακούγεται ο διάολος»! Χαχαχαχα…
# Έχεις φάει άπειρο χαρτζιλίκι σε μπιλιάρδο, τάβλι (πάντα συνοδεία φραπέ), αθλητικές εφημερίδες και περιοδικά (Sportime, Τρίποντο, FIBA Basket κ.α.) στις κοπάνες σου απ’ το σχολείο ή στις εφηβικές σου βόλτες.
# Έχεις πει αμέτρητες φορές (στα χρόνια του παλιού, Ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ) στη σερβιτόρα «κράτα τα ρέστα»… Τώρα, δεν λες τίποτα. Αφενός γιατί είναι κλειστή η εστίαση και δεν σε εξυπηρετεί καμία σερβιτόρα (δεν μπορείς ούτε να γκομενίσεις), αφετέρου γιατί δεν υπάρχει μία μετά από κρίσεις, ΔΝΤ, θεσμούς, Τρόικες, επιδόματα, ιούς κτλ.
# Έλεγες «πάστα» και, είπαμε, εννοούσες τη σοκολατίνα. Όχι τα μακαρόνια… Δεν συζητάμε για ριζότο κτλ. Μόνο το ρύζι γνωρίζαμε και τα ελληνικότατα λαχανόρυζα και σπανακόρυζα.
# Πιροσκί στο κυλικείο του σχολείου και η μεγάλη μαγκιά, για τους μυημένους, ήταν το Molto, το κρουασάν σου, ψημένο στην τοστιέρα!
ΤΟΠ ΜΠΑΣΚΕΤ ΚΑΙ ΕΞΩΓΗΙΝΑ ΜΟΝΤΕΜ
# Στα 90s είχαμε και το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ στην Ευρώπη. Πάσπαλι, Μπέρι, Τάρπλεϊ, Ντομινίκ, Μπάιρον Σκοτ, Ράτζα, Βράνκοβιτς, Γιαννάκης, Γκάλης, Σιγάλας, Φασούλας, Γιάννης Ιωαννίδης, Έντι το «πιστόλι», Ρίβερς, Τάρλατς, Σούμποτιτς, Πρέλιεβιτς, Ουίγκινς, Λίβινγκστον, ήταν οι μεγάλοι ήρωες εκείνων των χρόνων, μαζί και με κάποιους… Πετσάρσκι, Μπρούγος, Μισούνοφ, Φάντερμπεργκ, Τσίτουμ, Τσίβιους, Σέιν Χιλ, Χάρολντ Έλις, Τζανή Σταυρακόπουλο, Κορωνιό, Ντίνκινς, Βίκτορ Αλεξάντερ, Μπούι κ.α. Τότε που το μπάσκετ ήταν σαν το ποδόσφαιρο (ποδόσφαιρο 90s = Μπάγεβιτς, αλλά κυρίως, ναι, Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα)…
# Ζήσαμε τη μεγαλύτερη αθλητική ομάδα όλων των εποχών, την Dream Team των ΗΠΑ, που πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης (1992). Τζόρνταν, Μάτζικ, Μπερντ, Μπάρκλεϊ, Στόκτον, Μαλόουν, Πίπεν, Ντρέξλερ, Ρόμπινσον, Μάλιν, Γιούιν σε μια ομάδα!
# Όπως και τον Νίκο Γκάλη στην Ελλάδα και τον Ντράζεν Πέτροβιτς εκτός συνόρων. Τον «Μότσαρτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ…
# Η αρχή του ίντερνετ! Εξωγήινοι ήχοι στα μόντεμ, τέλος πάντων κάτι μεταξύ εξωγήινων και δελφινιού που ξεψυχά, δύο λεπτά για να συνδεθείς, ενώ αν χτυπούσε το τηλέφωνο… έχανες τη σύνδεση! «Ρε μάνα, κλείσε το τηλέφωνο, να μπω στο ίντερνετ»!
# Τελείωνε η ταινία και έπεφταν οι τίτλοι. Πρωταγωνιστές, παραγωγοί και τα σχετικά. Για να τελειώσει, όμως, πραγματικά, έπρεπε να δεις το… μυθικό: «Απόδοση διαλόγων Νατάσα Συρεγγέλα»… Ποιος μπορεί να ξεχάσει και το «Ακούστηκαν με αλφαβητική σειρά Ακίνδυνος Γκίκας»;
# Όλα ήταν πιο απλά, μα και πιο μαγικά. Ασπρόμαυρο Game Boy, όχι οθόνες retina κτλ. Πιο high σε φαντασία, όχι σε resolution και γραφικά. Άλλες εποχές. Και Tetris. Πολύ Tetris… Μέχρι και διπλό, για δύο παίκτες! Ενώναμε δύο Game Boy με καλώδιο και παίζαμε με τις ώρες.
