Ντιέγκο Κόστα, η τέχνη του πολέμου

Δεν είναι από τις άγνωστες φάτσες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αντιπαθής στην πλειοψηφία του κόσμου για τον τρόπο παιχνιδιού του ή για την επιλογή του να απαρνηθεί την πατρίδα του και να παίξει στη «φούρια ρόχα» σε άλλους. Ο Ντιέγκο Κόστα είναι σίγουρα παρεξηγημένος. Οχι πως τον ενδιαφέρει κιόλας να αλλάξει την αντίληψη του κόσμου για εκείνον. Αυτός είναι, αυτό πληρώνεται να κάνει και το κάνει καλά.

«Είτε θα πεθάνεις ως ήρωας, είτε θα ζήσεις αρκετά για να δεις το εαυτό να γίνεται ο κακός». Η all time classic ατάκα του Χάρβεϊ Ντεντ από το «Dark Knight» του Κρίστοφεν Νόλαν περιγράφει τέλεια το πως ποτέ η ζωή δεν έχει άσπρο ή μαύρο. Είναι ορισμένες αποφάσεις που ορίζουν τον τρόπο που κρινόμαστε από τους γύρω μας, καλό ή κακό. Για τον Κόστα δεν τίθεται καν δίλλημα, είναι ο πιο «κακός» ποδοσφαιριστής της εποχής του. Ακόμα κι αν συνεχίσει να σκοράρει με το «τσουβάλι» στο Παγκόσμιο Κύπελλο, οδηγήσει την Ισπανία στην κορυφή του κόσμου, θα συνεχίσει να είναι ο ίδιος. Άσχετα αν η ιστορία ενός φτωχού παιδιού, από το -ξεχασμένο από το Θεό- Λαγκάρτο της Βραζιλίας που έφτασε να λογίζεται ως βασική υποψηφιότητα για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ σε ένα Μουντιάλ, θα συνάρπαζε. Για κάποιον άλλο πιτσιρικά ίσως. Ο Ντιέγκο Κόστα δεν ήταν ποτέ «μικρός». Από το πρόσωπό του και μόνο συμπεραίνεις πως έχει περάσει πολλά στη ζωή του. Σα να γεννήθηκε 40άρης.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΑΥΡΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Ο τόπος καταγωγής του, το Λαγκάρτο είναι αυτό στο οποίο οφείλει το παρατσούκλι που του έχουν κολλήσει οι Ισπανοί. Άλλωστε τον αποδέχτηκαν στην εθνική τους, έχουν το δικαίωμα να τον πουν «σαύρα», μεταφράζοντας στην γλώσσα τους την ιδιαίτερη πατρίδα του. Πόσο ταιριαστό για τον Κόστα.

«Είμαι ο βασιλιάς σαύρα, μπορώ να κάνω τα πάντα» έγραφε ο Τζιμ Μόρισον στο ποίημά του «The Celebration of the Lizard». Κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα σε ποιόν ακριβώς αναφερόταν, όμως το παρατσούκλι του κόλλησε. Ενα από τα πολλά με τα οποία ήταν γνωστός ο θρυλικός frontman των Doors. 50 χρόνια μετά ένα άλλος… frontman -σίγουρα όχι πάντως showman- το τιμά.

Δεν ανέχεται να του πουν πως δεν μπορεί να φτάσει κάπου, να πετύχει το στόχο του. Ασεβής, απείθαρχος και επαναστατικός όσο και ο Μόρισον. Ο Ντιέγκο Κόστα είναι ο «βασιλιάς σαύρα» της Ισπανίας, μέχρι όμως να φτάσει εκεί πέρασε από χίλια κύματα η σχέση του με την εθνική ομάδα.

Στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο γνώρισε το μένος των συμπατριωτών του που απαρνήθηκε το όνειρο κάθε Βραζιλιάνοι που κλωτσά μια μπάλα, να φορέσει τη φανέλα της «σελεσάο». Αυτός, ο αθεόφοβος, στη διοργάνωση της χώρας του έκανε ντεμπούτο με το κόκκινο της Ισπανίας. Πραγματικό κόκκινο πανί, που βυθίστηκε λόγω μιας κορεσμένης ομάδας που απέτυχε και της αδυναμίας του ίδιου, αφού προερχόταν από σεζόν γεμάτη τραυματισμούς. Δεν ήταν έτοιμος. Ίσως όμως έτοιμη δεν ήταν και η Ισπανία για εκείνον. Τι δουλειά είχε ένας μαχητής, σε μια ντελικάτη ομάδα, που έπαιζε το ποδόσφαιρο που δίδασκαν οι ισπανικές σχολές ποδοσφαίρου στην τελειότητα;

To δελτίο του στην Μπαρτσελόνα Εσπορτίβο Καπέλα

Το απίθανο για έναν ποδοσφαιριστή τόσο υψηλού επιπέδου είναι πως μέχρι τα 16 του δεν ήταν ποτέ μέλος ακαδημιών! Δεν είχε φορέσει ποτέ κανονικά ποδοσφαιρικά παπούτσια, κάλτσες, όλο το σύγχρονο «εξοπλισμό» των παικτών που κοστίζει μια περιουσία. Ο διευθυντής ποδοσφαίρου της Ατλέτικο, Γκαρθία Πιτάρτς έχει τη δική του θεωρία. «Ο Κόστα πάντα είχε τις δυνατότητες να γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής, όμως του έλειπαν 300 παιχνίδια. Τόσα μετρά ένας μέσος 18χρονος παίκτης της La Liga σε επίπεδο ακαδημιών. Το πρόβλημά του ήταν πως ποτέ δεν είχε παίξει για μια οργανωμένη ομάδα και δεν την είχε εμπειρία του να είναι μέρος ενός συνόλου».

