Ο Ντέρικ Ρόουζ κοίταξε κατάματα τη ζωή. Δίχως να ανοιγοκλείσει τα βλέφαρά του. Δίχως να σαστίσει.
Ξεστόμισε ένα δυνατό «αντε γαμ…» και συνέχισε.
Ο Ντέρικ Ρόουζ βίωσε την κορυφή. Βρέθηκε στον πάτο. Μόνος. Σχεδόν αβοήθητος. Επιχείρησε να νικήσει τους… δαίμονες του τραυματισμού πολλές φορές. Όταν το πετύχαινε, κάτι συνέβαινε.
Ξανά… μαυρίλα. Φως. Σκοτάδι. Η εναλλαγή είναι συνεχόμενη.
Στην αρχή, το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωνε. Ο MVP είχε φθαρεί. Σχεδόν ανεπανόρθωτα.
Σικάγο. Νέα Υόρκη. Κλίβελαντ. Τζίφος. Ύστερα ήρθε η Μινεσότα. Η ζεστή αγκαλιά του Τομ Θίμποντο.
Και η ελπίδα πως ο MVP θα γίνει ξανά κάτι ανάλογο. Αν και η αλήθεια είναι πως ο Ρόουζ δε στοχεύει στα περασμένα μεγαλεία.
Οι ειδικοί, φέτος, λένε πως μπορεί να αναδειχθεί ο 6ος καλύτερος παίκτης. Αν φυσικά συνεχίσει να κάνει αυτό που… κάνει.
Σε μία αντίθεση διαδρομή. Βλέπετε, οι περισσότεροι πρώτα θα επιλεχθούν ως… κορυφαίοι από τον πάγκο και έπειτα θα γίνουν πολυτιμότεροι.
Ο Ντέρικ Ρόουζ δεν συμβαδίζει με τη λογική.
Το είχε αποδείξει από τις πρώτες ημέρες του. Όσα έκανε… παραβίαζαν την μπασκετική λογική. Απίθανα καλάθια, επικές φάσεις και πολλά στόματα που έμειναν ανοικτά.
Μέχρι εκείνη τη νύχτα που έμειναν μια για πάντα ορθάνοικτα. Ουχί από θαυμασμό, αλλά από αγωνία.
Στο διαδίκτυο κυκλοφόρησε μία καταπληκτική φωτογραφία. Ένα απίστευτο κολάζ, με τον Ρόουζ της Μινεσότα να σηκώνει από το παρκέ τον Ρόουζ των Μπουλς.
Μολονότι ο ίδιος πριν από μερικά χρόνια υποστήριζε πως θέλει να έχει τη δυνατότητα να παίζει με το παιδί του, προτού καταντήσει σακάτης από τους απανωτούς τραυματισμούς.
Δεν σταμάτησε.
Και ο κόσμος το αναγνωρίζει.
Αλλά για πάντα, ακόμη και όταν αποσυρθεί, ο Ντέρικ Ρόουζ θα είναι ένα τεράστιο «what if». Ένα «τι θα γινόταν αν…».
Στις Ηνωμένες Πολιτείες λατρεύουν τα εναλλακτικά σύμπαντα. Είναι σίγουρο πως δεν ένα από αυτά ο Ρόουζ δεν τραυματίστηκε. Αυτή τη στιγμή μπορεί να είναι ήδη πρωταθλητής. Όχι μία, αλλά δύο φορές.
Και οι Σικάγο Μπουλς δεν είναι περίγελος. Ο… Μάικλ Τζόρνταν της νέας γενιάς βρέθηκε. Τον λένε Ντέρικ Ρόουζ.
Μόνο που η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ό,τι γράφεται, δεν ξεγράφεται.
Και ο Ρόουζ έχει υποστεί δύο μεγάλους τραυματισμούς. Και κάμποσους μικρότερους.
Το κορμί του πονάει έπειτα από κάθε παιχνίδι. Κι αυτός το ζορίζει γιατί θέλει να παίζει μπάσκετ.
Και να αποδεικνύει σε όσους λένε πως… τελείωσε, ότι δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη τους.
Φέτος αγωνίζεται με τη χάρη ενός All Star. Αν καταφέρει να γράψει την 4η συμμετοχή του στη Σάρλοτ θα είναι η μεγαλύτερη νίκη του. Η επικράτηση της ψυχής του.
Με τη φανέλα της Μινεσότα μετράει 18.5 πόντους, 4.6 ασίστ, 2.8 ριμπάουντ, με 48.6% στα δίποντα, 833.8 στις ελεύθερες βολές και 46.2% στα σουτ τριών πόντων! Και μέσα σε όλους αυτούς τους αριθμούς θα πρέπει να προσθέσουμε το 29.8. Όσα και τα λεπτά που περνάει στο παρκέ.
Τα περισσότερα από τη σεζόν της Νέας Υόρκης, το 2016-2017.
Η επιστροφή του στο Σικάγο, την πόλη όπου λατρεύτηκε και λίγο αργότερα – λόγω των τραυματισμών του – «σταυρώθηκε» και αποκαθηλώθηκε, είχε μία… πινελιά και μία νοσταλγία του παρελθόντος.
Η εμφάνισή του έκανε τους φιλάθλους να τον θυμηθούν όταν φορούσε την κόκκινη φανέλα των Μπουλς. Τόσο που άρχισαν να κραυγάζουν το ακρωνύμιο των τριών γραμμάτων που είχε ακουστεί και παλιότερα στο «United Center».
«MVP… MVP…MVP»
Ο Ρόουζ αγωνίστηκε ως τέτοιος. Είπε εκείνη την ξεγυρισμένη βωμολοχία στη ζωή και σε όσα τους συνέβησαν και αγωνίστηκε.
Μόνο που για κάθε φωτεινή στιγμή, έρχεται το σκοτάδι.
Όπως έγινε πριν από μερικά 24ώρα. Στο ίδιο έργο θεατές. Ο Ρόουζ επιχείρησε ένα τζαμπ – σουτ. Προσγειώθηκε άτσαλα. Διάστρεμμα. Ξανά από την αρχή.
Ένα ξεγυρισμένο «αντε γαμ…» και πάλι στο παρκέ. Ο Ντέρικ Ρόουζ έχει έναν σκοπό. Και δεν θα σταματήσει μέχρι να τον πετύχει.
[vc_row][vc_column width=”2/3″][td_block_14 custom_title=”SUNDAY’S FILES” tag_slug=”sunday-s-files” limit=”6″ tdc_css=””][/vc_column][vc_column width=”1/3″][td_block_7 custom_title=”SPORTMINUTE” category_id=”90″ limit=”7″][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]