One-season wonders: 10 παίκτες που εξαφανίστηκαν όσο γρήγορα συστήθηκαν στο Champions League

Η αναφορά στα ονόματά τους θυμίζει εποχές ολόκληρες. Σημαντικά γκολ, ιστορικές στιγμές. Παίκτες που έκαναν το «μπαμ» σε μια σεζόν, στην κορυφαία βιτρίνα όλων – το Champions League και έκτοτε στη χειρότερη χάθηκαν τα ίχνη τους, στην καλύτερη η καριέρα τους δεν είχε την εξέλιξη που όλοι περίμεναν. One-season wonders, όνομα και πράγμα!

 

Αυτή είναι η κορυφαία δεκάδα παικτών που εξαφανίστηκαν τόσο γρήγορα, όσο έκαναν ντόρο στο Champions League:

 

10. Μπουράκ Γιλμάζ (Γαλατασαράι, 2012/13)

Έκανε το όνομά του γνωστό εκτός Τουρκίας, αφού πρώτα είχε αγωνιστεί στο Champions League και με τις τέσσερις μεγάλες ομάδες της χώρας. Ο Μπουράκ Γιλμάζ άργησε να φτάσει στο peak του, όταν το έκανε όμως δεν μπορούσε να σταματήσει να σκοράρει. Εξτρέμ κατά βάση, έγινε φορ στην Γαλατασαράι.

Κόντρα στην Κλουζ σημείωσε το τέλειο χατ τρικ (δεξί, αριστερό, κεφαλιά) και έγινε ο πρώτος Τούρκος μετά τον Τουντσάι Σαλνί με χατ τρικ στη διοργάνωση. Τελείωσε τη φάση των ομίλων ως πρώτος σκόρερ, έχοντας ίδια συγκομιδή με τον Ρονάλντο (6 γκολ), μόνο που ο Πορτογάλος χρειάστηκε 39 αγωνιστικά λεπτά περισσότερα για να τα πετύχει.

Συνολικά ο Γιλμάζ έκλεισε τη σεζόν του στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση με οκτώ γκολ σε εννέα ματς, όμως δεν τα εξαργύρωσε με μεταγραφή στα τοπ πρωταθλήματα, αφού η ηλικία του (27) ήταν ανασταλτικός παράγοντας. Σταδιακά η φόρμα του άρχισε να φθίνει, μετά από το πέρασμα από την Κίνα όμως έχει επιστρέψει στην Τουρκία και στην Μπεσίκτας πλέον τα… κολλάει σε σταθερή βάση.

 

9. Τόνι Γουάτ (Σέλτικ, 2012/13)

Μια από τις στιγμές που κάθε πιτσιρικάς ονειρεύεται: με το ματς ισόπαλο κόντρα σε έναν σπουδαίο αντίπαλο όπως η Μπαρτσελόνα να πετυχαίνει το νικητήριο τέρμα και να γίνεται ήρωας. Ο Τόνι Γουάτ το έζησε στα 18 του!

Η επική νίκη της Σέλτικ με 2-1 επί των Καταλανών έμελε να είναι η σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα του. Η ψυχραιμία και η… σωφροσύνη που έδειξε εκείνο το βράδυ όταν βρέθηκε απέναντι στον Βίκτορ Βαλντέζ δεν τον ακολούθησε σε κανένα σημείο της καριέρας του, αφού θέματα συμπεριφοράς ανάγκασαν τον Νιλ Λένον να τον στείλει για «αγροτικό» στη βελγική Λιρς. Σήμερα, στα 24 του μόλις, αγωνίζεται ήδη στην 10η ομάδα της καριέρας του, τη Σεντ Τζόνστον.

 

8. Ρεϊνάλ Πεδρός (Ναντ, 1995/96)

Η πορεία της Ναντ μέχρι τους «4» το 1996 παραμένει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του Champions League. Παρότι η μετέπειτα πρωταθλήτρια Γιουβέντους απέκλεισε με 4-3 τα «καναρίνια», ο Πεδρός είχε προλάβει με τα τρία γκολ που είχε πετύχει να φτιάξει το όνομά του ως ένα από ανερχόμενα αστέρια του γαλλικού ποδοσφαίρου.

Παρά το ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα ο -τότε- 24χρονος πήρε μεταγραφή στη Μαρσέιγ, πριν συμπεριληφθεί στην αποστολή της Γαλλίας για το Euro 1996. Παρότι όλα έδειχναν «στρωμένα», αυτό το Euro τον σημάδεψε, αφού ήταν ο μοιραίος του ημιτελικού με την Τσεχία, αστοχώντας στο κρίσιμο πέναλτι. Στην Μασσαλία δεν έπιασε και μετά από σποραδικές συμμετοχές σε Νάπολι, Πάρμα, Λιόν, προπονεί πλέον τη γυναικεία ομάδα των «γκον».

