Κάθε ιστορία που εκπληρώνει το σκοπό της χρειάζεται έναν καλοφτιαγμένο κακό που να ενσαρκώνει όλα τα αρνητικά πρότυπα. Να συσπειρώνει εναντίον του. Στο ποδόσφαιρο το μοτίβο δεν διαφέρει. Σε όλες τις χώρες υπάρχει μια ομάδα που οι οπαδοί των υπολοίπων έχουν τους λόγους τους να τρέφουν απέχθεια. Άλλες φορές για λόγους εντοπιότητας, άλλες λόγω του ότι είναι η πιο επιτυχημένη, συνάμα και «ευνοημένη». Φυσικό και επόμενο λοιπόν η ομάδα που είχε με το μέρος της την αστυνομία και κατά συνέπεια ένα ολάκαιρο καθεστώς να μην είναι ακριβώς… δημοφιλής. Η Ντιναμό Βερολίνου είναι ο απόλυτος κακός του γερμανικού ποδοσφαίρου.
Παρότι στις μέρες μας έχει πέσει στην αφάνεια, βολοδέρνοντας στις μικρές κατηγορίες, η Ντιναμό κάποτε δεν ήταν ούτε κατά διάνοια ο φτωχός συγγενής των Χέρτα και Ουνιόν. Στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, τότε που η Γερμανία ήταν ακόμα χωρισμένη σε Ανατολική και Δυτική, η Berliner FC Dynamo (η πλήρης ονομασία της) κατακτούσε δέκα συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Και όπως γίνεται αντιληπτό -δίχως ιδιαίτερη εξήγηση- τέτοια κυριαρχία διαρκείας δεν ήταν ανεξάρτητη από το καθεστώς. Η Ντιναμό ήταν για την ακρίβεια η αθλητική εκπροσώπησή του. Η ομάδα της (μυστικής αστυνομίας) Στάζι, η ομάδα του (επικεφαλής της) Εριχ Μίλκε.
Η δημιουργία
Τοιχογραφία μέσα από το Sportforum που απεικονίζει μέλη της Αστυνομίας του Λαού να πηγαίνουν για προπόνηση μετά τη δουλειά
Αποσκοπώντας να αντιγράψει την επιτυχία της Ντιναμό Μόσχας, το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας της Ανατολικής Γερμανίας θέλησε να δημιουργήσει μια οργάνωση σε πλαίσια αθλητικά. Αυτή ήταν ο Αθλητικός Σύλλογος Ντιναμό Βερολίνου που περιλάμβανε σπορ όπως κολύμβηση, στίβο, βόλεϊ και φυσικά ποδόσφαιρο. Από εκεί ξεπήδησαν ορισμένοι από τους κορυφαίους Γερμανούς αθλητές της εποχής αν και χρησιμοποιώντας κάθε λογής αθέμιτο μέσο, αφού ουκ ολίγες περιπτώσεις ντόπινγκ βγήκαν στην επιφάνεια, οι περισσότερες μάλιστα εν αγνοία των ίδιων των αθλητών.
Η Ντιναμό δεν έχει να επιδείξει κάποια εξέχουσα διάκριση, μέχρι που ο αρχηγός της μυστικής αστυνομίας, Μίλκε, αποφάσισε πως «η ποδοσφαιρική επιτυχία θα υπερτόνιζε την ανωτερότητα του καθεστώτος». Έτσι το 1954 παίκτες της Ντιναμό Δρέσδης και άλλων τοπικών συλλόγων εξαναγκάστηκαν να μετακινηθούν στην ομάδα του Ανατολικού Βερολίνου. Παρόλα αυτά μέχρι το 1966 που μετονομάστηκε BFC Dynamo φλέρταρε ακόμα και με τον υποβιβασμό. Η αλλαγή του ονόματος, σήμανε τη δημιουργία κάτι εντελώς διαφορετικού από την προηγούμενο Αθλητικό Σύλλογο. Μια ομάδα που χτίστηκε με μοναδικό σκοπό την επίδειξη αριστείας.
Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70 στην Ντιναμό είχαν συγκεντρωθεί οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της χώρας, ενώ είχε γίνει και εξαιρετική δουλειά στις ακαδημίες του συλλόγου. Οι βάσεις είχαν μπει για την πρώτη πραγματικά σπουδαία ομάδα της Ανατολικής Γερμανίας, με το βλέμμα στην διάκριση εκτός των συνόρων.
