Αυτά που έβαλαν την πραγματοποίηση των πιο τρελών του ονείρων σε κίνηση ήταν τα αγνότερα των κινήτρων. Η λατρεία του μικρού, πεντάχρονου Φερνάντο για τη μπάλα και η αγάπη του για τη «ροχιμπλάνκο» φανέλα. Ξεκινώντας να αντιλαμβάνεται μέσα από την ομάδα της γειτονιάς του στη Φουενλαμπράδα , την Πάρκε, το θαυμαστό παιχνίδι, ακολουθούσε ουσιαστικά τα βήματα των μεγαλύτερων αδερφών του. «El Niño» ήταν άλλωστε από τότε, ο βενιαμίν της οικογένειας. Ωστόσο δεν άργησε να ξεπεράσει το πρότυπό τους – καθότι τερματοφύλακες και να περάσει στην επίθεση. Οι βάσεις είχαν μπει για τη δημιουργία ενός από τους εμβληματικότερους στράικερ. Του Φερνάντο Τόρες.
Ηθελε να μιμηθεί το είδωλό του. Οχι κάποιον σπουδαίο των 90s, αλλά τον Captain Tsubasa, το διάσημο ιαπωνικό ποδοσφαιρικό καρτούν. «Οταν ήμουν παιδί δεν μπορούσα να βρω καλό σήμα στην τηλεόραση, αλλά όλοι στο σχολείο μιλούσαν γι’ αυτό το καρτούν. Αρχισα να παίζω ποδόσφαιρο εξαιτίας του». Σε λίγα χρόνια, ο πιτσιρικάς από το τη Φουενλαμπράδα, θα γινόταν το είδωλο μιας γενιάς.
Ωστόσο μετά τον παιδικό ενθουσιασμό, για να πέσει με τα μούτρα στο ποδόσφαιρο χρειαζόταν ένας εφηβικός έρωτας. Η Ατλέτικο Μαδρίτης. Είχε φροντίσει ο παππούς του για αυτό. Ηταν Γενάρης του 1995 όταν τον πήγε για πρώτη φορά στο «Βιθέντε Καλντερόν». Η πρώτη γεύση ήταν πικρή, αφού ο Φερνάντο είδε την άσημη Κομποστέλα να καταφέρνει να αποφύγει την ήττα. 23 χρόνια μετά, θρύλος ήδη της αγαπημένης του ομάδας, ο παππούς Εουλάλιο θα ήταν περήφανος.
«Θέλω να ξεκινήσω μ’ αυτούς που βρίσκονται σε μια άλλη κερκίδα, εκεί ψηλά. Τον Λούις Αραγονές που μας έδειξε τι σημαίνει Ατλέτικο, και τον παππού μου, που έκανε στον εγγονό του το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να του κάνει. Τον έκανε Ατλέτικο», ήταν τα πρώτα λόγια του Τόρες στον αποχαιρετισμό του ως «ροχιμπλάνκο».
Μπορεί το επίσημο «αντίο» στο ποδόσφαιρο να το είπε σήμερα, μετά από 760 παιχνίδια, 110 συμμετοχές με την εθνική Ισπανίας και 298 γκολ, αλλά στην ουσία το ταξίδι του είχε ολοκληρώσει έναν τέλειο κύκλο στη Λιόν πέρυσι, στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Το τελευταίο τρόπαιο της καριέρας του, το πρώτο με την ομάδα της καρδιάς του. Η Ατλέτικο ουσιαστικά «μεγάλωσε» μαζί με τον Τόρες, καθώς η πρώτη κανονική – επαγγελματική σεζόν της καριέρας του ήταν στη Σεγούντα Ντιβιζιόν και ολοκληρώθηκε με την άνοδο.
Πέντε χρόνια μετά θα έφευγε για τη δεύτερη ομάδα που λάτρεψε και λατρεύτηκε παράφορα. Μέχρι να γίνει (για κάποιους) μισητός. Στη Λίβερπουλ ο Τόρες αναγνωρίστηκε ως το φαινόμενο που ήταν. Ενας επιθετικός που όμοιό του δεν είχε δει το «Ανφιλντ» από την εποχή του Κένι Νταγκλίς, ένα είδωλο που σκόραρε στο «Ολντ Τράφορντ» και έδειχνε με την παλάμη του τα πέντε ευρωπαϊκά των «ρεντς». Το δίδυμό του με τον Τζέραρντ είναι εικονικό, ένα από τα καλύτερα που έχει δει η Πρέμιερ Λιγκ κι ας μην απέφερε τρόπαια. Αυτός ήταν και ο λόγος που 3,5 μετά, ο «el Niño» μετατράπηκε σε persona non grata, πιέζοντας για τη μεταγραφή του στην Τσέλσι.
«Ενιωθα βασιλιάς, αλλά η ομάδα διαλυόταν».
Το σκοπό του τον πέτυχε, κατακτώντας το Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ, ένα Κύπελλο. Εντούτοις ο αέρινος ασταμάτητος επιθετικός που τρομοκρατούσε τους αντιπάλους είχε χαθεί. Επειτα από τραυματισμό στο γόνατο δε θα επέστρεφε ξανά ίδιος.
Η κλάση όμως ήταν εκεί και απέφερε στιγμές ιστορικές. Το γκολ πρόκρισης στον τελικό στο «Καμπ Νόου» κόντρα στην Μπαρτσελόνα, εκείνο που άλλαξε την ιστορία της «φούρια ρόχα» στο Euro 2008, μετατρέποντάς την σε κατά συρροή πρωταθλήτρια. Το χρυσό παπούτσι στο δεύτερο σερί Euro το 2012.
Φερνάντο Τόρες: τα γκολ στα Euro
Σε ένα ποδοσφαιρικό ταξίδι που χαρακτηρίζεται από τρομερά ύψη και τρομακτικά απότομη πτώση, η κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Τόρες είναι μία που ο μικρός Φερνάντο θα ήταν περήφανος. Είδωλο για πολλούς, θρύλος της Ατλέτικο, ένας τυφώνας που παρέσυρε μια ολόκληρη γενιά στα 18 θαυμαστά χρόνια της καριέρας του.