 

7. Γιούργκεν Ρίσε (Καϊζερσλάουτερν, 1998/99)

Αν η Καϊζερσλάουτερν ήταν η… Λέστερ του 1998 στην Bundesliga, τότε ο Ρίσε ήταν ο «Βάρντι» της. Καθοριστικός τόσο στη «σαλατιέρα» των -τότε- νεοφώτιστων, όσο και στην πορεία μέχρι τα προημιτελικά του Champions League της επόμενης σεζόν. Πέτυχε τέσσερα κρίσιμα γκολ στη διοργάνωση. Ωστόσο κατά τρόπο ειρωνικό, τα όνειρα της «λάουτερν» γκρεμίστηκαν από την Μπάγερν. Μετά από αυτόν τον αποκλεισμό η ομάδα άρχισε να διαλύεται, με τον Ρίσε να πηγαίνει στη Βόλφσμπουργκ και έπειτα στη Μπράουνσβαϊγκ.

 

6. Σιμόνε Ιντζάγκι (Λάτσιο, 1999/00)

Στα χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας ήταν καταδικασμένος να περιγράφεται ως ο… άλλος Ιντζάγκι. Ως προπονητής ο Σιμόνε έχει ξεπεράσει τον Πίπο, όμως δεν υπήρχε καν σύγκριση μεταξύ τους παλιότερα. Εκτός από την πρώτη σεζόν του στη Λάτσιο, όταν δεν μπορούσε να σταματήσει να σκοράρει στην Ευρώπη! Πέτυχε εννέα γκολ σε 11 παιχνίδια, τα τέσσερα εκ των οποίων κόντρα σε ένα ματς κόντρα στη Μαρσέιγ, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Μάρκο Φαν Μπάστερ.

Ο Ιντζάγκι κατέκτησε το νταμπλ με τη Λάτσιο εκείνη τη σεζόν, αλλά μέχρι το 2010 που αποσύρθηκε, μόλις μία φορά έπιασε διψήφιο αριθμό τερμάτων.

 

5. Ντιέγκο Τριστάν (Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, 2001/02)

Στη δεύτερη χρονιά του στο «Ριαθόρ» ο Τριστάν βγήκε από τη σκιά του Μακάι και ήταν καθοριστικός στην πορεία της Λα Κορούνια. Πέτυχε μεταξύ άλλων δύο γκολ κατά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη νίκη της Ντεπορτίβο με 3-2, σταματώντας στα έξι γκολ σε εκείνο το Champions League.

Γρήγορα κέρδισε τη θέση του στην εθνική Ισπανίας και κλήθηκε στο Μουντιάλ του 2002, μόνο και μόνο για να υποστεί έναν τραυματισμό στον αστράγαλο από τον οποίο δεν θα επέστρεφε ίδιος. Όχι λόγω σοβαρότητας, αλλά γιατί μάλλον του άρεσε… υπερβολικά η νυχτερινή ζωή. Είναι πάντως ένας από τους δύο Ισπανούς που έχουν κερδίσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της La Liga την τελευταία 15ετία (μαζί με τον Γκουίθα).

Η καριέρα του πήρε την κάτω βόλτα μετά την πρώτη τριετία και ήταν στο περιθώριο όταν η «Ντέπορ» έφτασε στα ημιτελικά το 2004. Ακολούθησαν Μαγιόρκα, Λιβόρνο, Γουέστ Χαμ και Κάντιθ.

 

4. Ζερόμ Ροτέν (Μονακό 2003/04)

Η Μονακό της σεζόν 2003/04 είχε πολλές ομοιότητες με αυτή του Ζαρντίμ που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Champions League, από την άποψη ότι σύστησε πολλούς παίκτες στο κορυφαίο επίπεδο. Ορισμένοι μετά την πορεία μέχρι τον τελικό άρπαξαν την ευκαιρία και έκαναν τη μεταγραφή της καριέρας τους, όπως ο Ζιουλί στην Μπαρτσελόνα. Άλλοι πήραν την… κάτω βόλτα, όπως ο Ζερόμ Ροτέν. Οι δυο τους ήταν οι δημιουργοί για τα γκολ των Πρσο και Μοριεντές.

