Το πρωί της Δευτέρας (14/1) για την Αυστραλία και συγκεκριμένα την Μελβούρνη, σηματοδοτεί την έναρξη ενός μήνα όπου η πόλη… δε κοιμάται ποτέ!
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά για τους κατοίκους της πόλης, η καλοκαιρινή περίοδος που ξεκίνησε τα Χριστούγεννα, φτάνει στο αποκορύφωμά της με το Αυστραλιανό όπεν.
Οι Αυστραλοί και ιδιαίτερα στην Μελβούρνη, είναι παθιασμένοι με τα σπορ και υπάρχουν δύο αθλητικά γεγονότα, τα οποία είναι λόγος για… κοπάνα από τις δουλειές τους. Δίχως υπερβολή. Το ένα είναι το τένις και το Αυστραλιανό όπεν, το οποίο ξεκινά τα ξημερώματα της Δευτέρας για την Ελλάδα. Το άλλο, είναι η Φόρμουλα 1 και το γκραν πρι του Άλμπερτ Παρκ, το οποίο διεξάγεται στις αρχές Μαρτίου, όταν και το καλοκαίρι αποχαιρετά την πόλη…
Και οι δύο εγκαταστάσεις βρίσκονται σε απόσταση ενός χιλιομέτρου. Ακριβώς στο κέντρο της πόλης! Ο ποταμός Γιάρα χωρίζει το κέντρο σε δύο πλευρές, με το «Αλμπερτ Παρκ» και το «Μέλμπουρν Παρκ» να βρίσκονται στην νότια πλευρά και να τα χωρίζει ουσιαστικά άλλο ένα πάρκο.
Και μπορεί η Φόρμουλα 1 να είναι σχετικά καινούργιο «προϊόν» για τους Αυστραλούς, το Αυστραλιανό όπεν όμως έχει τις ρίζες του από το 1905…
Το Αυστραλο-ασιατικό πρωτάθλημα
Το τουρνουά της Μελβούρνης είναι ένα από τα τέσσερα Γκραν σλαμ, αλλά είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα. Ξεκίνησε το 1905 ως «Αυστραλο-ασιατικό πρωτάθλημα», καθώς μετείχαν αθλητές μόνο από τις συγκεκριμένες ηπείρους. Στην πορεία μετατράπηκε σε απλό «Αυστραλιανό πρωτάθλημα» (το 1927), αφού ούτε Ασιάτες μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στο να κάνουν το ταξίδι και να πάνε να παίξουν.
Έξι πόλεις, δύο χώρες
Το Αυστραλιανό όπεν άρχισε από την Μελβούρνη και ένα γήπεδο κρίκετ (Γουέρχαουσμαν Κρίκετ Γκράουν), καθώς δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις αποκλειστικά για τένις, αλλά δεν έμεινε σταθερά εκεί. Συνολικά άλλαξε έξι πόλεις και… δύο χώρες.
Φιλοξενήθηκε στο Σίδνεϋ, στην Αδελαΐδα, στο Μπρίσμπεϊν, στο Περθ, στο Κουγιόνγκ, ενώ πήγε και στην Νέα Ζηλανδία, όπου το 1906 φιλοξενήθηκε στο Κράιστσερλτς και το 1912 στο Χάστινγς.
Το τουρνουά έγινε επαγγελματικό το 1969, μία χρονιά μετά από όλα τα άλλα μεγάλα τουρνουά τένις στον κόσμο και από τότε είναι το μεγαλύτερο στο νότιο ημισφαίριο.
Έγινε μάλιστα το πρώτο που παίχτηκαν ματς σε κλειστή οροφή, καθώς ο καιρός στην Μελβούρνη δεν ήταν ποτέ ο πιο φυσιολογικός… Την μία ημέρα έριχνε καταρρακτώδη βροχή με θερμοκρασίες στους 15 βαθμούς και την επόμενη άγγιζε τους 40… Κάτι που οι επαγγελματίες παίκτες δεν άντεχαν και γι’ αυτό αρκετοί προτιμούσαν να μην μετέχουν στο τουρνουά.
Με καράβια και με τρένα
Η γεωγραφική απομόνωση της Αυστραλίας, ήταν εμπόδιο για να έρθουν μεγάλοι αθλητές του τένις από όλο τον κόσμο. Στην δεκαετία του 1920, το ταξίδι από την Ευρώπη για την Μελβούρνη, μπορούσε να γίνει μόνο με καράβι και είχε διάρκεια 45 ημέρες! Έτσι, οι πρώτοι αθλητές εκτός ηπείρου, που μετείχαν στο τουρνουά, έφτασαν από τις ΗΠΑ και την ομάδα του Ντέιβις Καπ, τον Νοέμβριο του 1946. Μόνο που αντί για να πάνε στη Μελβούρνη, χρειάστηκε να φτάσουν στην άλλη άκρη της χώρας, καθώς οι διοργανωτές είχαν αποφασίσει να πάνε το τουρνουά στο Περθ, αναγκάζοντάς τους να ταξιδέψουν για άλλες πέντε μέρες!
