Σκοτάδι. Απέραντο σκοτάδι. Ο Λόνι Γουόκερ ήταν βυθισμένος σε αυτό. Ούρλιαζε. Μα κανείς δεν τον άκουγε.
Προσπάθησε να ανοίξει την επόμενη πόρτα της ζωής του. Μα εκείνη έμενε για χρόνια σφαλισμένη. Κρατώντας τον Λόνι Γουόκερ στη σιωπή.
Και ο γκαρντ των Σαν Αντόνιο Σπερς έμενε κλειδωμένος σε μία αιώνια λούπα. Μία επαναλαμβανόμενη σεξουαλική κακοποίηση.
Εκείνη που συνέβη στα παιδικά χρόνια του. Μα δε σβήστηκε ποτέ από το μυαλό του.
Παίζει ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και ο Γουόκερ τη βιώνει ακόμη και τώρα στην ηλικία των 21.
Το μυστικό ήταν καλά κρυμμένο. Το διάλεξε ο ίδιος.
Και φρόντιζε να… ξεσπά στα μαλλιά του. Αυτά τον κράτησαν πνευματικά ικανό. Και εκείνα τον… τράβηξαν μία και καλή.
Μία ιστορία λύτρωσης μόλις ξεκινάει. Με τον Λόνι Γουόκερ να παραδέχεται για τη σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκε όταν ήταν παιδί.
Τόσο αγνό, έτσι ώστε να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει. Τόσο αγνός, έτσι ώστε να επιτρέψει σε ένα άρρωστο μυαλό να του επιβληθεί.
Μέχρι εδώ! Η λούπα σταματά εδώ.
Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αφαιρεθεί κάτι. Το μαλλί του.
Όσοι παρακολουθείτε NBA, αποκλείεται να μην έχετε αντιληφθεί τη φιγούρα του.
Ένα πελώριο μαλλί. Που ξεκίνησε να δημιουργεί από τα χρόνια του σχολείου. Από τα χρόνια της κακοποίησης.
Αυτό μεγάλωνε. Όπως μεγάλωσε και το σκοτάδι στο μυαλό του.
Η αποκάλυψη ήρθε την ημέρα της αποκαθήλωσης. Του κουρέματος.
Με τον Λόνι Γουόκερ να μπαίνει σε μία μακριά λίστα αθλητών που έχουν να αντιμετωπίσουν… δαίμονες.
Για διάφορους λόγους. Για κάποιους είναι το άγχος και η πίεση. Για μερικούς ένα ψυχολογικό παιδικό κατάλειπο.
Για τον Γούκερ ήταν όλα αυτά. Και κάτι παραπάνω.
Ξέρετε τι τον βοήθησε να το ξεπεράσει;
Η καραντίνα.
Σε ένα δωμάτιο αυτός και ο… εαυτός του. Μέχρι να μείνει ένας. Αυτός με τα σώας τας φρένας. Ο λυτρωμένος.
Ο Γουόκερ υποστηρίζει οτι κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού και της παύσης της ρουτίνας που δεν δίνει χρόνο για σκέψεις, είχε ελεύθερη ώρα να αφοσιωθεί σε αυτόν που μετράει: Στον εαυτό του.
Να έρθει σε ειρήνη με τους… δαίμονες που τον ταλαιπωρούσαν.
Και κάπως έτσι, το μαλλί του κοντοκουρεμένο έγινε μοϊκάνα. Και μετά μία κόκκινη μοϊκάνα. Ακολούθησε ένα απλό φλατ τοπ. Και μετά η κορυφή με τα μαλλιά μεγάλωνε. Ολοένα και μεγάλωνε.
Μαζί με τις κακές σκέψεις του. Και όταν πια έφτασε στο ταβάνι, αποφάσισε να κόψει το μαλλί και τη σύνδεση με το παρελθόν του.
To NBA πλέον ταυτίζεται με κάθε περίπτωση που θέλει να σπάσει τον… τοίχο του φόβου.
Το έκανε πρώτος ο Κέβιν Λαβ, μιλώντας για τις κρίσεις πανικού που αντιμετώπισε.
Πήραν σειρά και άλλοι. Και το NBA υποχρεώθηκε να αλλάξει τα κριτήρια του: ψυχολόγοι και άλλοι ειδικοί στην υπηρεσία των αθλητών.
Το λαμπερό και επικερδές άθλημα του μπάσκετμπολ αφήνει και τα ψυχολογικά κατάλοιπά του.
Κάποιοι μπορούν να τα χειριστούν καλύτερα απ’ τους άλλους. Μερικοί καθόλου. Λυγίζουν. Και μένουν στο σκοτάδι.
Ο Λόνι Γουόκερ μάχεται με κάτι παραπάνω από μία απλή κρίση πανικού.
Αντιμετώπισε μία αλλοίωση στην προσωπικότητά του. Ένα βαρύ πλήγμα. Και μάλιστα ως παιδί.
Στην πιο τρυφερή ηλικία. Αυτή που διαμορφώνει έναν άνθρωπο.
«Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πριν πάω στην 5η Δημοτικού, βρισκόμουν με μέλη της οικογένειάς μου. Με κάποιους που δεν θα ονομάσω περνούσα περισσότερο χρόνο.
Με κακοποίησαν σεξουαλικά, με βίασαν, με κακομεταχειρίστηκαν. Το συνήθισα, γιατί σε αυτή την ηλικία δεν ξέρεις τι είναι τι.
Ήμουν ένα ευκολόπιστο και περίεργο παιδί που δεν γνώριζε τον πραγματικό κόσμο. Στο μυαλό μου, τα μαλλιά μου ήταν κάτι που μπορούσα να διαχειριστώ».
Τα λόγια του Λόνι Γουόκερ παγώνουν. Και το θάρρος που χρειάζεται για να ειπωθούν είναι μεγαλύτερο από κάθε πρόκληση στο NBA.
Ο Λόνι Γουόκερ έπεσε θύμα βιασμού, αλλά έστω και αργά κατάφερε να σώσει την ψυχή του.