Η μεγαλύτερη επιτυχία για έναν ποδοσφαιριστή είναι να καταλύει την έννοια του χρόνου όσο αγωνίζεται. Να δίνει την αίσθηση πως ό,τι κι αν συμβεί, εκείνος, σαν αιώνιος έφηβος, θα δίνει το 100% μέχρι την τελευταία του παράσταση. Ένα συναίσθημα που οι Άριεν Ρόμπεν, Γουέσλι Σνάιντερ και Ρόμπιν Φαν Πέρσι κατόρθωναν συνεχώς να βγάζουν στο χορτάρι.
Οι τρεις «σωματοφύλακες» της εθνικής Ολλανδίας μπήκαν τη δεκαετία του 2000 στις ζωές μας και θαρρεί κανείς πως δεν θα έβγαιναν ποτέ. Δυστυχώς όμως, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Έπειτα από 18 χρόνια, με αμέτρητους θριάμβους, πικρές στιγμές και δυνατές συγκινήσεις, μια από τις πιο χαρισματικές τριανδρίες στην ιστορία των «οράνιε» έριξε αυλαία και επίσημα το καλοκαίρι του 2019.
Το sportime.gr λοιπόν, πηγαίνει πίσω στον χρόνο και θυμάται τόσο τα μεγάλα τους κατορθώματα, όσο και τη νύχτα της 11ης Ιουλίου του 2010, όπου όλοι τους βρέθηκαν μια ανάσα από το να αγγίξουν το υπέρτατο ποδοσφαιρικό όνειρο.
Τρία πρόσωπα, τρεις μεγάλες σχολές
Παρότι όλοι τους διέπρεψαν με καριέρες στο εξωτερικό, το ξεκίνημα των Ρόμπεν, Σνάιντερ και Φαν Πέρσι είχε αφετηρία τη γενέτειρά τους. Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες με μοναδικό ταλέντο που εκπροσώπησαν τρεις διαφορετικές ποδοσφαιρικές σχολές της Ολλανδίας. Από το Άμστερνταμ ο Γουέσλι (Άγιαξ), το Αϊντχόβεν ο Άριεν και το Ρότερνταμ ο Φαν Πέρσι (Φέγενοορντ) γρήγορα ξεχώρισαν και εξελίχθηκαν σε ποδοσφαιρικά σύμβολα.
Ο κακοτράχαλος δρόμος προς την κορυφή
Φυσικά, ο δρόμος για την καταξίωση δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο Ρόμπεν, παρά το εντυπωσιακό του ξεκίνημα στην Τσέλσι και μια αξιοπρεπή διαδρομή στη Ρεάλ Μαδρίτης, έβλεπε χρονιά με χρονιά να του ξεφεύγει το Champions League, μέχρι να τα σαρώσει όλα στη δεκαετία που έμεινε στο Μόναχο. Σε όλη τη διαδρομή όμως, δεν έχασε ποτέ του την εκρηκτικότητα, αλλά και εκείνη τη μοναδική κίνηση του να συγκλίνει και να τελειώνει ιδανικά τις φάσεις με αψεγάδιαστο πλασέ στο απέναντι παραθυράκι της εστίας.
H κίνηση- σήμα κατατεθέν του 35χρονου:
Το ίδιο συνέβη και με τον Σνάιντερ στη «βασίλισσα», ο οποίος απογειώθηκε αγωνιστικά κάτω από τις οδηγίες του Ζοζέ Μουρίνιο από την πρώτη στιγμή που υπέγραψε στην Ίντερ. Η παρουσία του στον άξονα, τόσο επιβλητική που «σκέπαζε» κάθε γωνιά του γηπέδου, με το τρίπτυχο δημιουργίας, εκτέλεσης και ανασταλτικών καθηκόντων να προκαλεί τρόμο. Συνέπεια αυτού, να κατακτήσει ένα θρυλικό κουιντέντο τίτλων (Champions League, Serie A, Κύπελλο Ιταλίας, Σούπερ Καπ Ιταλίας, Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων) το 2010.