# Τότε είχαμε και την καλή μας τη δραχμούλα. Με χαρτζιλίκι, μάλιστα, 0.60 λεπτά του ευρώ (σε δραχμές πάντα) μπορούσαμε και να φάμε και να πιούμε. Τώρα πλέον δεν φτάνει το πεντάευρω!
# Μεγαλώσαμε και με σταθερό τηλέφωνο. Εκείνο με το καλώδιο. Το στριφογυριστό. Γυρίζαμε τα νούμερα, παίρναμε το φίλο μας στο σπίτι του, το σήκωνε πάντα η μητέρα του, εκείνος δεν ήταν ποτέ εκεί και αναγκαζόμασταν να βγούμε στις πλατείες και στις αλάνες για να τον βρούμε. Καταλήγαμε να παίζουμε με τις ώρες…
WALKMAN ME TXC & ΗΜΙΣΚΟΥΜΠΡΙΑ
# Είχαμε και Walkman, ναι! Το απόλυτο μουσικό gadget για πολλά χρόνια. Σε αυτά πρωτομάθαμε και αγαπήσαμε συγκροτήματα σαν τους Terror X Crew και τα Ημισκούμπρια.
# Αφίσες στις βιβλιοθήκες, στις ντουλάπες, στους τοίχους των δωματίων μας, στις πόρτες, παντού. Από τον Ρόκυ και τον Ράμπο, μέχρι τους Iron Maiden, τον Καραπιάλη, τον Βαζέχα, το Beverly Hills και την Πάμελα Άντερσον! Δωμάτια σαν τα παλιά συνεργεία αυτοκινήτων στη Φραντζή…
# Γάλα = Νουνού και Βλάχας. Με την Ελληνίδα μάνα να προσθέτει ενίοτε και ζάχαρη (το έκανε ακόμη και στο γιαούρτι ή στο φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι)! Σε σοκολατένια έκδοση είχαμε και τα θρυλικά Carnation και Hemo, δεν ήταν όλα Milko…
# Από μικρό παιδί γούσταρες τα versus… Rolling Stones vs Beatles, Rocky vs Rambo, Iron Maiden vs Metallica, Vanilla Ice vs Mc Hammer, Baywatch vs Beverly Hills, Brenda vs Kelly (Beverly Hills), Nintendo vs Sega, Super Mario vs Sonic, Super Nintendo vs Sega Mega Drive, Njoy vs Milko, Lakers vs Celtics, Maradona vs Pele, Heavy Metal vs Rave, Παπακωνσταντίνου vs Νταλάρας, Βίσση vs Βανδή, Ντούσαν Ίβκοβιτς vs Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Batman vs Superman (αυτό στο έλυσε η πρόσφατη ταινία) και γενικά όλα ήταν… Βιλαρίμπα – Βιλαμπάχο (το θυμάσαι κι αυτό, ε;)!
# Αναφερθήκαμε στον Vanilla Ice. Θυμάστε με ποιον είχε κόντρα τότε ο τύπος; Marky Mark… Ο τότε ράπερ και τα τελευταία χρόνια ηθοποιός, Mark Wahlberg!
# Ζήσαμε boybands σαν τους New Kids on the Block, Take That, Backstreet Boys…
# Βάνα Μπάρμπα, Βίκυ Κουλιανού, Μαρίνα Τσιντικίδου, Cindy Crawford… Τέλος; Τέλος!
# Άκουγες έντεχνα (λες και τα άλλα είναι… άτεχνα!), ειδικά αν ήσουν με την γκόμενα μαζί. Πυξ Λαξ, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Πασχαλίδη, Παπάζογλου κ.α. Αν ήσουν με φίλους το έπαιζες πιο ροκάς. Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Παπακωνσταντίνου κτλ. Μην το αρνείσαι. Τσάμπα ψυχανάλυση κάνεις…
# Είχες κάποτε (τυχαία εντελώς έπεσε στα χέρια σου) την κασέτα του «Βρωμίλου»!
# Μακαρόνια με κιμά από το Σάκη Ρουβά, Μάικλ Τζάκσον και Μαντόνα, Μαντόνα παντού και πάντα.
ΜΠΛΟΥΖ ΜΕ METALLICA & ΓΟΥΑΚΑΜΑΚΑΦΟΝ!
