Ούτε η πρώτη φορά είναι (και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία) που μέσα σ’ αυτό το χώρο ασχολούμαστε με τις ακαδημίες μπάσκετ. Ένα θέμα ιδιαίτερα σοβαρό που θα πρέπει να απασχολεί το σύνολο του κόσμου του αθλητισμού. Και όχι μόνο. Και τους γονείς. Και τους προπονητές. Και την Ομοσπονδία. Και φυσικά τους παράγοντες που αποφασίζουν… Και τους ατζέντηδες και τους δημοσιογράφους (για να μην αφήνουμε τίποτε απ’ έξω).
Πολλές φορές κατά το παρελθόν ασχοληθήκαμε με αυτό το πολύ σπουδαίο ζήτημα. Είναι ζωτικής σημασίας. Όχι μόνο για το μέλλον του μπάσκετ αλλά για το μέλλον μας γενικότερα. Έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Είναι το μέλλον μας. Είναι αυτά που πρέπει να έχουν ένα καλύτερο «αύριο» και είμαστε υποχρεωμένοι να τους δώσουμε τα πάντα. Ώστε να αποκτήσουν σωστή νοοτροπία. Να μάθουν να εργάζονται για το καλό. Να τους γίνει βίωμα ότι πρέπει πρώτα να είναι καλοί συμπαίκτες και μετά καλοί παίκτες.
Τα παιδιά στη σημερινή εποχή… χάνουν την ηλικία τους. Στο μπάσκετ εμφανίζονται πολλές περιπτώσεις όπου βρίσκονται μπλεγμένα στον κυκεώνα των φιλοδοξιών των γονιών… Και δώστου μάνατζερ και πάρε κι ένα personal training και πάρε και κάτι επιτήδειους με monthly reports και υποσχέσεις υποτροφιών. Το παιδί μπαίνει στην πίεση και ΧΑΝΕΙ τη χαρά του παιχνιδιού. Την αγάπη για το μπάσκετ. Για τον αθλητισμό. Τις έννοιες της ομαδικής δουλειάς, της συντροφικότητας, της παρέας.
Τα υπόλοιπα τα έχουμε γράψει. Για τα παραμάγαζα που βρωμίζουν το χώρο του μπάσκετ εδώ και κάμποσα χρόνια. Για καταστάσεις απαράδεκτες όπου υπάρχουν πολλοί ηθικοί αυτουργοί για το «έγκλημα» που συντελείται.
Το μπάσκετ και το… χρηματιστήριο
Κανόνας πρώτος: Το παιδί που παίζει μπάσκετ δεν μπορεί να είναι από το… γυμνάσιο η διέξοδος του γονιού για να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα.
Σε τελική ανάλυση… ένας Γιάννης Αντετοκούνμπο βγαίνει. Όχι ένα εκατομμύριο…
Διότι από εκεί αρχίζει μια παράξενη φάμπρικα. Η εκμετάλλευση των φιλοδοξιών των γονιών, μέσα από περίεργα συστήματα. Με Ακαδημίες που λειτουργούν καθαρά επιχειρηματικά, εισπρακτικά προκειμένου να συντηρούν τις αντρικές ομάδες.
-Με μη εξειδικευμένο προσωπικό. Αλήθεια ο ΣΕΠΚ έχει σκεφτεί ποτέ τον όρο «προπονητής υποδομών»; Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει και στα ΤΕΦΑΑ ανάλογη ειδικότητα;
-Με σπάνιες περιπτώσεις επιστημονικής υποστήριξης. Στα δικά μας μάτια, τουλάχιστον, τα παιδιά θα πρέπει να έχουν δίπλα τους καταρτισμένους προπονητές (και όχι αθλητές του αντρικού για ένα χαρτζιλίκι), γιατρούς, διατροφολόγους, φυσιοθεραπευτές, παιδοψυχολόγους.
-Ανοχύρωτη κατάσταση, σκέτο χωράφι σε διάφορους wannabe ατζέντηδες ή ανεπάγγελτους που παρουσιάζονται ως experts με… άκρες στο NCAA (προς μελλοντική χρήση). Απαράδεκτο
-Με μηδέν παιδαγωγική κατεύθυνση όταν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ αυτός έπρεπε να είναι ο ρόλος…
Πεσμένοι στα… σχοινιά
-Ένα χάος αμέτρητο που θα έπρεπε η Ομοσπονδία να ελέγξει αλλά δεν μπορεί. Σε πρώτη φάση καλό θα ήταν να κάνει ένα forum με προπονητές που δουλεύουν χρόνια στις υποδομές προκειμένου να βρεθούν λύσεις
-Η ποσότητα και η βιτρίνα υπερτερούν της ποιότητας που είναι είδος προς εξαφάνιση.
-Ο όρος του προπονητή των ακαδημιών ενώ θα έπρεπε να είναι ό,τι σημαντικότερο, αποτελεί… λύση ανάγκης της περισσότερες φορές. Και φυσικά δεν αμείβονται όσο θα έπρεπε.
-Αλλά κυρίως ας αναρωτηθούν οι γονείς αν όλες αυτές οι Ακαδημίες μπάσκετ που ξεπετάγονται σαν μπανάνες, έχουν ως βασικό στόχο την πρόοδο, την εξέλιξη, την παραγωγή, την παιδεία… Και όχι να μετρούν κεφάλια και να μαζεύουν 20ευρα για να συντηρείται η αντρική ομάδα.
-Και κάτι ακόμα: Υπάρχουν, άραγε ΤΟΣΟΙ ΧΩΡΟΙ (κατάλληλοι, έτσι;) για όλες αυτές τις ακαδημίες;
-Και κλείνω με ένα γνωστό ελάττωμα: Τα… σκορ (με τεράστιες διαφορές) που δημοσιεύονται στα social media των ακαδημιών! Σαν… τελάλης για να προσελκύσει πελάτες. Λίγη τσίπα, έστω… Μιλάμε για παιδιά 9-10-11 χρονών
Ας κάνει το μπάσκετ την αρχή
Όταν με το καλό επιστρέψουμε θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για restart. Αρκεί να το θέλουν και να το αντιληφθούν.
Αυτή η κατάσταση είναι τοξική. Δηλητηριάζει τα παιδιά, δεν τα αφήνει κατ΄αρχήν να… ζήσουν και να χαρούν σαν παιδιά και τα βάζει σε έναν φαύλο κύκλο. Σε μια πίεση…
Ας κάνει το μπάσκετ την αρχή να σταματήσει ο εισπρακτικός χαρακτήρας τόσων Ακαδημιών. Και να ακολουθήσουν την σωστή κατεύθυνση (που έχασαν).
Και κάτι τελευταίο: Δεν βάζουμε τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι . Υπάρχουν και καλές και κακές Ακαδημίες. Και σωστοί και… εγωκεντρικοί προπονητές. Και κανονικοί ατζέντηδες αλλά και… παρολιτζήδες. Όπως και δημοσιογράφοι που λειτουργούν ως εξυπηρέτηση ατζέντηδων αλλά και κανονικοί.
Όπως και σωστοί γονείς… Αλλά θα πρέπει όλοι μαζί να απομονώσουν όσους κάνουν τη ζημιά.
Ο καθένας στον τομέα του. Τώρα είναι όντως η ευκαιρία για restart