Τι περιμένει τον Ποτσετίνο στην Παρί Σ.Ζ. και τι μπορεί να μάθει από τον Τούχελ

Ο Μαουρίσιο Ποτσετίνο (θα) είναι ο νέος προπονητής της Παρί Σεν Ζερμέν και, μην το ωραιοποιούμε, τον περιμένει ένα κολοσσιαίων απαιτήσεων έργο. Θα δοκιμάσει στο όριο τις αντοχές του. Σε ένα κλαμπ που δεν φημίζεται για την ανθρωπιά και την υπομονή του. Ο τρόπος και τα γεγονότα που οδήγησαν στην απόλυση του Τόμας Τούχελ είναι αντιπροσωπευτικά των καταστάσεων, εκεί, στη σκιά του Πύργου του Άιφελ. Αλλά και διδακτικά…

Ακόμα… τρέμουν οι τοίχοι στο γραφείο όπου ο Λεονάρντο ανακοίνωσε στον Γερμανό κόουτς ότι απολύεται. Οι δύο άνδρες ποτέ δεν έκαναν χωριό από το καλοκαίρι, όταν δηλαδή ο Βραζιλιάνος ανέλαβε αθλητικός διευθυντής, επιστρέφοντας στο γαλλικό κλαμπ. Σε αυτήν τους τη συζήτηση εξέφρασαν, δίχως πια επιφυλάξεις ευγενείας, αυτό που πραγματικά αισθάνονταν ο ένας για τον άλλον. Χαμός! Δεν είναι ότι ο Γερμανός κόουτς δεν το είχε δει να έρχεται. «Τα σχόλια και η συμπεριφορά του κάνουν κακό στην ομάδα» είχε πει το Νοέμβριο ο Λεονάρντο και υποθέτουμε ότι είχε πάρει το «ΟΚ» από τα «μεγάλα κεφάλια» για να εκφραστεί τόσο ξεκάθαρα εναντίον του προπονητή του, ενώ μιλούσε ήδη με τον Ποτσετίνο…

Ο χαρακτήρας και το πλαίσιο

Ο Τούχελ ήξερε ότι οι εντός έδρας ήττες από Μαρσέιγ και Λιόν για 1η φορά μετά από μια δεκαετία, είχαν ενοχλήσει τη διοίκηση. Ήξερε ότι δεν άρεσε το ότι η ομάδα μπαίνει στο 2021 στην 3η θέση της Ligue 1 (παρότι μόλις στο -1 από Λιλ και Λιόν). Ήξερε ότι δεν είχε χωνευτεί πως η πρόκριση στους «16» του Champions League χρειάστηκε τόσο άγχος και ζόρι για να έρθει. Αλλά είχε αρχίσει να πιστεύει ότι θα το πήγαινε τουλάχιστον ως το καλοκαίρι, όταν και έληγε το συμβόλαιό του.

Στην πραγματικότητα, ο χρόνος μετρούσε ανάποδα από τη στιγμή που ο πρόεδρος Αλ-Κελαϊφί απέδωσε τα εύσημα αποκλειστικά στους παίκτες για το πώς απέφυγαν την παγίδα αποκλεισμού στη Νο1 διασυλλογική διοργάνωση. Πόσο μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα μέλια της αρχής, με εκείνα τα «πήραμε τον καλύτερο προπονητή του κόσμου». Πόσο γρήγορα ξεχάστηκε ότι ο Τούχελ οδήγησε την Παρί ως τον τελικό του Champions League, πιο κοντά δηλαδή από ποτέ στο μεγάλο της, ιερό, στόχο.

Φταίνε πολλά για το πώς η αγάπη έγινε μίσος. Κυρίως το ότι ο Τούχελ δεν είναι «yes sir» ούτε υποχωρητικός. Ο χαρακτήρας του ευνοεί κόντρες και αντιπάθειες. Μαζί η απουσία ξεκάθαρης αγωνιστικής ταυτότητας, ήταν κυρίαρχη αίσθηση ότι η Παρί στηριζόταν στο ατομικό ταλέντο περισσότερο από την ομαδική δουλειά. Ο Γερμανός ποτέ δεν ένιωσε να κολλάει με τις συχνά ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνται εντός του οργανισμού Παρί, με το ότι έπρεπε να κάνει και πολιτική εκτός από προπονητική. Δεν πάει καιρός που το είπε και δημόσια. Τα αποδυτήρια τα έχασε στην πορεία, ειδικά όταν δεν στήριξε την απόφαση να συμπαρασταθούν στους παίκτες της Μπασακσεχίρ και να μην συνεχίσουν το παιχνίδι μετά τη φερόμενη ως ρατσιστική επίθεση του 4ου διαιτητή.

Κάτι εντελώς διαφορετικό

Αλ Κελαϊφί και Λεονάρντο από καιρό αναζητούσαν διάδοχη λύση, τα βρήκαν με τον Ποτσετίνο και αυτό ήταν η αρχή του τέλους για τον Τούχελ. Κάτι εντελώς διαφορετικό έρχεται στο Παρίσι. Ο Αργεντινός ξέρει το κλαμπ, αφού έχει υπάρξει παίκτης εκεί (2001-03). Βέβαια τότε ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή. Έχει δείξει, όμως, σαφώς και ρητώς στην 5ετία του στην Τότεναμ πόσα πολλά μπορεί να καταφέρει. Στους 14 μήνες που έμεινε εκτός, φόρτισε μπαταρίες και επιστρέφει πιο φρέσκος.

Φαίνεται να είναι αυτό που έχει ανάγκη τώρα η Παρί. Είναι δουλευταράς, θα δώσει ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα, είναι «διπλωμάτης» και πιο κοντά στον παράγοντα άνθρωπο σε σύγκριση με τον ψυχρό Τούχελ. Από την άλλη όμως, είναι ένας προπονητής που έχτισε τη φήμη του με άξονα την ομαδικότητα, τη δημιουργία οικογενειακών δεσμών. Πώς θα βρει τρόπο να κάνει «δικούς» του παίκτες-βεντέτες που δεν έχουν μάθει να θυσιάζονται για το κοινό καλό;

Ίσως να αποδειχθεί ότι Ποτσετίνο και Παρί έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον για να κάνουν το βήμα προς την (αυτό)βελτίωση. Θα ψήσει αυτή η διαδικασία τους σταρ (Εμπαπέ και Νεϊμάρ) να υπογράψουν νέα συμβόλαια; Θα φέρει την ευρωπαϊκή δόξα (εντός συνόρων τα πρωτεία είναι αδιαπραγμάτευτα); Θα είναι μία επίπονη άσκηση ισορροπίας σε πολλαπλούς τομείς. Γιατί αν έχει κάπου μεγάλο δίκιο ο Τουχελ, είναι ότι για έναν προπονητή της Παρί δεν αρκεί να είναι καλός στο αντικείμενο του…