Στο λεξικό, δίπλα από τη λέξη «σταθερότητα», το όνομά του Ρομέλου Λουκάκου, δεν μπαίνει ούτε με σφαίρες. Ικανός για το καλύτερο, ικανός και για το χειρότερο, θυμίζοντας κάτι από «Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ».
Όμως, παρά την όποια κριτική έχει δεχθεί κατά καιρούς και παρά τα σκαμπανεβάσματα που έχει στην καριέρα του, ο Ρομέλου έχει καταφέρει να αφήσει το δικό του στίγμα. Φερ’ ειπείν, με τα δύο τέρματα που σημείωσε στο 3-1 κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας μεσοβδόμαδα, ο άσος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφτασε τα 111 στην Πρέμιερ Λιγκ και μπήκε στην πρώτη 20άδα των σκόρερ της κατηγορίας.
Εκτός από το να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα, έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει και άλλα πράγματα στο γήπεδο. Αυτό επεσήμανε και ο Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ μετά το ματς του «Σέλχαρστ Παρκ», με τον Νορβηγό να τον αποθεώνει για τα δύο του τέρματα, αλλά και για τα τρεξίματα που έκανε.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχει βάλει αρκετή μυϊκή μάζα και να μοιάζει σαν… κτήνος, εντούτοις ο 25χρονος δεν είναι ο κλασικός φορ που εκτελεί μέσα στο κουτί. Έχει τα απαραίτητα στοιχεία για τη συγκεκριμένη θέση, επιπλέον, όμως, βλέπει γήπεδο, καθώς μπορεί να παίξει με πλάτη, να «σπάσει» τη μπάλα την κατάλληλη στιγμή στα άκρα, ενώ έχει εξαιρετικό εκτόπισμα. Αν και η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο δεν το βλέπουμε τόσο συχνά από εκείνον.
Ταβάνι η κορυφή
Του λείπει η σταθερότητα, είναι δεδομένο αυτό. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έχει τη θέληση και μάλιστα σε τεράστιο βαθμό. Φάνηκε, άλλωστε και από δηλώσεις που είχε κάνει στο παρελθόν, όταν μεταξύ άλλων είχε μιλήσει για τις τριτοκοσμικές συνθήκες που έζησε στην Αμβέρσα κατά τα παιδικά του χρόνια. «Ήθελα να γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Βελγίου. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Όχι απλά καλός ή σπουδαίος. Ο καλύτερος. Έπαιζα με τόσο θυμό εξαιτίας πολλών πραγμάτων. Λόγω των ποντικιών που έτρεχαν στο σπίτι μας, λόγω του ότι δεν μπορούσα να δω Τσάμπιονς Λιγκ εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο με κοιτούσαν οι άλλοι γονείς», είχε αναφέρει.
Πράγματι, ουδείς μπορεί να του προσάψει ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν μόχθησε για να φτάσει εκεί που είναι τώρα. Δεν του χαρίστηκε τίποτα, ούτε περπάτησε σε ροδοπέταλα. Βίωσε μικρός τη φτώχια και το ρατσισμό, ενώ ακόμη και στην καριέρα του ένιωσε στο πετσί του την απόρριψη από την Τσέλσι. Εντάξει, το τελευταίο δεν έχει καμία σχέση με τα όσα πέρασε στο Βέλγιο, αλλά ακόμη κι έτσι κατάφερε να το αντιμετωπίσει επιτυχώς, να βγει πιο δυνατός.
Το ότι μπήκε στην πρώτη 20άδα των σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ συνιστά μία (ακόμα) προσωπική του δικαίωση. Θα ήθελε πολύ να ζήσει κάτι μεγάλο και με τους ετέρους «κόκκινους διάβολους», την εθνική του ομάδα δηλαδή, η 3η θέση στο (προηγούμενο) Μουντιάλ δεν του αρκεί. Το Euro που γίνεται του χρόνου είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να καταφέρει αυτό που ήθελε από παιδί. Να γίνει ο καλύτερος. Θα πρέπει βέβαια νωρίτερα να είχε γίνει και σταθερότερος…