Γέλασε, αγκάλιασε, μίλησε θερμά, αλλά κυρίως έκλαψε. Μία έκρηξη συναισθημάτων τον πλημμύρισε και κανένα εσωτερικό φράγμα δεν γινόταν να τη σταματήσει – όχι αυτή τη φορά, όχι δεν υπήρχε λόγος. Ήταν λυτρωτικό, απελευθερωτικό αυτό που συνέβη στον Αμπέλ Φερέιρα. Η κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες με την Παλμέιρας, η εκπλήρωση του πεπρωμένου του. Μεμιάς όλα όσα έχει στερηθεί, οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια που δίνεται δίχως φειδώ στο πάθος του (παραλλήλως και επάγγελμά του – τι ευλογία!), όλα έβγαλαν νόημα. Όλα είχαν αντίκρισμα.
«Για να πετύχεις τους στόχους σου, πρέπει να κάνεις θυσίες», το έθεσε ο Πορτογάλος προπονητής και ακολούθησε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής: «Κανείς δεν κερδίζει μόνος στο ποδόσφαιρο. Είμαι πια καλύτερος προπονητής, αλλά είμαι χειρότερος πατέρας, χειρότερος σύζυγος, χειρότερος θείος, χειρότερος αδελφός, γιατί άφησα πίσω μου την οικογένειά μου. Μου λείπουν πολύ. Κλαίω στο μαξιλάρι μου τα βράδια επειδή δεν είμαι δίπλα στις κόρες μου. Έκλαψα πολύ μετά τον τελικό. Έφυγα από τον αγωνιστικό χώρο κάποια στιγμή για μη με δουν πόσο…».
Ζει μόνος στο Σάο Πάουλο. Έχει αναγκαστεί να αφήσει την οικογένειά του, ενώ οι αυστηροί περιορισμοί λόγω του κορονοϊού δεν επιτρέπουν ούτε καν «διαλείμματα ευτυχίας». Κανείς που δεν έχει βιώσει κάτι παρόμοιο, δεν μπορεί παρά μόνο να φανταστεί πώς νιώθει ο 42χρονος τεχνικός, από τον Οκτώβριο όταν και πέρασε τον Ατλαντικό, μετακομίζοντας στη Βραζιλία, αφήνοντας τον ΠΑΟΚ.
Άμεση προσαρμογή (και) χάρη στον ΠΑΟΚ
Σε τέτοιες περιπτώσεις, η εργασία είναι φάρμακο. Ο Αμπέλ Φερέιρα αφοσιώθηκε, δόθηκε απόλυτα στον σκοπό, στην πρόκληση. Ήταν ένα ακούραστο δεξί μπακ ως ποδοσφαιριστής, έχει γίνει, δίχως έκπληξη, ένας προπονητής με αστείρευτη ενέργεια. Τα αποτελέσματα είναι ορατά. Ο θρίαμβος στο Λιμπερταδόρες τα κάνει και απτά. Αποτελεί την καλύτερη ανταμοιβή για το πόσο σκληρά δουλεύει, προσφέροντας στην Παλμέιρας αυτό που της έλειπε ώστε να απελευθερώσει το potential της. Βρήκε τον τρόπο να εξισορροπήσει νιάτα και εμπειρία, την τόλμη του καινούργιου με τη σύνεση του παλιού. Δίνοντας έμφαση στην τακτική, στο στρατηγικό μέρος. Οι παίκτες του εμπνεύστηκαν, είδαν στο πρόσωπό του έναν προπονητή-ηγέτη. Οξυδερκής, προσαρμοστικός, επικοινωνιακός, γρήγορα βρήκε νόρμες και ισορροπίες στο καινούριο του περιβάλλον.
Μπορεί να πει κανείς ότι υπήρξε υπέρ το δέον συντηρητικός στο πώς προσέγγισε τον τελικό. Στο ότι είχε το υλικό για να ζητήσει από την ομάδα του να είναι πιο επιθετική, πιο τολμηρή στο γήπεδο. Το αποτέλεσμα πάντως, ήρθε να τον δικαιώσει. Έστω στο 90’+9’. Κι άλλωστε τον δικαιολογεί η αγωνία και η άγνοια του καινούργιου, αυτή ήταν μόλις η 1η κούπα της προπονητικής καριέρας του.
Στις δηλώσεις του, ευχαρίστησε πολύ κόσμο, στάθηκε ιδιαίτερα στις πρότερες εμπειρίες και παραστάσεις του, ξεχωριστά. Πόσο τον βοήθησαν, πόσο τον ωρίμασαν. Προφανώς αναφέρθηκε ιδιαίτερα στον ΠΑΟΚ, είναι άλλωστε τόσο κοντινό και έντονο. Μίλησε μάλιστα με τα καλύτερα λόγια για τον Ιβάν Σαββίδη. Είπε και κάτι ακόμα, εξόχως ενδιαφέρον: «Θέλω να γίνομαι καλύτερος κάθε μέρα, ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας. Να βοηθάω επίσης τους παίκτες μου να γίνονται καλύτεροι και να μελετώ σε βάθος το άθλημα που υπηρετώ». Πολύτιμο δίδαγμα, λόγω της αλήθειας και της νοοτροπίας που κομίζει.