Λίγο δύσκολο (έως αδύνατο) να αποκτήσει αυτά τα στοιχεία παίζοντας μπάλα μαζί με τον αδερφό στα χωράφια καπνού του πατέρα τους σε ένα μέρος που ακόμα και σήμερα δεν έχει κανονικούς ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Μπορεί να μιμούνταν το «φαινόμενο», τον Ρονάλντο, όμως μέσα στην παιδικότητά του ήταν από τότε ώριμος. Ποτέ δεν ονειρεύτηκε τον εαυτό του σε ένα Μουντιάλ, επαγγελματία ποδοσφαιριστή.

Η τρέλα με το ποδόσφαιρο άνηκε στον πατέρα του, ο οποίος ονόμασε τους γιους του αντλώντας έμπνευση από τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές, τον Μαραντόνα και τον Ζαϊρζίνιο. Ο Ζαΐρ όμως, μεγαλύτερος γαρ, έβγαζε τα δικά του χρήματα δουλεύοντας ημιπαράνομα στα σύνορα με την Παραγουάη, μεταφέροντας εμπορεύματα «μαϊμού» μαζί με τον θείο, Έντσον τα οποία πουλούσε στην αγορά Galeria Pagé. Η οικογένεια είχε μετακομίσει από τα 14 του στο Σάο Πάολο. Ο Ντιέγκο ακολούθησε τον Ζαΐρ για ένα διάστημα, όμως ευτυχώς για εκείνον ο θείος του τον πίεζε να περάσει δοκιμαστικό στην Μπαρτσελόνα Εσπορτίβο Καπέλα.

Από εκεί θα ξεκινούσε το μεγάλο ταξίδι του στον ποδοσφαιρικό κόσμο που μέσα μια διετία τον είχε φέρει στην Ευρώπη. Στο τοπικό τουρνουά, Taça de Sao Paulo, ένα συνεργάτης του Ζόρζε Μέντεζ τον εντόπισε και του πρότεινε να τον πάει στην Μπράγκα. Γνωρίζοντας πως πίσω από την κίνηση βρισκόταν ο πιο διάσημος μάνατζερ στον κόσμο, ο Κόστα απάντησε πως «αν δεν με αφήσετε να φύγω, θα τρέξω», όταν του πρότειναν να πάει αντί για την Πορτογαλία στη Σάο Καετάνο.

Η καθιέρωση βέβαια στην Ευρώπη ήταν δύσκολη, όσο και στην εθνική Ισπανίας. Χρειάστηκε επτά παιχνίδια για να σκοράρει, έμεινε εκτός του Euro 2016 και μέχρι να έρθει ο Λοπετέγι δεν είχε βρει ουσιαστικά το ρόλο του στην ομάδα. Στα προκριματικά όμως βρήκε πέντε φορές δίχτυα και μέχρι στιγμής μετρά 10 γκολ σε 22 συμμετοχές με τη «ρόχα». Αλίμονο, δεν υπήρχε αμφιβολία πως θα τα κατάφερνε. Αν κάποιος μπορούσε είναι αυτός, η «σαύρα» που μπορεί να κάνει τα πάντα.

Αυτό το χαρακτήρα βγάζει μέσα από το παιχνίδι του. Στοιχείο που συναντάς επίσης στον Λουίς Σουάρες. Την «αλητεία» του ποδόσφαιρου του δρόμου. Εκεί όπου αν δεν σταθείς στο ύψος σου, δεν υπερασπιστείς τον εαυτό σου, μπορεί να φανείς αδύναμος. Γι’ αυτό ο Ντιέγκο Κόστα παλεύει για κάθε εκατοστό στο χορτάρι. Λιγότερη τεχνική, περισσότερο πάθος και θέληση. Μπορεί στο ποδόσφαιρο να αποθεώνεται πάντα και πρώτα η όμορφη ντρίμπλα, το σπάνιο γκολ, όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει χώρος για τύπους της αλάνας όπως ο Κόστα. Η «ισπανοποίησή» του μπορεί να πέτυχε και ο Ιέρο να έχει πλέον ένα πολύτιμο όπλο στη Ρωσία, αλλά το Λαγκάρτο υπάρχει ακόμα έντονα μέσα του και θα τον ακολουθεί παντού.

Άλλωστε στην αυτοβιογραφία του (Diego Costa: The art of war) περιγράφεται ένα περιστατικό που αγγίζει τα όρια του (αστικού) μύθου, αποτυπώνοντας τέλεια ποιος είναι ο μεγαλύτερος «κακός» της εποχής του. Στην πρώτη προπόνησή του στην Τσέλσι, ο Κόστα ζήτησε από τον Όσκαρ να μεταφράσει στους Τέρι, Ιβάνοβιτς και Κέιχιλ την εξής ατάκα:

«Πάω στον πόλεμο. Μπορείτε να έρθετε μαζί μου».