Πέσαν να τον φάνε τον Πεπ Γκουαρδιόλα, πολύ και πολλοί, μετά τον αποκλεισμό στο Champions League από την Τότεναμ. Με χαιρέκακη ικανοποίηση. Απολαμβάνοντας το βίντεο που τον δείχνει να πιάνει με απόγνωση το κεφάλι του και να πέφτει με τα γόνατα στο έδαφος. Αμέσως μόλις, μέσω VAR, ακυρώνεται αυτό που θα ήταν το γκολ της πρόκρισης της Μάντσεστερ Σίτι στα ημιτελικά.
Δημοφιλές έγινε και ένα λογοπαίγνιο με το όνομά του. Fraudiola. Από το αγγλικό «fraud» που σημαίνει «απάτη». Μα τελικά, αλήθεια, είναι «απάτη» ο Πεπ; Είναι δηλαδή ένας προπονητής που παρουσιάζεται ως καλύτερος από αυτό που στην πραγματικότητα είναι, επειδή στο ξεκίνημα της καριέρας του είχε την ευλογία να δουλέψει στην Μπαρτσελόνα του Λιονέλ Μέσι (και των άλλων εξαιρετικών παιδιών);
Τα επιχειρήματα των haters
Οι επικριτές του, λένε και ξαναλένε ότι από τότε που έφυγε από τη Βαρκελώνη δεν μπόρεσε ούτε καν να πλησιάσει στην κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής. Στην Μπάγερν, παρότι είχε ίσως το καλύτερο υλικό που συγκεντρώθηκε ποτέ μαζί σε αυτόν τον τεράστιο σύλλογο, απέτυχε κάνοντας αμφιλεγόμενες επιλογές στα κρίσιμα σταυροδρόμια.
Στην τριετία του στη Σίτι, έχει το ελαφρυντικό ότι η φανέλα είναι απείρως πιο light συγκριτικά με προηγούμενες δουλειές του, αλλά αυτό ακριβώς δεν προσπάθησε να ισοσκελίσει ξοδεύοντας αβέρτα, πάνω από 600 εκατ. ευρώ, για μεταγραφές; Πάρα πολλά για να έχεις ταβάνι απλώς τα προημιτελικά της Νο1 διοργάνωσης της γηραιάς ηπείρου. Μονακό, Λίβερπουλ και τώρα Τότεναμ, οι τρεις ομάδες κατά σειρά που έφεραν τον αποκλεισμό, το γκρέμισμα της προσπάθειας για αλλαγή status των «πολιτών».
Η υπερασπιστική γραμμή του Γκουαρδιόλα
Οι υπερασπιστές του Πεπ, απαντάνε, κυρίως με το εξής: ότι και μόνο που υπάρχει αυτός και οι ιδέες του βλέπουμε ματς που μένουν για πάντα. Όπως αυτό το 4-3, βράδυ Τετάρτης (17/4), στο «Ετιχάντ». Μετά από τέτοιο θέαμα, αντί να τον κατηγορεί κανείς, θα έπρεπε να τον ευχαριστεί και μόνο. Ο Καταλανός είναι ο μεγαλύτερος μεταρρυθμιστής του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ένας άνθρωπος που έχει μεν τις εμμονές του, αλλά πάνω από όλα το ρομαντισμό για την ομορφιά στο παιχνίδι σε έναν κατά τα άλλα σκληρό και κυνικό κόσμο.
Τέτοια ιερή αποστολή εμπεριέχει θυσίες και τέτοια αποδεικνύεται η συνεχόμενη αποτυχία του για το βήμα παραπάνω στο Τσάμπιονς Λιγκ. Σε τελική ανάλυση, τον τιμά ότι δεν παραδίδεται στη σκοπιμότητα. Οτι παραμένει πιστός στο όραμά και στις ιδέες του. Ότι δεν υποκύπτει στον πειρασμό να παίξει πιο αμυντικά ώστε να αυξήσει τις πιθανότητές του.
Κι έπειτα, οι ομάδες του αγγίζουν συχνά την τελειότητα, αλλά παραμένουν ανθρώπινες. Με αδυναμίες που δυστυχώς για τον Γκουαρδιόλα κάνουν την εμφάνισή τους στα χειρότερα δυνατά χρονικά σημεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει την προσπάθεια. Είναι, αναντίρρητα, ένα (προπονητικό) φαινόμενο. Και ως γνωστόν αυτά, ενίοτε, απατούν.