# Στα πάρτι του γυμνασίου έπαιζαν πάντα τραγούδια από τα Ημισκούμπρια, χόρευαν όλοι «μπλουζ» αγκαλίτσα με το «πρόσωπο», ακόμη και τα Nothing Else Matters & Unforgiven από Metallica και το Wind of Change από Scorpions, ενώ οπωσδήποτε θα ακουγόταν 1-2-3-10 φορές το «Λιωμένο Παγωτό» και το… Freestyler γουακαμακαφόν! Στα αποκριάτικα πάρτι έπαιζαν πάντα Λαμπάντα και Μακαρένα. Όπου τα κορίτσια ήταν συνήθως ντυμένα «Εσμεράλντα» και τα αγόρια καουμπόηδες, νίντζα, Μπάτμαν ή χούλιγκαν!
# Αγαπημένο πρωινό; Milko (το χάρτινο πάντα) με ζαμπονοτυρόπιτα! Φήμες λένε ότι το δίνουν γιατροί πλέον και για τη… δυσκοιλιότητα!
# Δεύτερο αγαπημένο πρωινό; Coco Pops στο γάλα ή γάλα με Hemo. Για να αλλάζει και το χρώμα…
# Ο αστικός θρύλος λέει ότι στα 90s ανάβαμε τον θερμοσίφωνα και δεν τον κλείναμε ποτέ! Και σ’ αυτό δεν είχε παίξει ρόλο το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο Τσοβόλας…
# Τα πρώτα τσιγάρα κάθε έφηβου στα 90s ήταν συνήθως κάτι από Prince, Marlboro, Lucky Strike. Οι πιο… ψαγμένοι δοκίμασαν έστω μία φορά στη ζωή τους, τότε, τα Gauloises (το μπλε ή το γαλάζιο)… Οι άλλοι τους απέφευγαν, γιατί έλεγαν ότι μύριζαν άσχημα, λες και τα υπόλοιπα είχαν άρωμα περγαμόντο και τζίντζερ!
# Οι λέξεις «Χανιά», «Ρόδος», «Σαντορίνη» σήμαιναν πάντα πενταήμερη. Ύδρα και Σπέτσες = Μονοήμερη.
# Καταλήψεις στα σχολεία… Όπου η λέξη «κατάληψη» αυτόματα το μυαλό πήγαινε στην Γκράβα ή στο «Στρογγυλό», στο Μπραχάμι.
# Σε σχέση με τα σημερινά παιδιά, εσύ, των 90s, έκανες αγγλικά και γαλλικά ή γερμανικά στο φροντιστήριο, ήσουν γραμμένος σε μια σχολή καράτε ή κουνγκ φου, σε μια ομάδα μπάσκετ ή ποδοσφαίρου και παρ’ όλα αυτά έβρισκες και το χρόνο να παίζεις -ατελείωτες ώρες- στη γειτονιά, αλλά και video games στο σπίτι! Λες και η μέρα είχε 36 ώρες και ο χρόνος κυλούσε διαφορετικά…
# Είχες φυτολόγιο, μπλοκ ακουαρέλας, τέμπερες, ακόμη κι εκείνο το κεσεδάκι γιαουρτιού στο οποίο καλλιεργούσες τις δικές σου φακές!
# Παπούτσια στα 90s… Δεν ήταν όλα Nike, Adidas και All Star. Είχαμε επιπλέον… L.A. Gear, Strike, Zita, Assics (Gel, ναι!), Pony (Νίκος Γκάλης, αλλιώς…), Diadora, Puma και φυσικά πολλών ειδών αρβύλες. Μάρτινς, Βέρμαχτ, Γκέτες. Λες και είχαμε ακόμη γερμανική κατοχή! Μην ξεχάσουμε. Κίτρινο μποτάκι Timberland… Το οποίο φόρεσαν, μάλλον, μόνο οι Έλληνες. Πουθενά στο εξωτερικό!
# Μάθαινες και έλεγες συνέχεια ανέκδοτα. Κυρίως με Πόντιους, τον Τοτό και ξανθιές. Αλήθεια, ποια παιδιά σήμερα γνωρίζουν ή λένε ανέκδοτα; Μόνο like και φατσούλες σήμερα…
# Μεγάλωσες με… ποιοτικές εκπομπές και εκκεντρικούς σταρ. «Τα Παιδιά της Νύχτας», «Ερωτοδικείο», Πέπυ με Λεοτσάκο, Εθνικό Σταρ και Μίστερ Εθνικά Μπούτια, «Το Καφενείο των Φιλάθλων» με τον Γεωργίου να πηγαίνει όντως σε καφενεία κ.α.
