Ο Ερίκ Καντονά μπήκε σε ένα δωμάτιο. Το τέλος πλησίαζε. Στο μυαλό του… έπαιζαν οι στίχοι των αγαπημένων του Doors.
Κάθε ιστορία έχει μία αρχή. Και ένα τέλος. Ο Καντονά θέλησε να είναι βίαιο. Μία ποδοσφαιρική… αυτοχειρία.
Προσχεδιασμένη. Θαρρείς πως ο Γάλλος την επιζητούσε. Επιχειρούσε να τη σαγηνεύσει πολλές φορές.
Και πριν από 22 χρόνια τα κατάφερε… ΜΠΑΜ!
Η ημέρα που ο Ερίκ Καντονά αυτοκτόνησε: 11 Μαΐου 1997.
Μετά από ένα ακόμη πρωτάθλημα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εκείνο το τρόπαιο δεν το ασπάστηκε. Το κράτησε στα χέρια του μελαγχολικά.
Ήξερε τι θα ακολουθούσε.
«Όταν σταματάς το ποδόσφαιρο, δεν είναι εύκολο. Η ζωή σου γίνεται δύσκολη. Το ξέρω γιατί νιώθω ότι σταμάτησα νωρίς. Αγαπούσα το παιχνίδι, αλλά δεν είχα πια το πάθος να κοιμηθώ νωρίς, να μην βγω έξω με τους φίλους μου. Να μην πιω και μην κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου», είχε πει σε μία από τις συχνές στιγμές… φιλοσοφίας.
Η πορεία του από τη Μασσαλία, όπου γεννήθηκε, μέχρι το Μάντσεστερ, όπου μεγαλούργησε, είχε καμπόσα στάδια.
Κάποια καλά. Άλλα αρνητικά. Ο Ερίκ δεν έπαψε ποτέ να αποφασίζει ό,τι θεωρούσε αυτός ορθό.
Ακόμη και η επιλογή της Οσέρ, αντί της Νις, είχε κάτι… σουρεάλ.
Ήταν μόλις 16 ετών. Αλλά αποτελούσε κάτι θελτικό για τους Γάλλους προπονητές. Ένα… τρόπαιο που έπρεπε να αποκτηθεί.
Ο Καντονά είχε μόλις ολοκληρώσει την επίσκεψή του στις εγκαταστάσεις της ομάδας της Νίκαιας. Και ζήτησε να πάρει μαζί του μία φανέλα της ομάδας. Του εξήγησαν πως αν την ήθελε, θα έπρεπε και να την πληρώσει! Ο Ερίκ δεν κοίταξε ξανά πίσω του.
Επόμενος σταθμός η Οσέρ. Της προπονητικής… αλεπούς που ακούει στο όνομα του Γκι Ρου. Το αίτημα του πιτσιρικά Ερίκ ήταν ίδιο. Θαρρείς πως τους δοκίμαζε. Ο Ρου του έχωσε όχι μία, αλλά δύο φανέλες στην τσάντα του.
Αυτό ήταν. Ο Καντονά ήξερε που έπρεπε να υπογράψει.
Το φινάλε της καριέρας του στο «Ολντ Τράφορντ» (με αντίπαλο τη Γουέστ Χαμ) ήταν όπως θα το ήθελε. Νίκη, μία ασίστ (στον Ζόρντι Κρόιφ) και η φανέλα του στα χέρια ενός αντίπαλου.
«Την αντάλλαξα με έναν τύπο. Νομίζω ότι την πούλησε για μία φιλανθρωπία», θυμήθηκε μετά από χρόνια. Μόνο που δεν ήθελε να ανασύρει στη μνήμη του εκείνο τον.. τύπο.
Ο Τζον Μονκούρ, ο τυχερός που έλαβε την… ευλογία της τελευταίας φανέλας του Γάλλου, εκτός από την υλική ανταμοιβή, είχε λάβει και κάτι ακόμη. Μία κλωτσιά, τον Μάρτιο του 1994, του απέφερε την κόκκινη κάρτα.
Η πρώτη αποβολή του Καντονά στην Αγγλία.
Σύντομα θα ακολουθούσε και άλλη μία. Στο «Σέλχαρτ Παρκ», έδρα της Κρίσταλ Πάλας με την περίφημη και διαβόητη κλωτσιά κουνγκ-φου. Δεν έχει μετανιώσει. Το έχει δηλώσει πριν από μερικά έτη. Μόνο που εκείνη του… έσπασε την ψυχή σε χίλια κομμάτια. Κάπου εκεί, ανάμεσα στο διάστημα της υποχρεωτικής αποχής του, σκέφτηκε για πρώτη φορά την αυτοχειρία.
