Πριν από 30 χρόνια, τέτοια ημέρα το μπάσκετ συνταράχτηκε από την 50ήμερη απεργία!

Πριν από τριάντα χρόνια, το μπάσκετ στην Ελλάδα ήταν εντελώς διαφορετικό και το… κύμα που θα ακολουθούσε φαινόταν.

Μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα με τους αθλητές του μπάσκετ. Και φυσικά αυτό αφορούσε στην ασφάλισή τους καθώς στην ουσία ήταν ερασιτέχνες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ημερομηνία στην οποία αναφερόμαστε (21/10/1991) δεν υπήρχαν ΚΑΕ, ούτε ΤΑΚ ούτε και ΕΣΑΚΕ. Το πρωτάθλημα της Α1 Κατηγορίας, το διοργάνωνε η ΕΟΚ.

Οι ομάδες ήταν αθλητικά σωματεία και η κατάσταση ήταν κάπως παράξενη. Διότι πληρώνονταν: Άλλοι πολύ, άλλοι λιγότερο και άλλοι ελάχιστα. Όμως ούτε ασφάλιση υπήρχε ενώ παράλληλα ερχόταν κι άλλη «απειλή». Οι ελληνοποιήσεις παικτών που είχαν γίνει μάστιγα και φυσικά απειλούσαν τις θέσεις εργασίας.

Η απεργία άρχισε στις 21 Οκτωβρίου 1991. Οι παίκτες συγκεντρώθηκαν στο «σαλούν» του Παπάγου κι αποφάσισαν να προχωρήσουν.

Αποτέλεσμα ήταν να διεξαχθούν τρεις αγωνιστικές με συμμετοχή εφήβων παικτών και ξένων. Επίσης έπαιζαν και οι ομογενείς όπως και οι ελληνοποιημένοι. Βεβαίως ο Κεν Μπάρλοου, που αγωνιζόταν τότε στον ΠΑΟΚ είχε ζητήσει να είναι πάρεδρα μέλη του ΠΣΑΚ όλοι οι ξένοι παίκτες που έπαιζαν στην Ελλάδα. Άλλου επιπέδου άνθρωπος (και αθλητής) που ήθελε να συμμετέχουν ΑΠΑΝΤΕΣ σε έναν αγώνα, στο μέρος που εργάζονταν.

Γενικά η κατάσταση ήταν έκρυθμη καθώς το μπάσκετ ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Δεν ήμασταν και τόσο μακριά από την τρέλα του 1987 ούτε κι από τις επιτυχίες του 1989 και του 1990.

Μάλιστα παραμονή του Ευρωμπάσκετ του 1991 στην Ιταλία, υπήρχαν νέες κινητοποιήσεις από τον ΠΣΑΚ για τον ίδιο λόγο, πρωτοστατούντος του πολύ δυναμικού τότε προέδρου, Παναγιώτη Φασούλα.

Το αποκορύφωμα όλων αυτών των καταστάσεων συνέβη στον αγώνα Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού στο κλειστό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η πληροφορία ότι οι Πειραιώτες θα έσπαγαν την απεργία, προκάλεσε τη συγκέντρωση του συνόλου των αθλητών μπάσκετ στο γήπεδο.

Μάλιστα αρχικά προσπάθησαν να αποκλείσουν τις εισόδους στο γήπεδο ώστε να μη μπει ποτέ η αποστολή του Ολυμπιακού. Αυτό δεν έγινε εφικτό και τελικά αποφασίστηκε να βάλουν καρέκλες στο κέντρο του γηπέδου, με την πρόφαση της διεξαγωγής Γενικής Συνέλευσης του ΠΣΑΚ. Και βέβαια με βασικό στόχο να αποτρέψουν τη διεξαγωγή του αγώνα.

Δείτε το ρεπορτάζ του MEGA για εκείνη την αναμέτρηση.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού (πλην Καμπούρη και Παπαδάκου) μπήκαν στο γήπεδο για προθέρμανση. Οι συνάδελφοί τους στο κέντρο του γηπέδου χειροκροτούσαν ειρωνικά ενώ ο λιγοστός κόσμος που είχε μαζευτεί (για το… χαβαλέ περισσότερο) στην εξέδρα, κουνούσε κατοστάρικα!

Ο Γιάννης Ιωαννίδης με το γνωστό αγριεμένο ύφος του, κάπνιζε το τσιγάρο του και ομολογούσε κυνικά: «Οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι επαγγελματίες και ξέρουν καλά τι θα κάνουν». Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μετά από 40 μέρες απεργίας, οι πιέσεις από τις διοικήσεις προς τους παίκτες προκειμένου να σταματήσει η απεργία ήταν έντονες.

Ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε με τον Αντόνιο Ντέιβις κι έφηβους παίκτες. Τελικά η αναμέτρηση αναβλήθηκε (κι όταν επαναλήφθηκε τον Δεκέμβριο ο Ολυμπιακός επικράτησε με 84-81).

Μέχρι την απόφαση αναβολής μεσολάβησαν… παρουσία εισαγγελέα που διέταξε τη σύλληψη των απεργών αν δεν αποχωρούσαν άμεσα από το γήπεδο. Ο αείμνηστος παράγοντας της ΕΟΚ, Νίκος Βαφάκης έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μην υπάρξουν και τέτοια παρατράγουδα.

Δυόμιση ώρες μετά, αποφασίστηκε η αναβολή.

Το πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε με τον ΠΑΟΚ να είναι (δίκαιος) πρωταθλητής, τον Ολυμπιακό να επιστρέφει στην Euroleague (δεύτερος) και τον Παναθηναϊκό να μένει εκτός Ευρώπης. Και φυσικά τον Άρη να χάνει τον τίτλο του πρωταθλητή μετά από 7 συνεχόμενες κατακτήσεις.

Επί της ουσίας όμως η απεργιακή κινητοποίηση οδήγησε στον οριστικό επαγγελματισμό της μεγάλης κατηγορίας του μπάσκετ στην Ελλάδα. Λίγους μήνες μετά ιδρύθηκε ο ΕΣΑΚ (νυν ΕΣΑΚΕ) που ανέλαβε τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος της Α Κατηγορίας.

Οι ομάδες της οποίας έγιναν επαγγελματικές ως Τ.Α.Κ (Τμήμα Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών) και στη συνέχεια έγιναν ΚΑΕ.

Ήταν όμως μια περίοδος που όσοι τη ζήσαμε, από πλευράς ρεπορτάζ, δύσκολα θα τη ξεχάσουμε. Το μπάσκετ είχε μεταφερθεί στις αίθουσες της Βουλής και σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα παρκέ.

Οι απαιτήσεις των παικτών ήταν δίκαιες. Βέβαια, για να λέμε του στραβού το δίκιο, οι «ελληνοποιήσεις» όχι  απλώς δε σταμάτησαν αλλά έγιναν πιο έντονες. Κέρδισαν την ασφάλισή τους βέβαια, οπότε πάντα… κάτι κερδίζεις.