Η Μπαρτσελόνα έκανε που έπρεπε. Αυτό που επίτασσε η αγωνιστική της ανάγκη, αλλά και η παράδοσή της, αποκτώντας τον Φρένκι Ντε Γιονγκ από τον Άγιαξ. Ένας παίκτης που δεν περιορίζεται σε μία θέση, είναι αδύνατο να τον χαρακτηρίσεις αμυντικό / κεντρικό μέσο ή κεντρικό αμυντικό. Γιατί απλούστατα μπορεί να παίξει παντού. Σαν ένα μοντέλο που σχεδιάστηκε ειδικά για το στυλ παιχνιδιού της ομάδας που υπηρετεί ευλαβικά το ρευστό στιλ παιχνιδιού. Ο Ντε Γιογνκ ακολουθώντας το όνειρό του, έκανε το σωστό.
Πώς όμως ένα παιδί που γεννήθηκε στο Άρκελ και μεγάλωσε σε Τίλμπουργκ και Άμστερνταμ παίζει έχοντας το μυαλό του, σαν πρόγραμμα, το στυλ παιχνιδιού μιας καταλανικής ομάδας; Είναι τα γονίδια, η σύνδεση των δύο χωρών μέσω μιας εμβληματικής προσωπικότητας, του Γιόχαν Κρόιφ.
Το 1974 ήταν το Total Football που οδήγησε την Μπαρτσελόνα στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 14 ολόκληρα χρόνια, τη στιγμή που όλος ο πλανήτης θαύμαζε την Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς στα Μουντιάλ του 1974 και 1978. Από τότε μέχρι και σήμερα 20 «οράνιε» έχουν φορέσει την «μπλαουγκράνα» φανέλα, αποτελώντας πλέον αναπόσπαστο μέλος της ταυτότητας του κλαμπ.
Αυτοί είναι οι σπουδαιότεροι Ολλανδοί της Μπάρτσα:
Γιόχαν Κρόιφ
Ο Κρόιφ σκόραρε με τα «μπλαουγκράνα» 60 φορές στην πενταετία 1973-78. Άφησε το σημάδι του τόσο στο Άγιαξ, τόσο και στην Μπαρτσελόνα, δημιουργώντας μια «γέφυρα» μεταξύ των δύο ομάδων που κρατά μέχρι σήμερα. Οι δυο τους μοιράζονται τη φιλοσοφία του θρυλικού Ολλανδού για το ποδόσφαιρο, αυτή που εμφύτευσε για τα καλά στην Μπάρτσα ως τεχνικός από το 1988 ως το 1996, για να την απογειώσει ο καλύτερος μαθητής του, Γκουαρδιόλα, κατακτώντας δύο Champions League. Πρωτοτύπησε σε προπονητικές μεθόδους, τακτικές, πήγε το ποδόσφαιρο (πολλά) βήματα παρακάτω. Πάνω απ’ όλα όμως προσέδωσε στο DNA της Μπαρτσελόνα την αίσθηση πως δεν μπορεί να χάσει και στον Καταλανικό λαό μια περηφάνια που στην δεκαετία ειδικά του ’70 την είχε ανάγκη.
Γιόχαν Νέεσκενς
Θεωρείται ένας από τους καλύτερους Ολλανδούς μέσους όλων των εποχών. Βέβαια αγωνιζόταν ως δεξί μπακ στα ξεκινήματα, όντας μάλιστα βασικός σε αυτή τη θέση στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1971 κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Βασικότατο μέλος της Ολλανδίας του Μίχελς. Ο Νέεσκενς έμεινε στην Βαρκελώνη επτά χρόνια (1974-79) και πέτυχε 46 γκολ σε 183 παιχνίδια. Μάλιστα του κόλλησαν το παρατσούκλι Johan Segon (δεύτερος Γιόχαν) λόγω του ότι ήταν ο τέλειος υποστηρικτής του παιχνιδιού του Κρόιφ.
Το μονοπάτι της καριέρας τους άλλωστε ήταν παρόμοιο. Όμως κατέκτησε μόλις ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο στο «Καμπ Νόου». Επέστρεψε στο 2006 ως βοηθός του Φρανκ Ράικαρντ.
Ρόναλντ Κούμαν
Αν υπήρχε θέση «επιθετικός κεντρικός αμυντικός», ο Κούμαν θα ήταν ακριβώς αυτός. Πώς αλλιώς εξηγούνται τα 82 γκολ σε 252 αγωνιζόμενος ως λίμπερο; Η τεχνική και η αντίληψη του παιχνιδιού τον κατέστησε τον τέλειο αμυντικό για την Dream Team του Κρόιφ στην οποία εντάχτηκε το 1989 κατακτώντας τέσσερα σερί πρωταθλήματα και το Πρωταθλητριών για πρώτη φορά, με εκείνον μάλιστα σκόρερ. Γνωστός επίσης για τις τρομερές του εκτελέσεις φάουλ, αλλά και για τη παροιμιώδη ευστοχία του στα πέναλτι. Ακόμα κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων σερί εύστοχων, με 25.