Δεν τον έμελε το ποδόσφαιρο. Είχε χρόνο για άλλα πράγματα. Για τις τέχνες, τις οποίες λάτρευε.
«Όταν ήμουν νεότερος, λάτρευα την ιδέα μία θεατρικής τουρ. Όπως έκαναν στα χρόνια του Μολιέρου. Μερικές φορές οι θίασοι ταξίδευαν για έναν χρόνο. Αυτό έκανα πάντα στο ποδόσφαιρο. Έφευγα», είχε πει σε μία παλιότερη συνέντευξή του στη «Liberation».
Εκεί είχε αναλύσει και τον… επαναστάτη Ερίκ. «Αυτή τη φορά έφυγα για τα καλά. Θα πάω να ζήσω στη Βαρκελώνη. Μία πόλη που είναι κοντά στην ιδέα που έχω για τη ζωή. Είναι ανοικτή, ικανή να ξετρυπώνει ταλέντα. Οι άνθρωποι δεν έχουν μείνει στον Γκαουντί ή τον Μιρό, μολονότι δεν έχουν ξεχάσει τι έχουν προσφέρει. Αν σταματήσουν θα είναι σαν να έχουν αποδεχτεί τον θάνατό τους. Δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος γι’ αυτό. Εχω τόσα πολλά πράγματα να δω, τόσα πολλά πράγματα να ζήσω προτού πεθάνω». Χρειάζεστε κάτι άλλο;
Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον είχε επιχειρήσει να τον αποτρέψει να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ο πανούργος Σκωτσέζος προπονητής ήξερε πως τα πνευμόνια του Καντονά άντεχαν για δύο ακόμη έτη.
Μόνο που η καρδιά του Ερίκ είχε… σταματήσει οριστικά. Ο «Φέργκι» ήξερε και κάτι άλλο: Πως δεν διόλου εύκολο να αλλάξεις γνώμη στον Καντονά.
Ο Καντονά θα πορεύεται για πάντα με μια εικόνα. Το κεφάλι ψηλά. Το ίδιο και ο γιακάς του. Θαρρείς πως οι εμφανίσεις της Γιουνάιτεντ διέθεταν έναν, υποχρεωτικά, γι’ αυτόν.
Μόνο που ο σηκωμένος γιακάς δεν ήταν δήλωση μόδας. Ή ένα ακόμη καπρίτσιο του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του.
Αιτία για την αρχή του ήταν ο πόνος στο αυχένα του. Και το γεγονός πως ο γιακάς του κρατούσε ζεστό το συγκεκριμένο σημείο. Ένας… μύθος μόλις γκρεμίστηκε.
Μόνο που ο Καντονά μένει παγερά αδιάφορος.
Το έκανε σε πιο σημαντικά πράγματα. Όπως με την Εθνική Γαλλίας.
Μόχθησε. Τσακώθηκε. Έφυγε. Γύρισε ξανά. Στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του, στο Euro 1996, είπε το μεγάλο «όχι». Είχε ήδη πάρει την απόφασή του.
Δεν αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αγγλίας. Όταν το ποδόσφαιρο επέστρεφε.
Η τέλεια ευκαιρία να επιβεβαιώσει εκείνα τα πανό που έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους στο «Ολντ Τράφορντ». Και έπειτα πλήθαιναν.
Και παράτολμα κόμπαζαν πως «Το 1996 είναι ένα τέλειο έτος για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Γεννήθηκε ο Ερίκ Καντονά».
Δεν έχουν άδικο. Μαζί του η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μεγαλούργησε. Τουλάχιστον στα στενά όρια του Νησιού.
Η 11η Μαΐου δεν είναι μόνο η ημέρα όπου ο Ερίκ Καντονά πάτησε τη σκανδάλη.
Είναι και εκείνη που ο Ερίκ Καντονά «πλήγωσε» τη Λίβερπουλ. Σε έναν από τους επικότερους τελικούς του Κυπέλλου Αγγλίας.
Ο καμβάς ήταν δικός του. Μεγαλούργησε. Και πρόσφερε ακόμη έναν τίτλο στους… διαβόλους του.
Ο τελευταίος έμελε να επικυρωθεί στις 11 Μαΐου του 1997. Η ημέρα που ο Ερικ Καντονά… αυτοκτόνησε. Μια για πάντα.
Στα αυτιά του θα αντηχούσαν οι στίχοι του «The End», των αγαπημένων του Doors και του Τζιμ Μόρισον. Ενός επαναστάτη. Όπως ήταν και ο Ερίκ.
«Δεν θέλω καμία επιγραφή στην ταφόπλακά μου. Μία κενή πλάκα, επειδή αυτό που θέλω να αφήσω ξωπίσω μου είναι η δήλωση ενός μεγάλου μυστηρίου». Ερικ Καντονά.