# Δεν χρειαζόσουν καραντίνα για να αθληθείς ή να κάνεις ποδήλατο. BMX, τιμόνια που έκαναν στροφή 360 μοιρών, λέξεις μάλλον ξεχασμένες σήμερα.
# Βίντεο Κλαμπ… Φοβερές βόλτες, ανεπανάληπτες θύμησες. Έκανες εγγραφή σε όσα περισσότερα μπορούσες και νοίκιαζες τις κασέτες με τις τσάντες. Μία ημερήσια ταινία και εφτά εβδομαδιαίες. Έτσι, με τη μία!
ΒΙΛΑΡΙΜΠΑ – ΒΙΛΑΜΠΑΧΟ
# Αξέχαστες τηλεοπτικές διαφημίσεις και ατάκες. Βιλαρίμπα-Βιλαμπάχο, «Έβαλες τρίποντο μαμά», «Τη Στιρέλλα, τη Στιρέλλα», «Ακάκιε, τα μακαρόνια να είναι Μίσκο», «Την απίθανη γεύση να πίνεις, αν θες σαν τον Carnation να γίνεις» κ.α. Αλήθεια, πόσες μένουν χαραγμένες στη μνήμη σας σήμερα;
# Πρόλαβες στα πρώτα του τον Τάκη Τσουκαλά και την εκπομπή της Θύρας 7, όπως επίσης, φυσικά, Κανάκη και Καλυβάτση μαζί… «Κομφούζιο» και «Α.Μ.Α.Ν.», πολύ πριν από το «Ράδιο Αρβύλα».
# Κορίτσια και αγόρια (μην ντρέπεστε) αγόραζαν φουλ τα περιοδικά «Σούπερ Κατερίνα» και «Μανίνα». Εντάξει, κυρίως για τις αφίσες…
# Στην καλή εποχή του περιοδικού Τύπου, έπαιζαν σταθερά και τα «ΚΛΙΚ», «Nitro», «Playboy», «Penthouse», «Maxim». Για τις νοικοκυρές υπήρχε και ο «Τηλεθεατής».
# Πάμε και λίγο στο styling… Οι ενήλικες μάγκες φορούσαν δερμάτινα τζάκετ (όλοι τα λέγαμε… Περφέκτο). Οι έφηβοι, flight ή φλάι! Μαύρο απ’ έξω και πορτοκαλί από μέσα. Μερικές φορές τα φορούσαν από την πορτοκαλί πλευρά. Με πολλές κονκάρδες, πάντα. Και για τα πάρα πολύ αλάνια, με σφαίρες επίσης! Οι φλώροι φορούσαν φουσκωτά μπουφάν, που είχαν πούπουλα μέσα (αυτά με την πάπια στην πλάτη) και από φούτερ… fruit of the loom ή Nautica! Must στα αθλητικά παπούτσια, τα Jordan. Είχαμε μπει για τα καλά στην εποχή της αερόσολας. Κάποιοι «ψαγμένοι» θα θυμούνται και τα Reebok Pump, που τα φούσκωνες από τη γλώσσα!
# Στο κεφάλι ή στο χέρι δεμένη μπαντάνα και στη μέση τσαντάκι «μπανάνα»…
# Ελλάδα, η χώρα των… surfer! Δεν εξηγείται αλλιώς το trend της εποχής με τις μπλούζες Maui, Billabong, Quicksilver κτλ.
# Τα «αλάνια» φορούσαν και γυαλιά Oakley. Με μπλούζα ή και μπερέ (!) ακόμη, No Fear! Όσοι έκρυβαν έναν αστυνομικό (από τις τόσες ταινίες) ή έναν πιλότο μέσα τους (βλέπαμε και το Top Gun και τα… Στραβοί Πιλότοι σε F16 τότε) φορούσαν μόνο Rayban γυαλάκι…
# Άρχισε να γίνεται μόδα το τατουάζ. Και το αληθινό και η χένα… Tribal ή συρματόπλεγμα στο μπράτσο, το συνηθέστερο. Λες και είχαμε βγει όλοι από τις φυλακές του Σαν Κουεντίν!