Δεν ήταν όμως οι μόνοι που είχαν πρόβλημα. Ακόμη και οι ίδιοι οι Αυστραλοί δεν μπορούσαν να πάνε γιατί το ταξίδι στην έρημο με το τρένο, δεν ήταν ασφαλές! Έτσι, κανένας τενίστας από την δυτική πλευρά της χώρας, δεν πήγαινε να παίξει στο Περθ, καθώς το ταξίδι των 3.000 χιλιομέτρων, ήταν δύσκολο εκείνες τις εποχές.
Οι διοργανωτές αποφάσισαν να πάνε το τουρνουά στην Νέα Ζηλανδία, αλλά κι εκεί μόνο δύο Αυστραλοί… τόλμησαν να ταξιδέψουν, οπότε οι διοργανωτές γύρισαν πίσω την διοργάνωση στην πατρίδα τους.
Νικητές… ένα χρόνο μετά
Το 1923 το Μπρισμπέϊν ήταν να φιλοξενήσει την διοργάνωση, αλλά αντί για Ιανουάριο, την φιλοξένησε Αύγουστο λόγω της υγρασίας και της αφόρητης ζέστης. Το τουρνουά του 1977, έγινε το… 1976, καθώς αποφάσισαν να το διεξάγουν στο τελευταίο δεκαήμερο του χρόνου, με αποτέλεσμα να απουσιάσουν τα μεγάλα ονόματα, γιατί προτίμησαν να κάνουν τις διακοπές τους. Από το 1987 όλες αυτές οι αλχημείες σταμάτησαν και το τουρνουά διεξάγεται το δεύτερο 15θημερο του Γενάρη.
Το εμπάργκο στην Open Era
Όταν το τουρνουά έγινε επαγγελματικό, τα πράγματα είχαν εξελιχθεί εφιαλτικά. Η επιτροπή αθλητών που την αποτελούσαν η μορφή του Αυστραλιανού τένις, Ρον Λέιβερ, μαζί με τους Ρόζγουολ, Στόουλ, Χιμένο, Γκονζάλες και Ρόι Έμερσον, αποφάσισαν να μποϋκοτάρουν την διοργάνωση, καθώς τα έπαθλα ήταν εξευτελιστικά και οι εγγυήσεις για την ασφάλεια των παικτών μηδαμινή. Έτσι, η αποχή των κορυφαίων αθλητών ήταν μεγάλη, με τον Άρθουρ Ας να το εκμεταλλεύεται και να κερδίζει το πρώτο τουρνουά στην Open Era.
Η διοργάνωση άλλαζε πόλεις συνεχώς και πήγε στην περιοχή του Κουγιόνγκ. Εκεί γίνονταν οι αγώνες σε ένα μεγάλο στάδιο όπου είχαν τοποθετηθεί δέκα γήπεδα τένις, αλλά το τουρνουά άρχισε να γιγαντώνεται και έτσι γύρισε μια και καλή στην Μελβούρνη, όπου το κοινό είναι φανατικό με το τένις.
Το μυστήριο πρόσωπο στο Logo και το ντόνατ
Μέχρι το 2016, το logo της διοργάνωσης, ήταν μία… σκιά ενός τενίστα, που σερβίρει υπό τον καυτό ήλιο της Μελβούρνης. Σύμφωνα με τον μύθο, η σκιά αυτή εμπνεύστηκε από την αντίστοιχη του σήματος του ΝΒΑ και ήταν του Στέφαν Έντμπεργκ. Αρκετοί το διέψευσαν, όμως ο πρώην διευθυντής του τουρνουά, Πίτερ Τζόνστον, είχε εμπνευστεί το σήμα από τον τρόπο που σέρβιρε ο Έντμπεργκ και με μικρές αλλαγές, το δημιούργησε το 1995 και το κράτησε ως το 2016. Κάποιοι νόμιζαν πως είναι ο Ιβάν Λεντλ, αλλά έμειναν με την απορία όλοι, καθώς ο Τζόνστον δεν αποκάλυψε για αρκετά χρόνια, από ποιον εμπνεύστηκε το σήμα.
Το 2016, οι διοργανωτές αποφάσισαν να το αλλάξουν και να βάλουν κάτι πιο σύγχρονο. Έβαλαν τα αρχικά του τουρνουά (ΑΟ) σε ψηφιακή μορφή, αλλά τα σχόλια δεν ήταν καλά. Το αντίθετο μάλιστα, οι Αυστραλοί το αποκαλούσαν «η τέντα και το ντόνατ» και με αυτό το παρατσούκλι έχει μείνει το νέο λογότυπο της διοργάνωσης…
Ο λόγος που αποφάσισαν να αλλάξουν την σκιά του Έντμπεργκ, δεν ήταν μόνο η ανανέωση που ήθελαν, αλλά γιατί στην ιδιαίτερα ευαίσθητη κοινωνία της Μελβούρνης σε τέτοια ζητήματα, θεωρήθηκε υποτιμητικό να υπάρχει η σκιά ενός άνδρας και όχι μιας γυναίκας, στο λογότυπο.
