Τους αποκαλούν «ομάδα αυτοκτονίας». Και η… σκούφια τους βαστάει από την πόλη του Μπέρνλι, στην περιοχή του Λάνκασαϊρ.
Η Μπέρνλι διαθέτει τη δική της φίρμα οπαδών. Διαβόητη στο πέρασμα των ετών. Με μπόλικους σεσημασμένους χούλιγκαν και διάφορα παρακλάδια.
Δε διαβάσατε λάθος.
Η αντίπαλος του Ολυμπιακού στο Europa League, η μικρομεσαία και τρόπον τινά άσημη Μπέρνλι, διαθέτει τη δική της ομάδα χούλιγκαν. Η οποία έχει καταγράψει στα… κατάμαυρα ιστορικά κιτάπια κάμποσες σελίδες στο λήμμα «βρετανικός χουλιγκανισμός».
Η ιδέα γεννήθηκε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Την εποχή που κάθε ομάδα συνοδεύονταν από τη φίρμα.
H Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ καμάρωνε για τον (δικό της) «κόκκινο στρατό» (σ.σ.: Red Army).
Η Λιντς Γιουνάιτεντ διέθετε διαβόητο (σε μία εξαιρετικά ελεύθερη μετάφραση) προσωπικό υπηρεσίας (σ.σ.: Service Crew, παρμένο από το προσωπικό που εργάζονταν στα τρένα).
Η Τσέλσι είχε τους περίφημους… κυνηγούς κεφαλών (σ.σ: Headhunters).
Η Λίβερπουλ αποτελούνταν από ένα μάτσο εξαιρετικά… σκανδαλιάρικα παιδιά (σ.σ.: The Urchins, το οποίο μεταφράζεται και ως οι αχινοί).
Και η Γουέστ Χαμ είχε την ομάδα Ιντερ Σίτι (σ.σ.: ICF, παρμένη από τα ομώνυμα τρένα που χρησιμοποιούσαν στις μετακινήσεις τους).
Οι παραπάνω συγκαταλέγονται στις πλέον διαβόητες φίρμες που έχουν… βασανίσει τα αγγλικά γήπεδα. Και στο πέρασμά τους έχουν ρημάξει ολόκληρες πόλεις.
Η κουλτούρα του χουλιγκανισμού επέβαλλε τη δημιουργία μίας φίρμας. Όσο μικρή και αν ήταν η ομάδα.
Κάπως έτσι σκέφτηκαν και στη Μπέρνλι. Και αφού δημιούργησαν και δοκίμασαν την αντοχή τους… βάπτισαν την ομάδα με ένα όνομα περισσότερο… ζοφερό από τα υπόλοιπα: ομάδα αυτοκτονίας!
Ίσως επειδή το εγχείρημά τους να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες φίρμες έμοιαζε με… αυτοκτονία.
Η αλήθεια είναι πως στο Μπέρνλι εμπνεύστηκαν από τους καμικάζι αυτοκτονίας, οι οποίοι άρχισαν κάπου το 1985 να κάνουν την εμφάνισή τους στη Μέση Ανατολή.
Για χάρη της αντιπάλου του Ολυμπιακού υπάρχει βιβλιογραφία. Και όχι μόνο!
Στο Ηνωμένο Βασίλειο η έκδοση βιβλίων με την αφήγηση της ζωής ενός χούλιγκαν είναι συνηθισμένη. Αποτελεί μία… βουτιά στο ένδοξο παρελθόν των ομάδων. Στη δεύτερη ζωή που ζούσαν, συνήθως, οι ηγέτες των φιρμών. Τα επεισόδια, οι τραυματισμοί, οι νίκες και οι ήττες. Φυσικά μακριά από τις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου… Σε μία αλάνα. Σε ένα σοκάκι. Σε μία παμπ.
Τα καμώματα των χούλιγκαν των «κλάρετς» έχουν καταγραφεί και στη σειρά «The Real Football Factories».
Το βιβλίο με την ονομασία «Suicide Squad» έχει γραφτεί από τον Άντριου Πόρτερ. Αυτόν που έδωσε πνοή στην «ομάδα αυτοκτονίας».
