Η παρακάτω αφήγηση για τον Μανού Τζινόμπιλι είναι… χιλιοτραγουδισμένη. Όπως κάθε καλή ιστορία, όμως, χρίζει επανάληψης.
Σε μία προπόνηση των Σαν Αντόνιο Σπερς και κατά τη διάρκεια του «διπλού», ο Μανού Τζινόμπιλι «βουτάει» στο παρκέ για να πάρει μία κατοχή. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς σταματάει την προπόνηση με ένα δυνατό σφύριγμα. Κοιτάει τον Μανού και λέει στους υπόλοιπους πως αυτή πρέπει να είναι η ψυχολογία τους σε κάθε παιχνίδι. Έπειτα γυρίζει ξανά στον Τζινόμπιλι και τον… διατάσει να «μην το κάνεις ξανά. Είναι γαμ… Σεπτέμβριος».
Αυτή τη φορά ο Τζινόμπιλι δεν θα κακίσει τον προπονητή του. Τον πρόλαβε. Δεν είναι (ακόμη) Σεπτέμβριος.
O Μανού ανακοίνωσε την απόφασή του. Η… διαρροή, πριν από λίγες ημέρες, οδηγούσε σε αυτό το σενάριο. Ο Αργεντινός έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα αποφάσισε να ψιθυρίσει… τέρμα. Μέχρι εδώ.
Η αλήθεια είναι πως η διαδρομή που διένυσε είναι τεράστια. Από εκείνη την πρώτη φορά που βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το… μυστικό που κρατούσε επτασφράγιστο ο Γκρεγκ Πόποβιτς, όσο και αν τον αμφισβητούσε ο σέντερ των Σπερς, Τιμ Ντάνκαν. Βλέπετε, στο παρελθόν, ο «Ποπς» είχε φέρει κάμποσους ξένου αθλητές στην ομάδα.
Κανείς δεν εξελίχθηκε όπως ο Τζινόμπιλι. Και κανείς τους δεν έπαιζε το μπάσκετμπολ με τον τρόπο που το έκανε ο Αργεντινός.
Ο Μανού μπορεί να ήταν ένας ακόμη λευκός στον κόσμο του ΝΒΑ, αλλά οι συμπαίκτες του γνώριζαν πως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Το πιστοποίησε ο άλλοτε συμπαίκτης του (και γνωστός για τις… αμυντικές αρετές του) Μπρους Μπόουεν στον Κόμπι Μπράιαντ, όταν ο τελευταίος ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει με «αυτό το λευκό παιδί». Ο Μπόουεν χαμογέλασε και τους εξήγησε πως δεν είναι και τόσο… λευκός όσο δείχνει.
Οσα πρωταθλήματα και αν είχε κερδίσει, ο Μανού έμενε ο ίδιος. Οταν οι Σπερς είχαν επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη για να αγωνιστούν με τη Φενερμπαχτσέ (στο πλαίσιο των Global Games) ο Πόποβιτς είχε στήσει ένα ευχάριστο παιχνίδι. Ολοι οι παίκτες ήταν στην τελική γραμμή. Σε όποιον πετούσε τη μπάλα, θα εκτελούσε δύο βολές. Μία χαμένη ισούται με ένα… καμικάζι. Δύο χαμένες, με δύο… καμικάζι. Οταν ήρθε η σειρά του Μανού, ήταν εξαιρετικά σοβαρός. Η πρώτη βολή ήταν άστοχη! Ο Τζινόμπιλι έγινε (τρόπον τινά) έξαλλος. Δέχτηκε το πείραγμα του Πόποβιτς. Και συνέχισε. Η δεύτερη ήταν εύστοχη. Ο Μανού δεν ήταν ικανοποιημένος. Εσκυψε το κεφάλι και μαζί με τους συμπαίκτες του έκανε το… καμικάζι.
Το 2001 κέρδισε την Euroleague με την Κίντερ Μπολόνια. Τη σεζόν 2002-2003 κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημά του στο ΝΒΑ. Και το 2004 το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην Αθήνα. Ο Μανού είχε συστηθεί σε όλον τον πλανήτη.
https://www.youtube.com/watch?v=8OtjgS0dYfI
https://www.youtube.com/watch?v=aepOa9iVFb4
«Συνεχίζω να παίζω και ξεκίνησα 6.000 μίλια από εδώ. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα καταφέρω. Ο μεγαλύτερος στόχος μου ήταν να κερδίσω ένα πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Κάθε φορά που κερδίζω, αισθάνομαι σαν να είμαι στον παράδεισο», είναι τα λόγια του σε μία παλιότερη συνέντευξη.
H αλήθεια είναι πως μέχρι το Μανού να φτάσει στον παράδεισό (του) απαιτήθηκε μπόλικη προσπάθεια.
Στις 18 Οκτωβρίου του 2000, στο κλειστό γήπεδο του ΟΑΚΑ, ο Εμάνουελ Τζινόμπιλι αγωνίστηκε, για πρώτη φορά στην Euroleague, με τη φανέλα της Κίντερ.
Ο απολογισμός του ήταν… φτωχός (0/4 τριπ.). Μόλις ένας πόντος, σε… σκάρτα 19 λεπτά συμμετοχής.
«Στο πρώτο παιχνίδι του σκόραρε έναν πόντο. Έξι μήνες αργότερα, κέρδισε το πρωτάθλημα και ήταν ο MVP», θυμάται σε μία παλιότερη συνέντευξή του ο (τότε) προπονητής του, Ετορε Μεσίνα.
Οι δυό τους αντάμωσαν στο Σαν Αντόνιο. Ακόμη και εκεί ο Μεσίνα δεν περίμενε την… έκρηξη του Αργεντινού: «Γνώριζα πως θα γίνει μεγάλος και τρανός, αλλά δεν περίμενα να το κάνει τόσο γρήγορα».
Μη λησμονούμε πως ο Τζινόμπιλι επιλέχθηκε στο Νο57 του Draft. Μία από τις μεγαλύτερες… κλοπές της σύγχρονης ιστορίας του ΝΒΑ.
Το παλμαρέ του Μανού περιλαμβάνει και μία νυχτερίδα, την οποία είχε πιάσει κατά τη διάρκεια ενός αγώνα.
Το φινάλε της καριέρας του, η οποία… ξοδεύτηκε ολόκληρη στο Σαν Αντόνιο, τον φέρνει 5ο σε πόντους (14.043) και ριμπάουντ (3.697), 4ο σε τελικές πάσες (4.001) και 1ος σε κλεψίματα (1.392) στην ιστορία της ομάδας του Τέξας.
Μη νομίζετε, αυτό δεν είναι ακριβώς το τέλος. Αυτό θα δοθεί με κάθε επισημότητα όταν το Σαν Αντόνιο κρεμάσει τη φανέλα του. Τότε που ο Μανού θα δακρύσει για μία ακόμη φορά, όπως συνέβη και όταν ανακοίνωσε πως σταματάει το μπάσκετ και στην άλλη οικογένειά του, την Εθνική Αργεντινής. Και τότε κανείς δεν θα νοιάζεται αν είναι γαμ… Σεπτέμβριος.