Τα πρόσωπα, τα επεισόδια και τα ρεκόρ
Το τουρνουά έχει «δημιουργήσει» αρκετούς μύθους του τένις. Ένας από αυτούς ήταν ο Κεν Ρόζγουελ, ο οποίος έχει ένα μοναδικό ρεκόρ. Κέρδισε το τουρνουά το 1953 και το 1972, για να έχει το ρεκόρ του νεότερου και του γηραιότερου νικητή του τουρνουά, αφού το κέρδισε σε ηλικία 18 και 37 ετών.
Υπάρχουν βέβαια και θρύλοι, οι οποίοι σημάδεψαν την διοργάνωση με… διαφορετικό τρόπο. Όπως ο Τζο ΜακΕνρό, ο οποίος το 1990 είδε να τον πετάνε έξω από το γήπεδο! Εκνευρίστηκε με μία υπόδειξη της linesman και σταμάτησε μπροστά της, κοιτώντας την προκλητικά. Δέχτηκε μια πρώτη ποινή και άρχισε να χτυπάει με μανία την ρακέτα στο έδαφος. Εκεί δέχτηκε και την δεύτερη ποινή και άρχισε τα «γαλλικά» στον διαιτητή. Αυτό ήταν! Δέχτηκε και τρίτη ποινή και πετάχτηκε εκτός γηπέδου! Το φοβερό ήταν πως δεν γνώριζε ότι στην τρίτη ποινή αποβάλλεται, καθώς μέχρι την προηγούμενη χρονιά, αυτό γινόταν σε τέσσερις ποινές. Έτσι έγινε ο πρώτος που αποβλήθηκε από αγώνα σε γκραν σλαμ, στην σύγχρονη εποχή.
Το 1995, στον τελικό μεταξύ των Σάμπρας και Κούριερ, σημειώθηκε η πιο έντονη συναισθηματικά μονομαχία στην ιστορία. Ο Σάμπρας κέρδισε με 3-2 σετ και ξέσπασε σε κλάματα όχι μόνο στο τέλος του αγώνα, αλλά και κατά την διάρκεια του ματς. Κανείς δεν καταλάβαινε τι έχει συμβεί, για να πει μετά ο ίδιος, πως ο προπονητής του, Τιμ Γκούλικσον, είχε ανακαλύψει λίγες ώρες πριν, πως είχε καρκίνο.
Αυτός ήταν και ο κορυφαίος τελικός που είχε γίνει ποτέ ως το 2012. Τότε, ο Νόβακ Τζόκοβιτς και ο Ράφα Ναδάλ, έπαιξαν στον μεγαλύτερο τελικό σε διάρκεια, στην ιστορία των γκραν σλαμ. Μετά από πέντε ώρες, ο Τζόκοβιτς κέρδισε τον τίτλο, επικρατώντας με 3-2 σετ (5-7, 6-4, 6-2, 6-7, 7-5), σε ένα ματς που χαρακτηρίστηκε και από τους δύο, το σπουδαιότερο που έπαιξαν ποτέ στην καριέρα τους.
Ιστορίες από την Ελβετία…
Ένα χρόνο μετά, ο Τζόκοβιτς στα προημιτελικά συναντήθηκε με τον Σταν Βαβρίνκα, σε ένα παιχνίδι που ξεκίνησε στις 10 το βράδυ και ολοκληρώθηκε στις 3 τα ξημερώματα. Ο Βαβρίνκα έχασε από τον Σέρβο με 3-2 σετ, αλλά την επόμενη χρονιά κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο. Το βράδυ της ήττας του το 2013, έμεινε ως το πρωί στα αποδυτήρια και έφυγε με ταξί, καθώς ήταν η πιο έντονη συναισθηματικά στιγμή του, αφού την ίδια περίοδο ο γάμος του περνούσε κρίση. Την επόμενη χρονιά άλλαξαν όλα…
Πέρυσι, ο σπουδαίος Ρότζερ Φέντερερ, κέρδισε στον τελικό τον Μάριν Τσίλιτς και έφτασε τις έξι κατακτήσεις, ισοφαρίζοντας τον Τζόκοβιτς και τον Ρόι Έμερσον στην κορυφή της λίστας. Αν κάποιος από τους δύο κερδίσει φέτος, θα γίνει ο πολυνίκης στην ιστορία. Αν το κάνει ο Φέντερερ, θα φτάσει και τους 100 τίτλους στην καριέρα του…