Η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι σε πείσμα των καιρών ένα μικρό «γαλατικό χωριό» στη La Liga, στο ισπανικό ποδόσφαιρο, σε όλη την Ευρώπη. Κι είναι απαγορευμένο να χαρακτηρίσεις οτιδήποτε σχετίζεται με την Μπιλμπάο, κάτι άλλο πέρα από βασκικό.
Η ιστορία της βασίζεται σε αυτή την υπερηφάνεια, τη μοναχική πορεία και λίγες συγκινήσεις. Σε μια εποχή που κυριαρχούν ομάδες χωρίς ιστορία, που βασίζουν την επιτυχία τους στα υπέρογκα ποσά που ξοδεύουν, οι Βάσκοι συνεχίζουν να πολεμούν με τα δικά τους μέσα. Πέρα όμως από την όποια… hipster μόδα και τις πολιτικές προεκτάσεις που μπορεί να έχει ένας τέτοιος σύλλογος, ο μύθος του στηρίζεται στο ότι μπορεί να παραμένει αυτόχθων. Δεν κάνει εξαιρέσεις για τίποτα και για κανέναν.
Μια μεταγραφή όμως της διοίκησης του Χοσού Ουρούτια, έχει ανησυχήσει τους φανατικούς της οπαδούς. Τι δουλειά έχει ένας 26χρονος Ρουμάνος με τρία μόλις χρόνια (σημαντικής) καριέρας μάλιστα στην περσινή πρωταθλήτρια της χώρας, Βιτορούλ, στην ομάδα τους; Ο Κριστιάν Γκανέα ήταν ο λόγος που την περασμένη Δευτέρα που όλοι οι παίκτες των «λιονταριών» ήταν στις παραλίες, οι δημοσιογράφοι είχαν γεμίσει ασφυκτικά την αίθουσα Τύπου του «Σαν Μαμές». Ήταν μια ιστορική μέρα.
Η μεταγραφή του ήταν γνωστή από τον Δεκέμβριο αντί ενός εκατομμυρίου ευρώ, αλλά ουδείς ήταν πεπεισμένος πως θα τον έβλεπε να γίνεται στην πράξη παίκτης της Αθλέτικ. Βλέπετε ένα ισπανικό διαβατήριο δε λέει τίποτα ως «χαρτί» για να αγωνιστείς εκεί. Κι ένας Ρουμάνος που το γενεαλογικό του δέντρο ουδεμία σχέση έχει με τη Χώρα των Βάσκων, συγκέντρωνε λίγες πιθανότητες να πάρει την «έγκριση».
Το όνειρο του πατέρα, η επιθυμία του γιου
Ήταν το ίδιο που άκουγε ο πατέρας του Κριστιάν από όταν το σπλάχνο του ήταν μόλις 11 ετών και εκείνος λαχταρούσε να τον δει να παίζει στην μεγάλη ομάδα της περιοχής: «Πώς θα παίξει στην Αθλέτικ αφού είναι Ρουμάνος»; Να που θα γίνει! Ο Ινιάκι Γουίλιαμς είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα παιδιού μεταναστών που παίζει στην ομάδα, όμως είναι γεννημένος εκεί. Όπως και ο Μπιξάν Λιζαραζού, ενώ ο παππούς του Εμερίκ Λαπόρτ ήταν Βάσκος.
Το μοναδικό επιχείρημα του Γκανέα ήταν πως τα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας, μεγάλωνε με αυτό το «μικρόβιο», να παίξει στην Αθλέτικ. Γι’ αυτό γράφτηκε στην θυγατρική του κλαμπ, Ντεμπορτίβο Μπασκόνια, όπου έμεινε τρία χρόνια, πριν μετακινηθεί στην Ιντάρσου και την Εουσκάδι U18, την μικρή… εθνική ομάδα των Βάσκων.
Ο έφηβος Κριστιάν με τα χρώματα της Χώρας των Βάσκων
Παρά την πρόοδό του όμως, το κάλεσμα από την Αθλέτικ δεν ήρθε ποτέ. Ήρθε όμως από τις ακαδημίες της Μαγιόρκα και ο Γκανέα δεν μπορούσε να αρνηθεί μια ομάδα της Primera. Εν τέλει ευκαιρία δεν πήρε ποτέ στην πρώτη ομάδα και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα (των γονιών του).
Η… πολυμήχανη μάνα και η ευχή του Χάτζι
Για κάποιον που έζησε την παιδική του ηλικία στα δύσκολα χρόνια της μετά τον Τσαουσέσκου εποχής στη Ρουμανία, δεν ήταν διόλου απλό να επιστρέψει. Πόσο μάλλον να πετύχει. Η μητέρα του Γκανέα είναι η ζωντανή απόδειξη για αυτό.