Στην περίπτωση του Φαν Πέρσι βέβαια, η μοίρα αποδείχθηκε σκληρή στερώντας του το κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά, αφήνοντάς τον μόνο με το Κύπελλο UEFA του 2002. Τόσο με την Άρσεναλ (2006), όσο και με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο ταλαντούχος επιθετικός είχε εκπληκτικά νούμερα, που όμως δεν αντικατοπτρίστηκαν πλήρως στο παλμαρέ του. Η δικαίωση για τον συγκεκριμένο Ολλανδό ήρθε κατά τη θητεία του στους «κόκκινους διαβόλους», όπου κατέκτησε το τελευταίο πρωτάθλημα της εποχής Φέργκιουσόν (2013).
Τα εκπληκτικά γκολ του «ιπτάμενου» Ρόμπιν Φαν Πέρσι:
Μια (παραλίγο μεγάλη) νύχτα στο Γιοχάνεσμπουργκ
Οι τρεις τους μπορεί να μην αγωνίστηκαν ποτέ μαζί σε συλλογικό επίπεδο, αλλά είχαν την ευκαιρία να συνθέσουν μια εκπληκτική εθνική ομάδα, η οποία έφτασε στιγμές μακριά από το να κατακτήσει τον ασίγαστο πόθο των Ολλανδών ποδοσφαιρόφιλων.
Οι «οράνιε» στο Μουντιάλ του 2010 ήταν ένα από τα σύνολο που ξεχώρισαν με τις εμφανίσεις του. Ειδικά η εμφάνιση και η επική ανατροπή στον προημιτελικό με την Βραζιλία ήταν η απτή απόδειξη πως η αρμάδα του Μπερτ Φαν Μάρβαϊκ ήταν έτοιμη για να φέρει το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο στα κανάλια του Άμστερνταμ.
Στον τελικό της 11ης Ιουλίου, στο Γιοχάνεσμπουργκ, είχε στηθεί το ιδανικό σκηνικό για να επιτευχθεί ο σκοπός. Δυστυχώς για τους Ολλανδούς όμως, η αστοχία στις φάσεις που τους παρουσιάστηκαν έδωσε στον Ινιέστα την ευκαιρία να γράψει την ιστορία με τα χρώματα της σημαίας της Ισπανίας.
Δείτε τα στιγμιότυπα του μεγάλου τελικού του 2010:
Μια παραλίγο χρυσή νύχτα στη Ν. Αφρική, ήταν το απόγειο στην καριέρα των τριών σε εθνικό επίπεδο, οι οποίοι έφτασαν στους «4», τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα της Βραζιλίας. Τότε δόθηκε και ο ουσιαστικός επίλογος, μιας και στις επόμενες διοργανώσεις, η εθνική δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει εισιτήριο.
Όχι, αυτή η παρέα δεν μπόρεσε να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ωστόσο, η πορεία και η όλη τους προσπάθεια ήταν αρκετή για να αποκτήσουν χιλιάδες οπαδούς ανά τον κόσμο και τόνους εκτίμησης προς το πρόσωπό τους.
Τρεις ποδοσφαιριστές που όσο «αθόρυβα» κι αν ολοκλήρωσαν την καριέρα τους (Αλ Γκαράφα ο Σνάιντερ, στην αγαπημένη του Φέγερνοορντ ο Φαν Πέρσι και ως ρολίστας στην Μπάγερν ο Ρόμπεν), δημιούργησαν έναν εκκωφαντικό θόρυβο με τις ποδοσφαιρικές μελωδίες που συνέθεσαν στο χορτάρι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός θα συνεχίσει να συντροφεύει όσους τους απόλαυσαν στο γήπεδο και πως αυτή η χρυσή φουρνιά σύντομα θα βρεθεί ξανά στα γήπεδα.