# Κουρέματα; «Καπελάκι», «Φράχτης», «Καρφάκια», «Μόικαν», «Περμανάντ», γενικά ό,τι να ‘ναι…
# Πολλές, μα πάρα πολλές, εμφανίσεις ποδοσφαιρικών ομάδων. Συνήθως τις αγοράζαμε από τη Θεμιστοκλέους, στο κέντρο. Και μετά, βόλτα με την γκόμενα με φανέλα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αυτή με το Όλντ Τράφορντ σε υδατογράφημα, και σηκωμένο γιακά α λα Έρικ Καντονά! Βασιλιάδες…
# Οι «καμένοι» κυκλοφορούσαν με φούτερ που είχαν πάνω τους… λύκους, Ινδιάνους, ονειροπαγίδες και, στην καλύτερη, τον Τσε ή τους Νιρβάνα! Ποτέ, πάντως, με πουκάμισο… Εκτός αν ήταν ρεβεγιόν.
# Οι «καμένες» με χίπικα κολιεδάκια στα χέρια, με κοχύλια, κουκούτσια καρύδας, χάντρες, λες και είχαν γυρίσει από τον Άγιο Δομίνικο! Α, και ενίοτε με φούστα-λαμπάντα!
# Οι «αλήτες» (αυτό νόμιζαν οι περισσότεροι ότι εκείνα τα παιδιά ήταν) με μπλούζες Χέβι Μέταλ. Που αν δεν είχαν έναν… Βελζεβούλη πάνω, δεν ήταν in για τους υπόλοιπους «καμένους». Μαύρο στενό τζιν, μπότες, αλυσίδα στη ζώνη και μακρύ μαλλί. Αυτοί δεν υπέφεραν ποτέ από «μάτι». Περπατούσαν και τους… ξεμάτιαζαν όλες οι γιαγιάδες στο δρόμο! Είχε… σκιαχτεί κι ο πληθυσμός από τους Κατσούλες και Δημητροκάλληδες της εποχής…
# Μάθαμε τις λέξεις στρινγκ και τάνγκα, χάρη στις γυναίκες. Apocalypse Now, κυριολεκτικά!
# Αυτοκόλλητα σκουλαρίκια ή σκουλαρίκια με μαγνήτη, χωρίς να χρειάζεται δηλαδή να τρυπήσεις τα αυτιά σου!
# Γενικά, πάντως, τα 90s ήταν η πανδαισία των χρωμάτων… Πολλά χρώματα, παντού. Σε παπούτσια, ρούχα, κούπες του καφέ, μηχανές (κάτι KLR, κάτι Africa Twin κτλ.), ταπετσαρίες αυτοκινήτων, ποδοσφαιρικές εμφανίσεις, μέχρι και στα πριόνια!
# Προσκοπισμός… Ήταν της μόδας τότε τα Λυκόπουλα.
# Κατηχητικά. Γεμάτα τα κατηχητικά των γειτονικών εκκλησιών από παιδιά. Γεμάτες και οι ώρες με επιτραπέζια, σουμπούτεο, ποδόσφαιρο στις αλάνες, μπάσκετ, πινγκ πονγκ, εκδρομές στην εξοχή και παιχνίδια όπως η «σημαία». Κάπου μέσα σ’ όλα αυτά, μάθαινες και την ιστορία του Αγίου Φανουρίου!
# Στον ομαδικό αθλητισμό υπήρχε περισσότερο ενδιαφέρον. Μαζί με το ενδιαφέρον εκείνο, χάθηκαν και μερικές φοβεροτρομερές λέξεις. Έτσι, το μπάσιμο έγινε drive, η ραβέρσα έγινε hook, τον πλέι μέικερ τον λένε πλέον point guard, η ρακέτα έγινε ζωγραφιστό, η αντεπίθεση-αιφνιδιασμός έγινε… transition, ο εξτρέμ (μας πήραν αρχικά το… αράουτ, μετά και τον αγαπημένο μας εξτρέμ) έγινε ακραίος επιθετικός (!), η Β’ Εθνική έγινε Football League λες και είμαστε στο Μπέρμιγχαμ ή έχουμε το επίπεδο της Αγγλίας, η Παρτιζάν έγινε Παρτίζαν και η Ζαλγκίρις… Ζάλγκιρις! Νισάφι πια. Να αλλάξουμε τότε και το «Σταλόνε» και να τον λέμε, ορθότερα, Σταλόουν!
# Δεν μπορούμε να χωρέσουμε όλα τα 90s σ’ ένα αφιέρωμα. Μην περιμένεις, όμως, άλλο… Ζήσε το σήμερα (σου προτείνουμε, βασικά, να ελπίζεις σ’ ένα καλύτερο αύριο) και μην το ψάχνεις. Θα μπορούσαμε να γράφουμε 36 μέρες κι εσύ να διαβάζεις, διά την εις άτοπον απαγωγή, 2.568 μέρες!!!