Στο Μπασάουρι, ένα προάστιο 40.000 κατοίκων του Μπιλμπάο υπάρχει ένα εστιατόριο, το Kanela Kafe που το «τρέχουν» δύο Ρουμάνες, η Αλεξανδρίνα και η Ιονέλα, η μητέρα και η αδερφή του Κριστιάν. Η οικογένειά του ήταν από τις πολλές των Ρουμάνων που το 2004 μετακόμισαν στην Ισπανία με την υπόσχεση καλύτερης δουλειάς. Μάταια. Οι μισθοί είχαν αρχίσει να πέφτουν και εκείνη νοσοκόμα με εμπειρία 20 ετών στην πατρίδα της, αναγκάστηκε να καθαρίζει σπίτια και να προσέχει ηλικιωμένους για να τα φέρνουν βόλτα.
Εκεί, στο Μπασάουρι, ο Γκανέα ανακάλυψε έναν νέο ποδοσφαιρικό κόσμο, εκτός από ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο την πραγματική διαφορά στην επαγγελματική του καριέρα την έκανε η συνάντηση με τον Γκεόργκε Χάτζι. Κι ας τον αποκαλούσαν στην Ρουμανία «Ισπανό», όταν επέστρεψε για να παίξει ποδόσφαιρο στην Τίγκρου Μόρες. Ο θρύλος του ρουμανικού ποδοσφαίρου που είναι ιδιοκτήτης και προπονητής της Βιτορούλ, τον έβαλε να παίξει αριστερό μπακ. Συνήθως η θέση του ήταν πιο ψηλά στο γήπεδο, πάντα κοντά στη γραμμή. Ως αριστερό μπακ έγινε διεθνής και η φανέλα με το «22» κοσμεί το Kanela Kafe πίσω στο «σπίτι», όπως αποκαλεί το Μπασάουρι η μητέρα του.
Νέα πρόσωπα, ίδια Αθλέτικ
Επιστρέφοντας στην αίθουσα Τύπου του «Σαν Μαμές», ο Γκανέα στάθηκε στο «όνειρο που έγινε πραγματικότητα» και ο Ουρούτια στο βασκικό παρελθόν του. Για τους οπαδούς της Αθλέτικ κάνει μικρή διαφορά, θα συνεχίσουν να τον βλέπουν με μισό «μάτι» μέχρι να παίξει στο «λάκκο των λεόντων» και να βγει ζωντανός, να αποδείξει πως νιώθει όντως αυτή τη φανέλα δική του. Μόνο έτσι θα τους κερδίσει. Η καχυποψία εξάλλου προς το πρόσωπό του έχει να κάνει με τη γενικότερη προς τον εκμοντερνισμό του κλαμπ.
Συμπληρώθηκαν ήδη δέκα χρόνια από τότε που μπήκε για πρώτη φορά διαφήμιση στη μπροστινό μέρος της φανέλας. Μετά την αποτυχία της σεζόν που μόλις τελείωσε, η θέληση της διοίκησης είναι να δώσει στον Εντουάρντο Μπερίτσο τα εργαλεία για να πετύχει. Μαζί με τον Γκανέα, παρουσιάστηκε και η έτερη προσθήκη που έχει γίνει μέχρι στιγμής, ο δεξιός μπακ, Κάπα. Προϊόν των ακαδημιών που έφυγε για να καθιερωθεί στην Εϊμπάρ με την οποία έζησε όλη την πορεία από τη Segunda μέχρι την άνοδο στην πρώτη κατηγορία και την εξαιρετική φετινή σεζόν. Στα μάτια των Βάσκων οι Κάπα και Γκανέα είναι τα επιθετικά μπακ που μπορούν να γίνουν οι δικοί τους… Ντάνι Άλβες και Ζόρντι Άλμπα. Υπερβολή σίγουρα, όμως το δεδομένο είναι πως θα προσθέσουν ανταγωνισμό στους Ντε Μάρκος, Μπαλενθιάγκα και Λέκουε. Πάνω απ’ όλα όμως η Αθλέτικ ανοίγει ξανά την αγκαλιά της στα δικά της παιδιά. Οι δυο τους και ο Σαμπίν Μερίνο ήταν συμπαίκτες στις ακαδημίες. Το αίσθημα της παρέας, της οικογένειας. Αυτό που είχε χαθεί.
Ο ρομαντισμός δεν πέθανε για την Αθλέτικ, επειδή ένας όχι 101% Βάσκος, θα φορέσει τη φανέλα της. Αντιθέτως είναι ένδειξη του πόσο μεγάλη είναι η ιδέα της, που ένα παιδί μεταναστών, πέρασε μια ολόκληρη περιπέτεια για να πραγματοποιήσει (αυτό που έγινε) το όνειρό του…