Η συμβολή της Στάζι και το πέναλτι της ντροπής
Λόγω των δεσμών των με τη Στάζι, ο Μίλκε θεωρούνταν ο μεγαλύτερος οπαδός της Ντιναμό και τιμητικά είχε τον τίτλο του προέδρου. Η στήριξή του όμως ήταν κάθε άλλο παρά τυπική. Παρευρισκόταν στα περισσότερα παιχνίδια της ομάδας, όπως και στα πάρτι των επιτυχιών, αφού χωρίς την ανάμειξή του δεν θα ήταν πραγματοποιήσιμη η δυναστεία των 10 πρωταθλημάτων Ανατολικής Γερμανίας.
Δεν ήταν μόνο η απόκτηση των καλύτερων ταλέντων, αλλά (φυσικά) και ο επηρεασμός των διαιτητών. Ακόμα και για να διαιτητεύσουν σε διεθνής διοργανώσεις χρειάζονταν έγγραφα που περνούσαν από την έγκριση της Στάζι. Οπότε θέλοντας και μη ήταν αναγκασμένοι να υπακούσουν στις υποδείξεις. Ωστόσο όλοι οι κατηγορίες για την εύνοια της Ντιναμό Βερολίνου, δεν θα είχαν την ίδια δυναμική αν δεν συνοδεύονταν από την εικόνα. Ένα πέναλτι που πήρε τον Μάρτιο του 1986 στο ντέρμπι τίτλου με την Λοκομοτίβ Λειψίας, έχει μείνει στην ιστορία ως το «πέναλτι της ντροπής». Το γήπεδο στη Λειψία εξερράγη από την εξόφθαλμη αδικία και ο σχολιαστής για το ραδιόφωνο απηχούσε τα συναισθήματά τους, φωνάζοντας: «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ». Κι όμως συνέβη, η Ντιναμό ισοφάρισε και κατέκτησε εν τέλει τον τίτλο με διαφορά δύο πόντων από τη Λοκομοτίβ εκείνη τη χρονιά. Εξαιτίας εκείνης της βουτιάς. Υπήρχε λόγος που αποκαλούνταν
Schiebemeister (πρωταθλητές της κλεψιάς).
Στην Ευρώπη εντούτοις το μακρύ χέρι της Στάζι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να βοηθήσει την αγαπημένη της ομάδα. Παρότι η ιστορική Ντιναμό Δρέσδης αποδέχτηκε με το «έτσι θέλω» του Μίλκε το σερί των Βερολινέζων από το 1979 μέχρι το 1988, η μοναδική τους διάκριση στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ήταν η πρόκριση στα ημιτελικά του 1972 στο Κυπελλούχων και οι αναμετρήσεις με τη Λίβερπουλ στο Πρωταθλητριών.Το μεγαλύτερο πλήγμα όμως στο ποδόσφαιρο της Ανατολικής Γερμανίας ήταν ο αποκλεισμός από τη Βέρντερ Βρέμης στον πρώτο γύρο του Πρωταθλητριών του 1988/89. Η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ παρότι ηττήθηκε με 3-0 στο πρώτο ματς, ανέτρεψε το σκορ και πήρε την πρόκριση με 5-0 στη ρεβάνς, σε ένα παιχνίδι που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως το δεύτερο θαύμα του Βέζερ.
https://www.youtube.com/watch?v=9GI143hH6Pg
Χουλιγκανισμός και νεοναζισμός
Μέχρι να καθιερωθεί πάντως στην αφρόκρεμα του ποδοσφαιρικού γίγνεσθαι της χώρας, η Ντιναμό Βερολίνου δεν είχε πολλούς οπαδούς εκτός των άμεσα εμπλεκόμενων στη Στάζι, στην Αστυνομία του Λαού και στις υπόλοιπες υπηρεσίες ασφαλείας του κράτους. Ωστόσο μετά τις επιτυχίες της δεκαετίας του ’80, νεότεροι οπαδοί άρχισαν να προσελκύονται και ειδικά τα ντέρμπι με την Ουνιόν Βερολίνου, που θεωρούνταν ομάδα του λαού, ήταν σπάνια ήρεμα. Παρότι μειονεκτούσαν σε αριθμούς, οι χούλιγκανς της Ντιναμό κέρδιζαν σε οργάνωση και…
Οι οπαδοί της Ντιναμό κέρδισαν τη φήμη τους ως ιδιαίτερα βίαιοι και το υποστήριζαν το skinhead κούρεμά τους και το γεγονός ότι κυκλοφορούσαν δημόσια ως ένα «σώμα», με παρόμοια τζάκετ και αναγνωριστικά. Δεν άργησαν να θεωρηθούν νεοναζί, αν και στην ουσία είχαν λίγη επαφή με τα πολιτικά δρώμενα. Αυτοχαρακτηρίζονταν ως «δεξιοί».