Μέλος της χρυσής γενιάς του Άγιαξ των 90s. Αφού είχε σπάσει κάθε ηλικιακό φράγμα και είχε κατακτήσει δύο πρωταθλήματα και ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ο Κλάιφερτ πήγε στη Μπαρτσελόνα το 1998. Μεσολάβησε μία ανεπιτυχής σεζόν στη Μίλαν. Στα έξι χρόνια που έμεινε στο «Καμπ Νόου» έγινε ο αγαπημένος των οπαδών και παραμένει ο πρώτος Ολλανδός σκόρερ στην ιστορία του κλαμπ, με 145 γκολ σε 308 συμμετοχές. Παρόλα αυτά η παρουσία του δεν συνοδεύτηκε με τίτλους αφού κατέκτησε μόνο το πρωτάθλημα του 1999, στο πλάι του Ριβάλντο. Η κόντρα του Βραζιλιάνου με τον μέντορά του Κλάιφερτ, Λουίς Φαν Χάαλ κόστισε στους «μπλαουγκράνα». Ο τελευταίος τον έχει χαρακτηρίσει τον «τέλειο επιθετικό».
Αποκτήθηκαν μαζί, ο Ρόναλντ (αριστερά) άντεξε όμως μόλις μία σεζόν
Φρανκ Ντε Μπουρ
Σε αντίθεση με τους συμπατριώτες του, ο Ντε Μπουρ έφτασε στην Βαρκελώνη σε ώριμη ηλικία. Στα 29 του και ενώ είχε περάσει 11 χρόνια στον Άγιαξ, κατακτώντας τα πάντα. Ουσιαστικά ακολούθησε τον Φαν Χάαλ στην Μπάρτσα, όμως η επιλογή του συνοδεύτηκε από ανάλογες επιτυχίες. Σε κάθε περίπτωση όμως η αδιαπραγμάτευτη ποιότητά του ξεχώριζε στην τετραετία 1999-2003, που φόρεσε τα «μπλαουγκράνα», μετρώντας 214 συμμετοχές και 13 γκολ. Σε αντίθεση με εκείνον, ο δίδυμος αδερφός του Ρόναλντ άντεξε μόλις μία σεζόν στο «Καμπ Νόου».
Ακόμα ένας από τη χρυσή γενιά του Άγιαξ που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης το 1995 πριν κάνει το γνωστό δρομολόγιο προς τη Βαρκελώνη. Επιλογή και αυτός του Φαν Χάαλ. Έμεινε για επτά χρόνια στην Μπάρτσα και παρότι δεν ήταν συνεχώς βασικός, κατέγραψε 256 συμμετοχές παίζοντας πρακτικά παντού στην άμυνα και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα.
Φιλίπ Κοκού
Ένας από τους αγαπημένους παίκτες του «Καμπ Νόου» την περίοδο 1998-2004. Ο Κοκού ήταν από τους μέσους που μπορούσε να κάνει τα πάντα, να κόψει και να οργανώσει το ίδιο καλά με το φανταστικό αριστερό του πόδι. Ήρθε ως δεκάρι από την Αϊντχόφεν και επέστρεψε σε αυτή ως αμυντικός μέσος μετά τη θητεία του στην Μπαρτσελόνα. Πρότυπο συμπεριφοράς, τόσο αγωνιστικά, όσο και ως ηγετική φυσιογνωμία. Από όλους τους συμπατριώτες του που φόρεσαν τη «μπλαουγκράνα» φανέλα την ίδια (πάνω κάτω) περίοδο, ο Κοκού είναι αυτός που χαίρει της μεγαλύτερης εκτίμησης. Ατυχές πως εκείνη η περίοδος όμως δεν ήταν η πιο επιτυχημένη από πλευράς τίτλων.
Μαρκ Όφερμαρς
Ήταν μια από προεκλογικές εξαγγελίες του Ζοάν Γκασπάρτ, πριν εκλεγεί πρόεδρό της Μπαρτσελόνα και την έκανε πράξη. Το Ιούλιο του 2000 Άρσεναλ και Μπάρτσα έδωσαν τα χέρια για το μεταγραφικό «πακέτο» των Πετί και Όφερμαρς αντί 40 εκατομμυρίων ευρώ. Τα 28 εκατομμύρια ευρώ που κόστισε ο τελευταίος τον έκαναν τότε τον πιο ακριβό Ολλανδό ποδοσφαιριστή. Μάλιστα ήταν μια από τις πρώτες μεταγραφές που ανακοινώθηκαν μέσω διαδικτύου, με τον ίδιο τον Όφερμαρς να την κοινοποιεί μέσω του προσωπικού του site.
Παρότι έμεινε μια τετραετία στην ομάδα, η παρουσία του δεν ήταν το τόσο επιτυχημένη όσο στους «κανονιέρηδες». Βίωσε περίοδο πολλών αλλαγών τόσο με προπονητές (Σέρα Φερέρ, Κάρλες Ρέσακ, Φαν Χάαλ, Άντιτς, Ράικαρντ), όσο και σε διοικητικό επίπεδο, με την Μπάρτσα να παλεύει ακόμα για την παραμονή της τη σεζόν 2002-03. Ο Όφερμαρς ήταν σταθερά εκ των κορυφαίων παικτών της, με 142 συμμετοχές 19 γκολ και 19 ασίστ, όμως οι συνεχείς τραυματισμοί τον ανάγκασαν να σταματήσει το ποδόσφαιρο.
Οι υπόλοιποι Ολλανδοί της Μπάρτσα
- Ρίτσαρντ Βίτσχε (1991-1993)
- Ζόρντι Κρόιφ (1994-1996)
- Ρουντ Εσπ (1997-2000)
- Γουίνστον Μπογκάρντε (1998-2000)
- Μπαουντεβάιν Ζέντεν (1998-2001)
- Τζιοβάνι Φαν Μπρόνχορστ (2003-2007)
- Έντγκαρ Ντάβιτς (2004)
- Μαρκ Φαν Μπόμελ (2005-2006)
- Ιμπραΐμ Αφελάι (2011-2014)
- Γιάσπερ Σίλεσεν (2016- σήμερα)