Το ξανθό μαλλί, το εκπληκτικό αριστερό πόδι και τα εξαιρετικά στημένα δεν άργησαν να φέρουν τη σύγκριση του Ροτέν με τον απόλυτο σταρ της εποχής, Μπέκαμ. Παρότι Γιουνάιτεντ και Τσέλσι τον διεκδίκησαν, αυτός επέλεξε να πάει στην Παρί Σεν Ζερμέν, ομάδα της πόλης του. Τότε όμως τα πετροδόλλαρα δεν είχαν φτάσει στο Παρίσι και η Παρί του Ροτέν πάλευε κυρίως για την παραμονή. Ακολούθησαν Ρέιντζερς, Ανγκαραγκουτσού, Μπαστιά, για να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που την ξεκίνησε, την Καέν το 2013. Underachiever ολκής.

 

3. Μίλος Κράσιτς (ΤΣΣΚΑ, 2009/10)

Βαφτίστηκε νέος Νέντβεντ. Μόνο εμφανισιακά δικαιολογήθηκε αυτό για όσο φόρεσε τη φανέλα της Γιουβέντους. Ωστόσο οι «μπιανκονέρι» κάτι είχαν δει και τον απέκτησαν από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο Κράσιτς τη σεζόν 2009/10 ήταν ένας από τους κορυφαίους μεσοεπιθετικούς του Champions League, οδηγώντας την ρωσική ομάδα μέχρι τα προημιτελικά. Σκόραρε τέσσερα γκολ στη διοργάνωση εκείνη τη σεζόν, συμπεριλαμβανομένης και μιας «ζωγραφιάς» κόντρα στη Γιουνάιτεντ.

Παρότι άρχισε με φόρα την καριέρα του στο Τορίνο, γρήγορα περιθωριοποιήθηκε, αποχώρησε για τη Φενέρμπαχτσε και πλέον αγωνίζεται στη Λέγκια Γκντανσκ της Πολωνίας.

 

2. Λαρς Ρίκεν (Ντόρτμουντ, 1996/97)

Το όνομά του έχει συνδυαστεί με ένα γκολ και δεν τον αδικεί διόλου αυτό. Ο Λαρς Ρίκεν είναι συνώνυμο του Champions League του 1997 που κατέκτησε η Ντόρτμουντ και κλασική… ερώτηση σε κουίζ γνώσεων, αφού κατέχει το ρεκόρ του πιο γρήγορου γκολ ως αλλαγή σε τελικό. Βλέποντας τον Περούτζι έξω από την εστία του, το τόλμησε και μπήκε για πάντα στα βιβλία της ιστορίας και στις καρδιές των Βεστφαλών.

Τι έκανε έκτοτε; Λίγα πράγματα. Οι τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να πραγματοποιήσει όσα το ταλέντο του υποσχόταν, αν και είχε συμμετοχή στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2002. Αποσύρθηκε το 2007, έχοντας φορέσει μόνο μία φανέλα, της Ντόρτμουντ. One club (και για πάντα) hero.

 

1. Kάρλος Αλμπέρτο (Πόρτο, 2003/04)

Υπάρχουν αστέρια και αστέρια που έσβησαν νωρίς και άδοξα που διέψευσαν τις προσδοκίες, αλλά μιλώντας για το Champions League κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Κάρλος Αλμπέρτο. Η δική του δεν ήταν καν μία σεζόν στο υψηλό επίπεδο, αλλά μισή, αφού αποκτήθηκε Ιανουάριο από την Πόρτο, όμως της έδωσε τέτοια ώθηση ώστε να φτάσει μέχρι την κατάκτηση της κούπας το 2004.

Τότε ο Αλμπέρτο ήταν μόλις 19 ετών και έμοιαζε πως θα ήταν ο επόμενος σταρ του Βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Ο Ζοσέ Μουρίνιο τον τοποθετούσε ως δεύτερο φορ πίσω από τον Ντερλέι ή τον ΜακΚάρθι, με κορυφαία στιγμή του το γκολ στον τελικό με τη Μονακό. Ωστόσο μετά την αποχώρηση του Πορτογάλου, ο Αλμπέρτο «τα έσπασε» με τον διάδοχό του Βίκτορ Φερνάντεθ. Ο περίεργός του χαρακτήρας δεν του επέτρεψε να εκτοξευτεί, οι αποτυχίες ήταν συνεχόμενες και στη Βραζιλία σε Κορίνθιανς και Φλουμινένσε.

Επέστρεψε για «φεγγάρι» στην Ευρώπη, για τη Βέρντερ, όπου δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί γιατί όπως είχε πει υπέφερε από αϋπνία. Highlight επίσης η μεταγραφή του στην Αλ Ντάφρα των Εμιράτων, που διήρκεσε 15 ολόκληρες μέρες!