Πάντως δεν ήταν απαραίτητα τα πολιτικά τους πιστεύω ο λόγος για να γίνουν μισητοί από τους οπαδούς όλων των άλλων ομάδων. Οι πολυτέλειες που απολάμβαναν οι παίκτες της Ντιναμό δεν συγκρίνονταν με αυτές των άλλων κλαμπ. Όπως είχε περιγράψει γλαφυρά ο άνθρωπος που κέρδισε το «πέναλτι της ντροπής», Μπέρντ Σουλτς:
«Το μίσος κάθε χρόνο γινόταν μεγαλύτερο για τη BFC. Και ήταν φυσικό. Σε μέρη όπως το Άουε, το Μπέλεν ή το Τσβίκαου μπορεί να μην είχαν δει πορτοκάλι για μήνες και τότε ερχόμασταν εμείς από το Βερολίνο με το λεωφορείο μας, νικούσαμε την ομάδα τους και απολαμβάναμε τα πλούσια γεύματά μας».
Η Ντιναμό μετά την ένωση
Όπως όλες οι ομάδες της Ανατολικής Γερμανίας, έτσι και η Ντιναμό προσπάθησε να αποτινάξει οποιαδήποτε σύνδεση με την προγενέστερη κατάσταση της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου. Άλλαξε το σήμα της και μετονομάστηκε σε FC Berlin. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της αποχώρησαν και έχοντας τερματίσει στην τέταρτη θέση τη σεζόν πριν την ενοποίηση των πρωταθλημάτων, η Ντιναμό τοποθετήθηκε στην δεύτερη κατηγορία. Δεν άντεξε όμως ούτε εκεί, αφού οι ομάδες της Δυτικής Γερμανίας ήταν πολύ πιο ισχυρές οικονομικά και η πτώση της, μακριά από τη «φτερούγα» της Στάζι, έφτασε μέχρι την 5η κατηγορία. Σήμερα συμμετέχει στη Regionalliga Nordost (4η), αν και πιο συχνά βρίσκεται στην επικαιρότητα όταν οι σκληροπυρηνικοί της χούλιγκανς συνεχίζουν τις… παραδόσεις.
Η εξέλιξη των σημάτων από το 1954 μέχρι το 1999
Το σήμα που έχει μέχρι σήμερα με το επίμαχο “fussball”
Το σήμα της Ντιναμό αποτέλεσε επίσης σημείο τριβής. Το 1999 η διοίκηση αποφάσισε να επιστρέψει στο παραδοσιακό, αφήνοντας στην άκρη αυτά που απεικόνιζαν την Πύλη του Βρανδεμβούργου. Παρόλα αυτά αποδείχτηκε δυσκολότερο απ’ ότι το είχαν φανταστεί, αφού τα πνευματικά δικαιώματα του σήματος είχαν εξασφαλιστεί από τρίτο. Το 2004 η DFB (γερμανική ομοσπονδία) υιοθέτησε το σύστημα με τα αστέρια που αντικατοπτρίζουν τους τίτλους ενός κλαμπ, όμως η περίπτωση των πρωταθλημάτων της Ντιναμό ήταν ζήτημα λεπτό. Εν τέλει της επιτράπηκε να προσθέσει αστέρια, αναγνωρίζοντας έτσι για πρώτη φορά την επιτυχία μιας ομάδας της Ανατολικής Γερμανίας με μεθόδους άκρως συζητήσιμες. Παρά το «βρώμικο παιχνίδι» της Στάζι, η DFB έδωσε πάτημα σε όσους που υποστήριζαν πως δεν κατακτάει κανείς δέκα τίτλους κλέβοντας.
Η μεγαλύτερη αντίδραση πάντως γύρω από την Ντιναμό, προήλθε από το νέο σήμα που υιοθέτησε το 2009. Σε αυτό η λέξη Fussball γράφτηκε δύο «S» σε γοτθική γραμματοσειρά, θυμίζοντας τα SS των Ναζί, αντί για το τυπικό στα γερμανικά «ß».
Παρά τις αντιδράσεις, το όνομα Berliner Fussball Club Dynamo έμεινε απαράλλακτο μέχρι σήμερα και η ομάδα – δημιούργημα του αρχηγού της Στάζι, Έριχ Μίλκε είναι εκεί για να θυμίζει το παρελθόν. Στο περιθώριο, κακέκτυπο αυτού που ήταν κάποτε η Ανατολική Γερμανία. Διόλου τυχαίο πως από τότε, μόνο πρόσφατα η Λειψία είναι η πρώτη ομάδα που πρωταγωνιστεί ξανά στη Bundesliga προερχόμενη από την ανατολή. Κι αυτή ως «προϊόν» της Red Bull. Καταδικασμένη να μισείται, όπως κάποτε η Ντιναμό Βερολίνου. Η ειρωνεία…