Και τον άνθρωπο, τον οποίο όσοι ταξιδέψουν μέχρι το Λάνκασαϊρ, δεν πρόκειται να γνωρίσουν.
Εκτός και αν επισκεφθούν το πλησιέστερο σωφρονιστικό κατάστημα.
Βλέπετε, ο Πόρτερ εκτίει ποινή φυλάκισης 32 ετών, η οποία του επιβλήθηκε το 2011! Όχι μόνο σε αυτόν, αλλά και σε άλλα ιδρυτικά μέλη της «ομάδας αυτοκτονίας».
Ποιος ήταν ο λόγος;
Η… αστυνομική φωτογραφία του Πόρτερ.
Επειδή παραβίασαν τους περιοριστικούς όρους που τους είχαν επιβληθεί και ταξίδεψαν μέχρι το Μπλάκμπερν, για το ντέρμπι με τη μισητή γειτόνισσά τους, τη σεζόν 2010-2011, όταν η Μπέρνλι επέστρεψε στην Premier League. Φυσικά και το… μενού περιείχε ραντεβού για την επίλυση των (όποιων) διαφορών.
Μέχρι να συμβεί αυτό, ο Πόρτερ και η… κουστωδία φρόντισαν να δημιουργήσουν αρκετούς μπελάδες.
Φτάνοντας ακόμη και στα μέρη μας, πριν από πολλά χρόνια.
Η αλήθεια είναι πως η καταγραφή των γεγονότων στο βιβλίο του Πόρτερ δημιουργεί την αίσθηση πως οι χούλιγκανς του Μπέρνλι είναι ατρόμητοι. Και διψασμένοι να εισβάλλουν στον κόσμο των… μεγάλων παιδιών, σπάζοντας και καταστρέφοντας. Ποιος ξέρει, ίσως ο… συγγραφέας χρησιμοποιεί μία «πινελιά» υπερβολής. Ίσως και όχι…
Μέχρι ένα σημείο, πάντως, το κατάφεραν. Τα έβαλαν ακόμη και με τα… σκανδαλιάρικα παιδιά της Λίβερπουλ, γνωστούς για την κατοχή και τη χρήση μαχαιριών, και κατάφεραν να φύγουν αλώβητοι!
Για χρόνια… βασάνιζαν όσους οπαδούς επέλεγαν να ακολουθήσουν την ομάδα του «Τερφ Μουρ». Με την πλέον συνήθη τακτική, παλιότερων ετών είναι η αλήθεια, την ήρεμη εισβολή των οπαδών της Μπέρνλι στο χώρο που βρίσκονταν οι φιλοξενούμενοι και έπειτα ό,τι θέλει ας προκύψει!
Μη νομίζετε, η Μεγάλη Βρετανία αποδείχτηκε πολύ μικρή για τα καμώματα του Πόρτερ και της ομάδας του.
Για ένα μεγάλο διάστημα η Μπέρνλι πρόσφερε τα μέλη της και στην Εθνική Αγγλίας! Με τους χούλιγκανς της αγγλικής ομάδας να έχουν συμμετοχή σε διάφορα επεισόδια σε Παγκόσμια Κύπελλα και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα από το 1980 μέχρι το 2004!
Σε ένα από τα ταξίδια του, ο Πόρτερ έφτασε μέχρι την Ελλάδα. Για την αναμέτρηση των «τριών λιονταριών» με την «γαλανόλευκη», για τα προκριματικά του Μουντιάλ, το 2001.
Το εξώφυλλο του βιβλίου του Πόρτερ.
«Μία καλή ευκαιρία και για διακοπές», όπως αναφέρει στο βιβλίο, αφού «θα προηγούνταν και μία εβδομάδα διακοπών στην Κω».
Μόνο που η παρουσία των «κλάρετς» στην Αθήνα, συνδυάστηκε και με επεισόδια. Σύμφωνα με τον Πόρτερ, ο ίδιος και η παρέα του κατέβηκαν σε μία στάση του τρένου, όπου παρατήρησαν πως υπήρχαν και άλλοι Άγγλοι. Φυσικά και το αλκοόλ υπήρχε σε αφθονία.
