Οι Δεκατέσσερις Μαύροι: Mία ιστορία ρατσισμού και λύτρωσης (pics, vid)

Δεκατέσσερις Μαύροι. Διωγμένοι. Απόκληροι. Σε μία κοινωνία που τους στοχοποίησε. Τους απομόνωσε. Και τους έδωσε ένα γερό μάθημα.

Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στον κυρίαρχο λευκό.

Βρισκόμαστε στο 1969. Στην εποχή του διαχωρισμού. Στην εποχή που ο ρατσισμός ήταν… μόδα.

Θέσεις για λευκούς. Και θέσεις για μαύρους. Για νέγρους, όπως τους αποκαλούσαν απαξιωτικά. Κλήροι και απόκληροι.

Μία χούφτα ανθρώπων είχε τη σκέψη να αλλάξει τη ρουτίνα.

«Ένοχοι» μοναχά για το χρώμα του δέρματός τους.

Αυτή είναι η ιστορία των «14 Μαύρων» (Black 14).

Όλοι τους μέλη της ομάδας φούτμπολ του Πανεπιστήμιο του Γουαϊόμινγκ.

Για τα δεδομένα της εποχής ένας αθλητικός… όλεθρος. Με επιδόσεις που τους έφεραν μέχρι το Νο12 στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μία ομάδα φαινόμενο. Αήττητη, πανίσχυρη, πρότυπο. Και με έναν (λευκό) προπονητή, τον Λόιντ Ίτον που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του.

Στο πέμπτο παιχνίδι εκείνης της σεζόν, το αήττητο Γουαϊόμινγκ θα αντιμετώπιζε το BYU.

Οι Αφροαμερικανοί παίκτες δεν λησμόνησαν πως την προηγούμενη χρονιά, στο αντίστοιχο παιχνίδι, είχαν υποστεί ρατσιστική επίθεση. Και πως το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο είχε σχέση με την εκκλησία του Ιησού Χριστού.

Η οποία αρνούνταν να κάνει παπάδες τους Αφροαμερικανούς.

Και θέλησαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

Η συνάντηση στα αποδυτήρια προέβαλλε διάφορες λύσεις διαμαρτυρίας: ένα μαύρο Χ στα κράνη τους, εμπνευσμένο από τον δολοφονημένο το 1965, Μάλκολμ Χ.

Μαύρες κάλτσες ή μαύρα περιβραχιόνια.

Και αν τίποτα από αυτά δεν ήταν αποδεκτό, τότε το χρώμα του δέρματός τους θα εξυπηρετούσε τον σκοπό τους.

Για να συμβεί κάτι από αυτό, θα έπρεπε να το εγκρίνει ο προπονητή τους.

Η ιδέα δεν του άρεσε. Την απέρριψε, αλλά αποδέχθηκε την πρόσκληση των 14 παικτών να συναντηθούν και να μιλήσουν την παραμονή της αναμέτρησης.

Όσα συνέβησαν εκεί, ήταν η αρχή του τέλους. Για τον Ίτον. Για τους παίκτες. Για το πανεπιστήμιο.

Το πνεύμα των λέξεων που χρησιμοποίησε ο Ίτον ήταν ίδιο και απαράλλακτο. «Σας το απαγορεύω», είπε και ξέκοψε κάθε πνεύμα αντιλογίας με ένα πειστικό «βουλώστε το»!

Μετά από δέκα λεπτά συνομιλίας, οι παίκτες είχαν καταλάβει πως η κίνησή τους δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος.

Ωστόσο, αυτό που ακολούθησε τους βρήκε εντελώς απροετοίμαστους.

«Δεν ανήκετε πια στο πανεπιστήμιο, φύγετε από εδώ»! Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα.

Δεκατέσσερις εξόριστοι. Δεκατέσσερις απόκληροι.

Όσα ακολούθησαν μοιάζουν παρανοϊκά.

Στην αναμέτρηση με το BUY, το Γουαϊόμινγκ επικράτησε με άνεση. Δίχως τους Δεκατέσσερις Μαύρους.

Η λογική υπαγόρευε πως οι 14 θα έβρισκαν στήριξη. Τουλάχιστον από το μέχρι πρότινος πανεπιστήμιό τους.

Ο κόσμος πήρε το μέρος του Ίτον!

Και οι λιγοστές φωνές που ζητούσαν δικαιοσύνη για τους 14… πνίγηκαν.

Στην επόμενη αναμέτρηση, κόντρα στο πανεπιστήμιό του Σαν Χοσέ Στέιτ οι «Δεκατέσσερις Μαύροι» είδαν την ιδέα τους να βρίσκει εφαρμογή.

Όχι από τους συμπαίκτες, αλλά τους αντιπάλους τους!

Το αθλητικό κομμάτι ήταν το λιγότερο. Χάθηκε μία ευκαιρία. Μόνο που οι 14 είδαν να χάνεται η ζωή τους.

Όσοι επιχειρούσαν να βρουν εργασία, δεν μπορούσαν. Μόλις τους αναγνώριζαν, τους απέρριπταν.

Αυτή ήταν η πραγματική τιμωρία τους, για μία σκέψη. Για μία απλή συζήτηση, η οποία αμφισβητούσε τα κεκτημένα.

Η ιστορία κατέγραψε πως το Γουαϊόμινγκ νίκησε τόσο το BYU, όσο και το Σαν Χοσέ. Στα υπόλοιπα παιχνίδια έκανε τέσσερις ήττες.

Και την επόμενη σεζόν, με μία αμιγώς λευκή ομάδα, είχε ρεκόρ 1-9! Ο κόουτς Ίτον έχασε τη δουλειά του. Μα δε μετάνιωσε ποτέ για την απόφασή του.

Το πανεπιστήμιο αδυνατούσε να προσελκύσει μαύρους αθλητές για την επόμενη δεκαετία.

Κανείς αθλητής που δεν είχε λευκό χρώμα δέρματος έμπαινε στη διαδικασία.

Η ιστορία είχε γίνει γνωστή.

Πενήντα χρόνια μετά, ήρθε η απολογία. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Το κακό είχε γίνει, ωστόσο.

Το Πανεπιστήμιο του Γουαϊόμινγκ αποφάσισε να τιμήσει τους «Δεκατέσσερις Μαύροι» με μία εβδομάδα μνήμης και μεταμέλειας.

Τις εκδηλώσεις παρακολούθησαν 8 από τα 11 μέλη που βρίσκονται ακόμη στη ζωή.

Ο Τομ Μπέρμαν, αθλητικός διευθυντής του πανεπιστημίου, ανέλαβε στο δυσβάσταχτο χρέος της συγνώμης.

Κατέληξε κάπως έτσι:

«Σας παρακαλούμε να δεχτείτε την ειλικρινή συγνώμη από το Πανεπιστήμιο του Γουαϊόμινγκ για τον άδικο τρόπο που σας μεταχειρίστηκε και τις δυσκολίες που σας προκάλεσε αυτή η αντιμετώπιση.

Θέλουμε να σας καλωσορίσουμε στο σπίτι σας ως μέλη αυτού του ιδρύματος και ελπίζουμε να αποδεχτείτε το παλιό γνωμικό του Γουαϊόμινγκ: “Μία φορά Κάουμπόι (σ.σ.: το παρατσούκλι της ομάδας), για πάντα Καουμπόι”».

Κάντε follow στο Sportime

Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook

Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram