Μπάγερν πρωταθλήτρια 2018/19 – Η ανασκόπηση

Είναι ένα ερώτημα, βάσιμο, το αν η Μπάγερν πήρε (και) αυτό το πρωτάθλημα, 7ο συνεχόμενό της, επειδή ήταν η κορυφαία ομάδα στη Γερμανία ή επειδή η Ντόρτμουντ φοβήθηκε να αποδειχτεί καλύτερή της, λιγοψυχώντας προ της μεγάλης πρόκλησης.

Το σίγουρο είναι ότι έπειτα από αρκετά χρόνια είδαμε μία πραγματική κούρσα τίτλου στην Bundesliga.

Τα πάντα κρίθηκαν ακριβώς στο φινάλε. Ή μήπως επισφραγίστηκαν; Ο συμβολισμός της τελευταίας αγωνιστικής θα μπορούσε να περιγράψει το σύνολο της σεζόν. Δύο λεπτά και 40 δευτερόλεπτα. Τόσα χρειάστηκαν οι Βαυαροί για να ανακτήσουν το προβάδισμα κόντρα στην Αϊντραχτ (με τον Αλάμπα, στο 53’), μετά δεν κοίταξαν ποτέ ξανά πίσω (5-1).

Ετσι ακριβώς δεν κράτησε στο χρόνο και το όνειρο της Μπορούσια, παρότι, προς τα τέλη Νοεμβρίου, ξέφυγε 9 βαθμούς. Παρότι η Μπάγερν έδειχνε να έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, αξέχαστη μεταξύ άλλων εκείνη η συνέντευξη Τύπου κατά την οποία τα αφεντικά Χένες-Ρουμενίγκε κατηγόρησαν αποκλειστικά τον Τύπο για τα δεινά.

Η Ντόρτμουντ έπαιξε πολύ καλύτερα από όσο την περιμέναμε, η Μπάγερν χειρότερα, ο συνδυασμός έφερε το σασπένς. Εν τέλει, βγήκε από πάνω η τεχνογνωσία, η νοοτροπία νικητή, η ενσάρκωση του «Mia San Mia». Το «Είμαστε αυτοί που είμαστε» όπως μεταφράζεται το μότο των Βαυαρών, και αναφέρεται στο πόσο διαφορετικά και καλύτερα τα κάνουν αυτοί σε σύγκριση με τους άλλους.

Η Μπάγερν δεν πρέπει να ξεγελιέται

Ωστόσο, στην Μπάγερν δεν πρέπει να βαυκαλίζονται, ακόμα και αν έρθει το νταμπλ, στον τελικό του Κυπέλλου με τη Λειψία. Η ανάγκη για αλλαγές, ριζικές και δομικές, είναι μεγάλη. Δεν είναι μόνο ότι η Ντόρτμουντ «λίγο ήθελε». Είναι κυρίως η εκ νέου αποτυχία στο Champions League, η οποία κατέδειξε το πόσο πίσω έχει μείνει το Νο1 κλαμπ στη Γερμανία σε σχέση με τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό, με το δυναμικό και παθιασμένο ποδόσφαιρο που κυριαρχεί ως τάση στους κορυφαίους της γηραιάς ηπείρου.

Το ευοίωνο είναι ότι στο Μόναχο έχουν καταλάβει και αποδεχτεί τις ελλείψεις τους, αφήνοντας πίσω αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις. Η ανοικοδόμηση δεν είναι ευχή, είναι διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει, με γρήγορες και αποφασιστικές κινήσεις.

Το πορτοφόλι επιτέλους άνοιξε και αυτό συνιστά τεράστια αλλαγή για ένα κλαμπ που πάντα είχε (πολλά) λεφτά, αλλά ποτέ διάθεση να (υπέρ)ξοδέψει. Για τον Λούκας Ερναντέζ (Ατλέτικο) δόθηκαν 80 εκατ. ευρώ, σχεδόν τα διπλάσια σε σύγκριση με την πρότερη ακριβότερη ever μεταγραφή (Τολισό). Αλλά 35 «χαρτιά» πήγε ο Μπενζαμέν Παβάρ (Στουτγάρδη) και 3, ο υποσχόμενος φορ Γιαν Φίτε Αρπ (Αμβούργο).

Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Πρέπει να είναι μόνο η αρχή.  Λιρόι Σανέ (Μάν. Σίτι), Τίμο Βέρνερ (Λειψία), Αντουάν Γκριεζμάν (Ατλέτικο) και Κάι Χάβερτς (Λεβερκούζεν) είναι μεταξύ όσων ακούγονται, περισσότερο ή λιγότερο, για την επόμενη ημέρα.

Το θέμα είναι ποιος θα ηγηθεί του νέου πρότζεκτ. Θα είναι ο Νίκο Κόβατς; Η’ θα βρουν δικαίωση φήμες του στιλ Ερικ τεν Χαχ και Μαρκ φαν Μπόμελ; Οποιος και να επιλεχθεί πάντως, επιβάλλεται να έχει το 100% της στήριξης των διοικούντων. Αλλιώς δουλειά δε (θα) γίνεται. Το 7ο δεν ήταν τόσο ρουτίνα, όσο μήνυμα, προειδοποίηση.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

ΝΙΚΟ ΚΟΒΑΤΣ

Το πόσο ασφαλής είναι, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, συνιστά αίνιγμα. Ο Χένες τον θέλει, ο Ρουμενίγκε όχι, αρκετοί σταρ ποτέ δεν τον πολυσυμπάθησαν, τον θεωρούν τακτικά ελλιπή και άπειρο στο τοπ επίπεδο. Στους οπαδούς η τάση είναι προς το «δεν κάνει». Μείνει δε μείνει, το πώς η ομάδα κατάφερε και άντεξε σε πρωτόγνωρη πίεση, είναι ένα εύσημο που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από τον 47χρονο Κροάτη. Ομοίως ότι διαχειρίστηκε επιτυχώς ένα ρόστερ δίχως ιδιαίτερη ισορροπία και με γερασμένα κομβικά στελέχη, χάντικαπ που κανείς εκ των προκατόχων του δεν είχε.

ΣΤΑΡ

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΕΒΑΝΤΟΦΣΚΙ

Για 4η φορά (αναδείχτηκε) πρώτος σκόρερ της Bundesliga, για πολλοστή, υπήρξε ένας από τους καλύτερους φορ στην Ευρώπη. Ελάχιστοι εκεί έξω έχουν το ένστικτο και την ικανότητα που έχει ο Πολωνός να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, ποσοτικά και ποιοτικά. Δεκτή η ένσταση της υπερξάρτησης από αυτόν, ειδικά καθώς διαιωνίζεται, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, το ρίσκο του να μην υπάρχει αντικαταστάτης της προκοπής σε περίπτωση τραυματισμού, τιμωρίας ή απλώς κούρασης. Αλλά, αλήθεια, λίγοι μπορούν να αντισταθούν στη γοητεία αυτού του γεννημένου γκολτζή, πόσο μάλλον όταν δεν εμφανίζει τις τάσεις φυγής που τον αναστάτωναν άλλοτε.

ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ…

Οτι αυτή ήταν η τελευταία κοινή σεζόν στη Βαυαρία των Φρανκ Ριμπερί – Αριεν Ρόμπεν. Το «Ρομπερί», δίδυμο ιερό και ιστορικό, είπε «αντίο» στην Μπάγερν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με τη συγκίνηση και την αναγνώριση σε απόλυτους βαθμούς. Η Μπάγερν δεν θα είναι η ίδια δίχως τους δυο τους. Τόσα χρόνια ήταν αυτά, καλά χρόνια. Το τελευταίο εξ αυτών είχε και έξτρα γερή θύμηση το 5-0 στο Klassiker, το πιο πειστικό δείγμα του τι θα ερχόταν. Yπάρχει χώρος να σταθούμε και στο ξεπέταγμα του Σερζ Γκνάμπρι. Εκκολαπτόμενος «μεγάλος».