Η πληροφορία πως ένα άλλο μεγάλο κομμάτι των Άγγλων φιλάθλων είχε… στρατοπεδεύσει σε ένα σημείο πιο κοντά στο Ολυμπιακό Στάδιο, μετέφερε τα μέλη της «ομάδας αυτοκτονίας» εκεί.
Λίγο αργότερα, σύμφωνα με το βιβλίο, οι Αγγλοι δέχτηκαν την επίθεση των Ελλήνων! Ιπτάμενες καρέκλες, πέτρες και ό,τι άλλο μπορούσε να φτάσει στα χέρια των δύο πλευρών, χρησιμοποιήθηκε στις… μάχες σώμα με σώμα!
Το… αλισβερίσι συνεχίστηκε, μέχρι οι φιλοξενούμενοι έφτασαν ξανά στο τρένο και από εκεί στον τελικό προορισμό τους: το ΟΑΚΑ. Εκεί όπου τα μέλη της Μπέρνλι δέχτηκαν τα συχαρίκια των υπόλοιπων για το θράσος και το θάρρος που έδειξαν!
Η αντίπαλος του Ολυμπιακού έχει την Αθήνα και ως ένα άλλο σημείο αναφοράς. Εκείνος ο προκριματικός όμιλος διέθετε, πέρα από την Αγγλία και την Ελλάδα, την Γερμανία και την Αλβανία.
Ο Πόρτερ με την ομάδα του ταξίδεψε ξανά μέχρι την ελληνική πρωτεύουσα, προκειμένου να συνεχίσει, οδικώς, μέχρι τα Τίρανα.
Εκεί κατέγραψε μία διαφορετική ιστορία. Δίχως φασαρίες. Αλλά με μπόλικη σημειολογία.
Μία καρφίτσα με το σήμα και το όνομα της φίρμας της Μπέρνλι.
«Όταν φτάσαμε εκεί, βρήκαμε ένα μπαρ, το οποίο ήταν φιλικό και καθαρό και μπήκαμε μέσα. Κάθε μία ώρα περνούσε ένας αστυνομικός, ο οποίος κρατούσε ένα πολυβόλο. Ρώτησα τον μπάρμαν, αν θα μπορούσα να το δανειστώ για μία φωτογραφία. Μου έγνεψε καταφατικά, αλλά δεν ξέρω αν με είχε καταλάβει. Λίγο αργότερα, ο αστυνομικός πέρασε ξανά. Ο μπάρμαν τον φώναξε, συζήτησαν και κατόπιν με φώναξε», αναφέρει ο Πόρτερ.
Και συνεχίζει: «Έτριβε τα δάκτυλά του, ζητώντας χρήματα. Οπότε του έδωσα πέντε λίρες και το πολυβόλο ήταν δικό μου. Το έστρεψα σε όλους στο μπαρ. Οι φίλοι μου έπεσαν στο πάτωμα και ο αστυνομικός πετάχτηκε έξω από το μπαρ! Ο μπάρμαν μου ζήτησε να είμαι προσεκτικός. Έβγαλα την αναμνηστική φωτογραφία μου και παρέδωσα το όπλο στον ιδιοκτήτη του. Ήταν εξαιρετικά ανακουφισμένος εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή».
Η κραυγή «su, su, suicide» (σ.σ.: η λέξη αυτοκτονία σε μορφή συνθήματος) ακούγονταν όλο και πιο συχνά από τα μέλη της «ομάδας αυτοκτονίας». Για πολλά χρόνια, ο Αντριου Πόρτερ και η παρέα του έκαναν – μακριά από το γήπεδο – ό,τι δε μπορούσε να πράξει ο αγαπημένος σύλλογός του μέσα σε αυτό. Πλέον, εκείνη η διαβόητη παρέα αποτελεί μία ανάμνηση. Για κάποιους καλή, για άλλους κακή…
[vc_row][vc_column width=”2/3″][td_block_14 custom_title=”SUNDAY’S FILES” tag_slug=”sunday-s-files” limit=”6″ tdc_css=””][/vc_column][vc_column width=”1/3″][td_block_7 custom_title=”SPORTMINUTE” category_id=”90″ limit=”7″][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]